Ετσι θα χαρακτήριζε τον προπονητή της Μάντσεστερ Σίτι, Πέπε Γκουαρδιόλα, η σιδερωμένη και αποστειρωμένη πολιτική ορθότητα των ημερών μας για τις δηλώσεις του στην Cosmote TV σχετικά με τη δολοφονία του Μιχάλη Κατσουρή: «Φταίει η κοινωνία, δεν είναι πρόβλημα του ποδοσφαίρου.

Ο ρατσισμός δεν είναι πρόβλημα του ποδοσφαίρου, είναι κοινωνικό. Ο ρατσισμός είναι παντού, η βία είναι παντού. Γιατί; Γιατί η διαφορά του πλούσιου με το φτωχό είναι πολύ μεγάλη. Δεν υπάρχει η μεσαία τάξη για να ισορροπήσει την κατάσταση.

Στον κόσμο οι ανισότητες δημιουργούν προβλήματα. Ο μισός πλανήτης υποφέρει από την πείνα, ο άλλος μισός πεθαίνει λόγω της ανεβασμένης χοληστερίνης. Οσα συνέβησαν στην Ελλάδα συμβαίνουν και σε άλλες χώρες. Είναι θέμα κουλτούρας, παιδείας.

Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αμείβονται καλύτερα, όσοι εργάζονται στον τομέα της Υγείας πρέπει να πληρώνονται καλύτερα, αλλά τελικά όσοι είναι στην εξουσία κλέβουν τα πάντα κι έτσι δυσκολεύει η κατάσταση».

Ελάχιστα θα είχαν να προσθέσουν ή να αφαιρέσουν ο Ζαν-Λικ Μελανσόν, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα και άλλοι πολιτικοί, ακτιβιστές ή διανοητές της Αριστεράς (ενδεικτικά αναφέραμε τους παραπάνω, υπάρχει πλήθος άλλων).

Χορτασμένος από χρήμα και δόξα ως παίκτης, μάνατζερ και προπονητής (θεωρείται ο δεύτερος πιο ακριβοπληρωμένος κόουτς στον κόσμο και το όνομά του αναφέρθηκε στα Pandora Papers για τους τραπεζικούς του λογαριασμούς στον φορολογικό παράδεισο της Ανδόρας), ο Γκουαρδιόλα θα έπρεπε κανονικά να είναι με την «άλλη πλευρά».

Φαίνεται, όμως, ότι με αυτό το υλικό τον γέννησε η μάνα του και δεν αλλάζει. Λένε ότι, όταν έπαιζε στο μεξικανικό κλαμπ Ντοράδος, του Κουλιακάν, έδινε φακέλους με λεφτά στους χαμηλότερα αμειβόμενους υπαλλήλους της ομάδας. Δεν το θεωρούσε φιλανθρωπία, αλλά κοινωνική δικαιοσύνη. Μια έννοια που οι πολιτικοί την έχουν πολύ εύκολη ως σύνθημα, αλλά αναζητείται με το κιάλι στις μέρες μας.