Ο ψαλμός όμως ήταν κοντός και ήρθε το αλληλούια. Οι δημοσκόποι που έπεσαν έξω στο μείζον -το double score 41%-20%- αναγκάστηκαν να μιλήσουν. Κυρίως για να διασώσουν τη δουλειά τους, αλλά και για να αποκαλύψουν στιγμές ντροπής από το παρασκήνιο της προεκλογικής περιόδου. Μίλησαν ευθέως για «απειλές», για «εισαγγελείς» και «εκβιασμούς» εκ μέρους στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιος εξ αυτών μάλιστα παραδέχθηκε ότι σκοπίμως έδινε μικρότερη διαφορά μεταξύ Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ (αλλά έκρυψαν και την καταγεγραμμένη κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ) υπό το φόβο της κατακραυγής του Π. Πολάκη και της «παρέας» της Κουμουνδούρου. Ο ίδιος φόβος ενέχεται και για το εντέλει αποτυχημένο exit poll, το οποίο έχασε κυρίως το 20% του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το 41% της Ν.Δ.

Εκ των πραγμάτων, παρ’ ότι όλες οι δημοσκοπήσεις είχαν βρει τον νικητή των εκλογών και μάλιστα με διαφορά άνω του 6%, τίθενται σοβαρά ερωτήματα. Το μπούλινγκ είναι γενικευμένη και συνηθισμένη τακτική του ΣΥΡΙΖΑ. Το έκανε στους δημοσκόπους, το έκανε κατά κόρον σε μη αρεστούς δημοσιογράφους, το έκανε και κατά των «Πετσοταϊσμένων» ΜΜΕ. Μέχρι και στον αναρρώνοντα Δ. Σαββόπουλο διανοήθηκαν να το κάνουν, γιατί τόλμησε να πει πως κρίνει ότι το καλύτερο για τη χώρα είναι μια αυτοδύναμη κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ομως αυτή η πρακτική -και κυρίως η ολοκληρωτική νοοτροπία που βρίσκεται πίσω της- αποδοκιμάστηκαν παταγωδώς στις κάλπες της 21ης Μαΐου. Και καταδικάστηκαν τελεσίδικα.

Ομως η στάση και η συμπεριφορά των δημοσκόπων ήταν ορθή και κυρίως επαγγελματική; Οι δημοσκοπήσεις ήταν και θα είναι πάντα ένα χρήσιμο εργαλείο, αρκεί κανείς να το χρησιμοποιεί και να το διαβάζει σωστά. Και δημοσκοπήσεις θα έχουμε και εν όψει των εκλογών της 25ης Ιουνίου, αλλά και μετά. Η υποταγή στο φόβο, τις απειλές και τους εκβιασμούς του οποιουδήποτε, και μάλιστα χωρίς έγκαιρη αντίδραση, δεν είναι αποδεκτή. Και σίγουρα δεν είναι επαγγελματική. Υπό αυτή την έννοια δεν είναι καταδικαστέο μόνο το μπούλινγκ που δέχθηκαν οι δημοσκόποι. Είναι και η υποταγή τους, με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Καλώς ή κακώς, οι δημοσκοπήσεις είναι μέρος της καθημερινότητας του πολίτη -είτε το ξέρει είτε όχι- και σίγουρα είναι κρίσιμος παράγων των πολιτικών εξελίξεων. Οφείλουν επομένως να είναι έγκυρες, πραγματικές και ειλικρινείς. Θα ήταν άλλο πράγμα αν έπεφταν έξω, όπως π.χ. έγινε με το δημοψήφισμα του 2015, το οποίο έγινε μέσα σε μόλις μία εβδομάδα και με ταραγμένο ακόμα και το βυθό της ελληνικής κοινωνίας. Και είναι εντελώς άλλο πράγμα να ήξεραν τη μεγάλη διαφορά και την κατάρρευση ενός κόμματος και να την απέκρυπταν. Το ένα είναι ανθρώπινο, το άλλο είναι σκόπιμο.

Το ανθρώπινο μπορεί να το δικαιολογήσει ο καθένας. Ακόμα και το φόβο που είναι ανθρώπινος. Αλλά την αντιεπαγγελματική σκοπιμότητα ελάχιστοι θα την αποδεχθούν. Και καλά θα κάνουν, γιατί εκτός των άλλων στέλνει κι ένα κοινωνικά λάθος μήνυμα: υποκύψτε στο μπούλινγκ.

ΑΙΧΜΗ

ΑΝΟΙΞΕ Η ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟΥ

Πριν ανοίξει η πόρτα της χθεσινής συνεδρίασης της Κ.Ε., είχε ανοίξει η πόρτα του «φρενοκομείου». Τα «συντροφικά μαχαιρώματα» ήταν το λιγότερο μέσα στη γενική οχλαγωγία. Κατά τον Ν. Παππά, οι δηλώσεις του Δ. Παπαδημούλη για πλαισίωση του Α. Τσίπρα από νεότερα στελέχη, όπως η Ε. Αχτσιόγλου, ο Α. Χαρίτσης και ο Ν. Ηλιόπουλος, ήταν «ανοησίες». Κατά την πιο σκληρή Ρ. Δούρου, ήταν «αηδιαστικές». Σχετικά ανώδυνα όλα αυτά και εντέλει εσωτερική υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η συζήτηση που άνοιξε για το αν έχει τη βασική ευθύνη ο Α. Τσίπρας. Αφορούν ουσιαστικά, όπως αποδείχθηκε, ένα μικρόκοσμο ο οποίος συνομιλεί μόνο με τον εαυτό του, πλήρως αποκομμένος από την κοινωνία.

Ομως το άνοιγμα της πόρτας του «φρενοκομείου» γίνεται πραγματικά επικίνδυνο, όταν διαχέονται τοξικές απόψεις για την κοινωνία και την ψήφο των πολιτών. Είναι επικίνδυνο π.χ. να υιοθετεί ο ΣΥΡΙΖΑ την άποψη ότι είναι επικίνδυνο και οδυνηρό για την κοινωνία και τη Δημοκρατία να πάρει η Ν.Δ. 41% και ο Κ. Μητσοτάκης να γίνει «ανεξέλεγκτος» και καθεστώς. Αλήθεια, κινδύνευσαν η Δημοκρατία και η κοινωνία από το 54,3% του Κων/νου Καραμανλή ή από το 48,07% του Α. Παπανδρέου; Κινδύνευσαν από το 46,88% του Κων/νου Μητσοτάκη ή από το 41,49% του Κ. Σημίτη; Εθεσε ποτέ κανένας θέμα κινδύνου για τη Δημοκρατία και την κοινωνία λόγω των υψηλών ποσοστών που πήραν κατά καιρούς σημαντικοί ηγέτες; Ουδείς εχέφρων και σοβαρός άνθρωπος δεν έθεσε τέτοιο θέμα. Το θέτει όμως ο πολιτικά παράλογος και ζαλισμένος Α. Τσίπρας, στην προσπάθειά του να φτιάξει ένα αφήγημα και να «πιαστεί» για να έχει κάτι να λέει, μιας και δεν μπορεί να πει ότι διεκδικεί τη νίκη μετά τη συντριβή με 21 μονάδες διαφορά. Και το θέτει ενώ ξέρει ότι είναι τοξικό και βαθύτατα διχαστικό για τους πολίτες.

Ακριβώς στην ίδια λογική κινείται η «εκλαΐκευση» που έκανε ο πρώην υπουργός Ν. Ξυδάκης, ο οποίος… διέγνωσε ότι «ίσως σε ένα μέρος του πληθυσμού» (…) υπάρχει «ομίχλη στα μυαλά» και «Σύνδρομο της Στοκχόλμης»! Ενώ ο Κ. Ζουράρις, ο οποίος φαίνεται πως έχει αναλάβει κατ’ αποκοπή τους νέους, μετά τα «κωλόπαιδα» που είχε πει για τα παιδιά που πηγαίνουν σε ιδιωτικά σχολεία, χθες τους τράβηξε το αφτί, προφανώς γιατί σε πείσμα της βεβαιότητας ότι θα ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ, οι περισσότεροι ψήφισαν Ν.Δ. Χαρακτήρισε «εξωφρενικό» να έχει το ίδιο βάρος η δική του ψήφος με την ψήφο ενός «άγουρου». Κι ας ήταν απ’ αυτούς που ψήφισαν το νόμο ΣΥΡΙΖΑ για ψήφο στα 17…

Συμπέρασμα: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πάρει χαμπάρι τι έγινε την προηγούμενη Κυριακή. Συνεχίζει να σκορπίζει δηλητήριο στην κοινωνία και εξακολουθεί να ποντάρει στο διχασμό και να παραλογίζεται.

ΑΠΟΡΙΕΣ -1

Η υπηρεσιακή κυβέρνηση δεν είναι και μια χαρά κανονική κυβέρνηση;

ΑΠΟΡΙΕΣ -2                                                                                                                                                                                

Ο Γ. Φλωρίδης, λέγοντας ότι «ολιγάρχες επιθυμούν να “κοντύνουν” τον Μητσοτάκη για να μην πάρει αυτοδυναμία» και χρησιμοποιούν το κόμμα «Νίκη» σαν εργαλείο, προφανώς ξέρει πολλά λόγω και εντοπιότητας;