Μια απλή πρώτη απάντηση είναι πως θέλουν ό,τι θέλουν και οι Ευρωπαίοι με κάποιες παραλλαγές. Να είναι φθηνό το χάμπουργκερ, να μην είναι τόσο ακριβά τα δίδακτρα, να έχουν πρόσβαση στο σύστημα Υγείας, να μειωθεί η εγκληματικότητα στο Μπρονξ. Η οικονομία και η ασφάλεια της καθημερινότητας, δηλαδή, αλλά και κάτι ακόμα, μόνο που αυτό δεν μετριέται σε δολάρια ή ευρώ: Η προοπτική ότι οι επόμενες γενιές θα ζήσουν καλύτερα. Ομως, τρεις στους δέκα ψηφοφόρους δήλωσαν ότι η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς τους έχει χειροτερεύσει, ενώ εννέα στους δέκα ψηφοφόρους ανησυχούσαν για την τιμή των τροφίμων. Με αυτές τις έγνοιες στο μυαλό, ψήφισαν πάνω από 140 εκατομμύρια πολίτες.

Η προεδρία Μπάιντεν εκτόξευσε τη μακροοικονομία, ενώ ο ίδιος ο πρόεδρος πήρε κυριολεκτικά την ντουντούκα και κατέβηκε στο Μίσιγκαν, για να διαμαρτυρηθεί στο πλάι των εργατών για αύξηση των μισθών τους. Εν τέλει, οι αριθμοί θριάμβευσαν, αλλά η ανάπτυξη δεν έφτασε ποτέ στην τσέπη του μέσου Αμερικανού. Και όταν ρώτησαν την Κάμαλα Χάρις τι θα άλλαζε από την οικονομική πολιτική του προκατόχου της, έδωσε τη λάθος απάντηση: «Τίποτα…».

«Πρώτα, έφυγε η λευκή εργατική τάξη και τώρα οι Λατίνοι και οι μαύροι εργάτες. Ενώ η ηγεσία των Δημοκρατικών υπερασπίζεται το status quo, ο αμερικανικός λαός είναι θυμωμένος και θέλει αλλαγή», είπε ο γκουρού των προοδευτικών γερουσιαστών, Μπέρνι Σάντερς, σε μια δήλωση που συνοψίζεται στη φράση: «Εγκαταλείψατε την εργατική τάξη, σας εγκατέλειψε και αυτή».

Ομως, θα ήταν άδικο αν χρεώναμε στη Χάρις το αποτέλεσμα των εκλογών. Εκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε στην πιο στραγγαλιστικά μικρή προεκλογική εκστρατεία που είχε ποτέ στη διάθεσή του υποψήφιος πρόεδρος. Μόλις τρεις μήνες. Σε αυτό το διάστημα έπρεπε να διαφοροποιηθεί από τον Μπάιντεν χωρίς να τον προδώσει, να εστιάσει στο πρόγραμμά της και ταυτόχρονα στο ξεμπρόστιασμα του Τραμπ, να υποσχεθεί ένα μέλλον βασισμένο σε ρεαλιστικές, οικονομικές πολιτικές και, βέβαια, να θέσει το μεγάλο δίλημμα: Δημοκρατία ή σκοταδισμός.

Η άρνηση Μπάιντεν να αποσυρθεί νωρίτερα κόστισε στους Δημοκρατικούς πολύ περισσότερα από όσα τώρα μπορούμε να διακρίνουμε. Και τι είχε απέναντί της η Κάμαλα Χάρις; Εναν Αρμαγεδδώνα. Ενα χαρισματικό, αδίστακτο θηρίο, που διαχειρίστηκε τον θυμό του κόσμου και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον τους πιο βαθείς φόβους του. Ο μέσος λευκός Αμερικανός άνδρας φοβόταν ότι θα εξαφανιστεί από την κουλτούρα της πολιτικής ορθότητας, ο παλιός μετανάστης ότι θα χάσει τη δουλειά του από έναν νέο μετανάστη. Η οργή είναι η πιο εύπλαστη ζύμη στα χέρια ενός επιτήδειου πλάστη.

Ετσι, κέρδισε ένας αυταρχικός συνωμοσιολόγος, ένας λαϊκιστής ρατσιστής και μισογύνης, ένας αρνητής της κλιματικής αλλαγής και καταδικασμένος για σεξουαλικά εγκλήματα. Ενας τοξικός πολιτικός που θέλει να ελέγχει τους θεσμούς, τα μίντια και τους ανθρώπους. Ενας παράξενος νέος κόσμος αναδύθηκε από τις εκλογές της 5ης Νοεμβρίου. Της πρώτης Τρίτης μετά την πρώτη Δευτέρα του Νοεμβρίου.