Και αυτή είναι μια συνετή στάση που ταιριάζει στον δυτικό τρόπο σκέψης. Καθώς κανείς δεν ξέρει -και δεν μπορεί να ξέρει- στην παρούσα φάση ποια θα είναι η επόμενη ημέρα μιας χώρας που μόλις άρχισε να διαλύεται. Εν μέρει μπορούμε να φανταστούμε, αλλά επί του παρόντος μένουμε στο τι γκρεμίστηκε και επιχαίρουμε γι’ αυτό χωρίς ενστάσεις για τη βίαιη πτώση ενός δικτάτορα – δολοφόνου επειδή μόνο και μόνο είχε «βάλει τάξη» συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση της βαρβαρότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι όλες αυτές τις δεκαετίες, η Ρωσία και το Ιράν, δύο από τους πιο στιβαρούς ολοκληρωτισμούς, στήριζαν τη δυναστεία Ασαντ. Ο Πούτιν, μάλιστα, είχε προλάβει να διαμηνύσει ότι ο Ασαντ -μόλις χάσει τον αιματοβαμμένο του θρόνο- είναι καλοδεχούμενος στο Κρεμλίνο, όπως και έγινε διά της χορήγησης του ασύλου.

Η εξέγερση οδήγησε στην πτώση ενός στυγνού καθεστώτος. Από το 2011, το Συριακό Δίκτυο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα έχει τεκμηριώσει περισσότερες από 112.000 εξαφανίσεις. Χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν ή εξαφανίστηκαν χωρίς επίσημη αιτιολόγηση. Το καθεστώς έχει βασανίσει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Ο Ασαντ χρησιμοποίησε δηλητηριώδη αέρια εναντίον του λαού του και στη συνέχεια είπε ψέματα γι’ αυτό. Κοινές αεροπορικές επιδρομές της Ρωσίας και της συριακής κυβέρνησης είχαν στόχο νοσοκομεία ή άλλες υποδομές και κατόπιν ξαναβομβάρδιζαν όσους προσπαθούσαν να προσφέρουν βοήθεια.

Κανείς δεν μπορεί να πει αν όλα όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες στη Συρία προμηνύουν ειρήνη και σταθερότητα. Το πιθανότερο είναι πως όχι. Με δεδομένο ότι η χώρα δεν διαθέτει ούτε εμπειρία ούτε και αίσθηση δημοκρατίας. Πόσω μάλλον όταν το πάνω χέρι το έχουν οι ισλαμιστές εξτρεμιστές συνθέτοντας μια ακραία νάρκη θρησκευτικού φανατισμού στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι ευκαιρίες που προσφέρονται ανοίγουν κάποιους δρόμους. Ας μην χάνουμε πρόωρα την ελπίδα…