Η λογική λέει πως η αποδοχή του Ασαντ από τον αραβικό του περίγυρο δημιουργεί προϋποθέσεις σταθεροποίησης στη Συρία, ενώ αυτός που απειλεί με μαζικές απελάσεις Σύρων προσφύγων από την Τουρκία δεν είναι ο Ερντογάν -που, παρεμπιπτόντως, θα κερδίσει τις εκλογές-, αλλά ο Κιλιτσντάρογλου.

Προς τι, λοιπόν, η ανησυχία;
Κάτι που ελάχιστα λαμβάνουμε πολύ υπόψη στην προσφυγική εξίσωση είναι ότι εκατομμύρια Σύροι πρόσφυγες έχουν στοιβαχτεί σε Λίβανο και Ιορδανία. Στην πρώτη ευκαιρία οι δύο χώρες θα προσπαθήσουν να τους διώξουν με διάφορα προσχήματα. Και, όπως τονίζει ο αρθρογράφος των «Asia Times», πολλοί δεν θα γυρίσουν στην ανασφαλή πατρίδα τους, αλλά θα κατευθυνθούν προς την Ευρώπη. Σε ό,τι αφορά την Τουρκία, όλα ξεκινούν από την ακραία ρητορική του Κιλιτσντάρογλου προς άγραν εθνικιστικών ψήφων.

Υποσχέθηκε να απελάσει 10 εκατομμύρια (!) Σύρους από την Τουρκία (σ.σ.: ακόμη και με τους πιο large υπολογισμούς, ο αριθμός τους δεν ξεπερνά τα 4 εκατομμύρια) ανεβάζοντας τον πήχη για τον Ερντογάν. Αν ο αντίπαλός του συγκεντρώσει 45% και πάνω, ο Τούρκος πρόεδρος θα πιεστεί να αναθεωρήσει τη συμφωνία του 2016 με την Ε.Ε. ή και να εργαλειοποιήσει ξανά το Προσφυγικό, όπως έκανε το 2020. Τίποτα δεν είναι σίγουρο δεδομένου ότι εκκρεμεί και η διευθέτηση με την Ελλάδα, οι λεγόμενες «Πρέσπες του Αιγαίου», για την οποία επείγεται ο νατοϊκός παράγων, που θα πιέσει αφόρητα τη χώρα μας να εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο.

Η αυξομείωση της στρόφιγγας του Μεταναστευτικού από την Τουρκία, κάτι που σύμφωνα με τα ρεπορτάζ ήδη έχει αρχίσει να ενεργοποιείται άτυπα στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, θα μπορούσε να είναι ένα ακόμη μέσο πίεσης στη χώρα μας και την Ευρώπη. Για να αποσυρθεί από το τραπέζι την κατάλληλη στιγμή.