Ομως, σε σχέση με 13 χρόνια πριν, οι κοινωνικές συνθήκες έχουν επιδεινωθεί δραματικά. Οι δημόσιες υπηρεσίες του Ηνωμένου Βασιλείου κατέρρευσαν λόγω της λιτότητας, οι φυλακές είναι γεμάτες και ο κόσμος δεν έχει άλλη υπομονή. Η προσωρινή βαλβίδα εκτόνωσης που πρόσφερε το Brexit δεν λειτουργεί πια και ο συμπαθής ένοικος της Ντάουνινγκ Στριτ 10 βρίσκεται αντιμέτωπος με τον χειρότερο εχθρό που θα ευχόταν κανείς: «Τα γεγονότα, αγαπητέ μου, τα γεγονότα», όπως έλεγε ο προκάτοχός του, Χάρολντ Μακμίλαν.

Ανώτατο στέλεχος των Εργατικών εκμυστηρεύτηκε ανώνυμα στο Politico πως ο Στάρμερ έχει τα φόντα να τα βγάλει πέρα σε αστυνομικό επίπεδο με την ακροδεξιά, αντιμεταναστευτική βία. Τα ζόρικα, όμως, θα έρθουν μετά: «Οταν σβήσει η φωτιά, θα πρέπει να πει ξεκάθαρα τι μπορεί να κάνει για τη φτώχεια, τις κοινωνικές ανισότητες, την αποξένωση, τις διαιρέσεις της βρετανικής κοινωνίας, για τους ανθρώπους που νιώθουν ότι δεν ακούγεται η φωνή τους».

Η αίσθηση πως αυτά τα προβλήματα απαιτούν αριστερές λύσεις, σε αντιπαράθεση, ενδεχομένως, με κάποιες πλευρές του οικονομικού κατεστημένου στο Νησί, δυσκολεύουν το έργο του Στάρμερ. Οντας αθεράπευτα «θεσμικός κεντρώος», φρόντισε να εκκαθαρίσει το κόμμα του από όλα τα αριστερά (και φιλοπαλαιστινιακά) στοιχεία, με πρώτο τον προκάτοχό του, Τζέρεμι Κόρμπιν. Τους βρήκε, όμως, μπροστά του, καθώς όλοι τους -του Κόρμπιν συμπεριλαμβανομένου- εξελέγησαν ως ανεξάρτητοι.

Στο γήπεδο του αντιμεταναστευτικού εθνικισμού, που εκφράζεται από το Reform UK του Φάρατζ (14,3%), ο δημοκρατικός Στάρμερ είναι επίσης αδύνατον να παίξει, καθώς ήδη ακύρωσε το σχέδιο απελάσεων στη Ρουάντα. To γεγονός, εξάλλου, ότι νίκησε με μόλις 33,7% της λαϊκής ψήφου (ασχέτως αν σάρωσε στις έδρες λόγω του εκλογικού συστήματος) δίνει το μέτρο των δυσκολιών που τον περιμένουν.