Αλλο πράγμα, βέβαια, ότι η εκλογή του Τραμπ στην προεδρία έδειξε κάποια πράγματα. Πρώτον, ότι τα μεγάλα ονόματα καλλιτεχνών σε εκλογές πείθουν τους πεπεισμένους. Η Κάμαλα Χάρις στηρίχτηκε από έναν στρατό από ηθοποιούς και τραγουδιστές. Ανάμεσά τους ο Ρόμπερτ ντε Νίρο και η Μπάρμπρα Στρέισαντ. Τα μεγαλύτερα ονόματα στην καμπάνια του Ντόναλντ Τραμπ ήταν ο Μελ Γκίμπσον και ο Χαλκ Χόγκαν.

Αντίθετα, όμως, με τα προσδοκώμενα, η στήριξη της Κάμαλα Χάρις από την Οπρα Γουίνφρεϊ και την Τέιλορ Σουίφτ αντί για καλό έκανε ζημιά. Θύμισε σε ένα κοινό ότι για τους σούπερ σελέμπριτις δεν είναι πολίτες αλλά ακροατήριο. Το οποίο πρέπει να μένει με το στόμα ανοιχτό μπροστά στη μόρφωση και το ταλέντο τους και να πρέπει να ξεχάσει από τη γλώσσα του μέχρι τις διαφορές ανάμεσα στο θηλυκό και το αρσενικό.

«Οι λευκοί άνδρες θα πρέπει να νιώθουν ενοχές επειδή υπάρχουν και θα ψηφίσουν Τραμπ», είχε πει εύστοχα καθηγητής του Πανεπιστημίου του Ιλινόις στον Δημήτρη Δανίκα, χαρακτηρίζοντας τις αμερικανικές εκλογές περισσότερο πολιτιστικές από πολιτικές.

Αν στην Ελλάδα η πίεση που ασκεί το μιντιακό κατεστημένο είναι ορατή, στην Αμερική είναι αφόρητη. Αυτός ο κόσμος ξέρει ότι η μοναδική στιγμή που η φωνή του θα ακουστεί θα είναι οι αριθμοί που θα ακουστούν μετά την ψηφοφορία.

Για την Ελλάδα η εκλογή του Τραμπ ήταν μια καλή επιλογή; Σαν πρόσωπο όχι. Ανεξέλεγκτος σε συμπεριφορά, γκροτέσκ σε εμφάνιση, ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν μια επιλογή ανάγκης, ήταν ένα χειρόφρενο. Σε μία πολιτιστική εκτροπή που στην Αμερική κρατάει πάνω από 10 χρόνια και θα έπρεπε να σταματήσει, έστω και αν το αντίτιμο είναι η εκλογή του Τραμπ.

Σε κίνδυνο δεν ήταν η δημοκρατία, όπως είπε ο πολιτικός αναλυτής Αλαν Ρίχτμαν, αλλά η δυτική κουλτούρα.

Πριν από τις εκλογές, η Οπρα Γουίνφρεϊ εμφανιζόταν με λευκό μπλουζάκι που έγραφε για τη Χάρις «Ναι, μπορεί». Η απάντηση είναι «Ούτε μπορεί ούτε πρέπει». Πριν από δύο δεκαετίες θα ήταν αντισυστημική. Σήμερα δεν ήταν παρά μια επιλογή του μιντιακού κατεστημένου της Ανατολικής Ακτής.

ΝΙΚΗΤΕΣ ΚΑΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ δεν πρόκειται να κάνει ζημιά στην Ελλάδα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι προσεκτικός στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής και ο Παύλος Μαρινάκης, ώρες μετά την εκλογή του Τραμπ, είπε: «Είχαμε πει ότι ανεξαρτήτως αποτελέσματος δεν θα επηρεαστούν οι σχέσεις μας με τις Ηνωμένες Πολιτείες» και «Τον Κυριάκο Μητσοτάκη τον χειροκρότησαν και τα δύο μέρη του Κογκρέσου». Η ελληνοαμερικανική σχέση, μετά τη λαίλαπα ΣΥΡΙΖΑ, ανοικοδομήθηκε προσεκτικά από την Αλεξάνδρα Παπαδημητρίου και δεν πρόκειται να κλονιστεί.

Ζημιά θα μπορούσε να γίνει με την απαίτηση του Τραμπ οι χώρες του ΝΑΤΟ να δαπανούν πάνω από το 2% του ΑΕΠ για αμυντικές δαπάνες. Η Ελλάδα, αντίθετα με το ηρωικό Λουξεμβούργο που δαπανά 0,72%, με 3,1% περνάει τον πήχη. Και κάτι άλλο άμεσο δεν υπάρχει. Εμμεσο, όμως, είναι μια άλλη ιστορία και από την εκλογή του Τραμπ υπάρχουν νικητές και χαμένοι. Νικήτρια η «Φωνή Λογικής», με την Αφροδίτη Λατινοπούλου να πανηγυρίζει γράφοντας στο «Χ» (πρώην Twitter) του Ελον Μασκ: «Το φως της λογικής νίκησε το σκοτάδι της παράνοιας της woke ατζέντας, της λαθρομετανάστευσης, των επιδομάτων».

Αντίθετα, χαμένοι είναι όσοι προσπαθούσαν να περάσουν στο Μαξίμου ότι το woke και ο πολιτικός ορθός λόγος είναι ένα μαρξιστικό ρεύμα της Ιστορίας που τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει.

Ο απόηχος των αμερικανικών εκλογών σε Ουκρανία, Κίνα και Ευρώπη

Θα έχει ενδιαφέρον η στάση της Αμερικής στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ο Τραμπ δεν θα αφήσει τον Ζελένσκι ξεκρέμαστο, αλλά δεν νομίζω επίσης ότι ο πρόεδρος της Ουκρανίας νιώθει το ίδιο ασφαλής με την εποχή που πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο Μπάιντεν. Κάτω από τέτοιες συνθήκες είναι λογικό να προχωρήσει στο επόμενο δίμηνο σε διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία, πριν ο Τραμπ αναλάβει πρόεδρος. Στην προεκλογική περίοδο, ο χαρακτηρισμός του Ζελένσκι από τον Τραμπ «ο μεγαλύτερος πλασιέ της ιστορίας. Κάθε φορά που έρχεται στη χώρα, φεύγει με 60 δισεκατομμύρια δολάρια», δεν αφήνει περιθώρια για καθυστερήσεις.

Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον θα έχει η στάση του Τραμπ απέναντι στην Κίνα. Στο περιβάλλον του Τραμπ υπάρχουν οικονομικοί παράγοντες που θέλουν να επιβληθούν φόροι εισαγωγής στην Κίνα που επιδοτεί τις εξαγωγές της. Επειδή το εμπόριο της Κίνας παραμένει εξαγωγικό, μια τέτοια κίνηση θα δημιουργήσει οικονομική κρίση.

Οσο για την Ευρώπη, έφτασε η στιγμή που θα αποφασίσει αν θα είναι μια οικονομική συμμαχία 27 χωρών ή αν πρέπει να περιλάβει και την αμυντική πολιτική, με αρχικό απόθεμα 100 δισεκατομμυρίων ευρώ. Ενα τμήμα από το σχέδιο Ντράγκι που όλο και εντονότερα συζητείται.