Εδωσε μάχη η υπουργός Παιδείας, Νίκη Κεραμέως, να βάλει τάξη στο εκπαιδευτικό περιβάλλον που ταλανίζεται από κεκτημένα δικαιώματα και ελέγχεται από συνδικαλιστικά συμφέροντα. Συμφωνήσαμε όλοι; Υποχρεωτικά, αν θέλαμε να πάει μπροστά η χώρα. Επομένως; Οχι όλοι. Οι «πατέρες» της εκπαίδευσης έχουν «δική τους» άποψη επί του θέματος της αξιολόγησης και ο ΣΥΡΙΖΑ μισεί την αριστεία. Και η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που κανείς σε κανέναν τομέα της Δημόσιας Διοίκησης δεν αξιολογείται πραγματικά.

Αλλά ως το 1981 λειτουργούσε ο θεσμός του επιθεωρητή και μετά, από χρονιά σε χρονιά, κατάντησε το εκπαιδευτικό κατεστημένο να μην επιδέχεται ούτε παρατήρηση. Ολοι έγιναν… άριστοι; Θυμάμαι τι σήμαινε η επίσκεψη του επιθεωρητή στο σχολείο, η οποία κάθε άλλο παρά τυπική ήταν. Πόσες μέρες προετοιμαζόμαστε μαθητές και καθηγητές στην τάξη και πώς ελεγχόταν η δουλειά που είχε γίνει στο εξάμηνο. Ηρθε, όμως, το σωτήριον 1981 και όλα αυτά, αντί να εκσυγχρονιστούν, «εκδημοκρατίστηκαν» και πήγαν από το κακό στο χειρότερο…

Συνήθως, όλοι οι εκπαιδευτικοί βαθμολογούνται από τους προϊσταμένους τους με «άριστα». Στέλνονται τα φύλλα της καθολικής «αριστείας» στους αρμόδιους του υπουργείου, οι οποίοι τα αποδέχονται ως έχουν αντί να τα στείλουν πίσω. Να βγουν οι ίδιοι από τα γραφεία τους για επιτόπιο έλεγχο, έστω και δειγματοληπτικά, όσος χρόνος κι αν απαιτηθεί. Και μετά να αποδοθούν οι τυχόν ευθύνες στους αξιολογητές, όταν διαπιστώνεται ότι το λεξιλόγιό τους, πλην του γενικευμένου «άριστα», μάλλον είναι πενιχρό, εξαπατώντας γονείς, παιδιά και υπουργείο.

Πώς, αλήθεια, γίνεται να είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι παντού και πάντα «άριστοι», αλλά το κράτος να βυθίζεται, χρόνο με το χρόνο, πνιγμένο στη γραφειοκρατία;

Τέλος πάντων, χάρη στην επιμονή της Κεραμέως, ξεκίνησε -σκούντα-βρόντα- η εφαρμογή του μέτρου της αξιολόγησης. Κι ενώ οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί παραδέχονται ότι δεν είναι ικανοποιητικό το επίπεδο της προσφερόμενης παιδείας, αποδίδουν τα αίτια σε όποιον άλλο λόγο πλην εκείνου στον οποίο αποτυπώνεται η πραγματική εικόνα. Εχουν πλήρη επίγνωση των προβλημάτων του λειτουργήματός τους, αλλά ούτε σκέφτονται να απαιτήσουν την αξιολόγησή τους. «Αγνοούν» ότι ανάμεσά τους, στο ίδιο σχολείο -Δημοτικό ή Γυμνάσιο ή Λύκειο-, υπάρχουν συνάδελφοί τους που -για να θυμηθώ την παλιά έκφραση- «χωλαίνουν»; Δεν διαπιστώνουν ποτέ αδυναμίες στον τρόπο μετάδοσης ή στην επικοινωνία με τους μαθητές;

Τα σχολεία ευτυχώς δεν μπορούν να κάνουν… «τράκα». Ωστόσο, είναι έγκλημα να βλέπουν τα παιδιά τα τρένα της μάθησης, της καλλιέργειας, της ανάπτυξης των δυνατοτήτων τους, της προσωπικής ανέλιξής τους από μπροστά τους να περνούν. Χωρίς τη βοήθεια που πρέπει για ν’ ανέβουν…