Αυτά είναι κάποια από τα πρώτα λόγια με τα οποία ο σημερινός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης συστήθηκε στην ελληνική κοινωνία. Οι επικοινωνιολόγοι δεν είχαν πιάσει ακόμα δουλειά, αλλά και ο ίδιος διέθετε ακόμα τότε το ελαφρυντικό της μεγάλης απόστασης από την ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Ωστόσο, η δήλωση αυτή αρκούσε για να δημιουργήσει τη βεβαιότητα ότι ο νεόκοπος πολιτικός είχε ήδη αρκετή ποσότητα αποθηκευμένης προκατάληψης έναντι της Δικαιοσύνης. «Biased», που θα έλεγε και ο ίδιος όταν ακόμα δεν είχε εξοικειωθεί με το ελληνικό πολιτικό λεξιλόγιο.

ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ μπορεί να χρεωθεί στην τότε απειρία του. Επειδή, όμως, η πολιτική είναι αδυσώπητη, πόσω μάλλον ο πολιτικός χρόνος, η πρόσφατη δήλωσή του, σύμφωνα με την οποία «η εμπιστοσύνη μου προς την ελληνική Δικαιοσύνη έχει κλονιστεί σοβαρά», δεν έχει τα ανάλογα ελαφρυντικά με την προηγούμενη. Πιθανώς να έχει κάποια συναισθηματική διασύνδεση, αλλά δεν είναι επί του παρόντος. Ούτε και η ανάλυση του ούτως ή άλλως υπαρκτού σκανδάλου των παρακολουθήσεων.

Ο ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ, πριν από λίγες ημέρες, αποφάσισε κάτι πολύ συγκεκριμένο. Οι παρακολουθήσεις (επισυνδέσεις) των ελληνικών υπηρεσιών δεν είχαν σχέση με τη χρήση του παράνομου λογισμικού Predator. Και παρέπεμψε τέσσερα στελέχη ιδιωτικών εταιριών σε δίκη. Σε αυτήν την περίπτωση -σύμφωνα με την αντιπολίτευση- η Δικαιοσύνη «δούλευε» για τους μύχιους σκοπούς της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.

ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ δυο-τρεις ημέρες αθωώθηκαν οι δύο κατηγορούμενοι για τη δολοφονία του δημοσιογράφου Γ. Καραϊβάζ. Η Δικαιοσύνη δεν πείστηκε από το προς εξέταση αποδεικτικό υλικό και αποφάσισε -πρωτοδίκως- ότι οι δύο κατηγορούμενοι είναι αθώοι. Σε αυτήν την περίπτωση -σύμφωνα με την αντιπολίτευση- επρόκειτο για «το απόλυτο φιάσκο της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας».

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ περιπτώσεις, όπως και στην υπόθεση της Novartis, η Δικαιοσύνη αποφάσισε βάσει της θεσμικής αυτονομίας και της διάκρισης των εξουσιών.

ΟΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑΚΕΣ δίκες των λαϊκών και «σοσιαλμιντιακών» δικαστηρίων, όσο κι αν φαντάζουν ως «επαναστατικές» και κυρίως «αδιαμεσολάβητες» διαδικασίες απόδοσης δικαιοσύνης «από τον λαό για τον λαό», εκφράζουν πιθανώς τις κρυφές ή φανερές προσδοκίες κάποιου πολιτικού σχηματισμού. Ο οποίος έχει αποδείξει ότι επενδύει στην «αναταραχή».

ΟΠΟΙΟΣ ΚΙ ΑΝ το κάνει αυτό, είτε βρίσκεται στην κυβέρνηση είτε είναι στην αντιπολίτευση, η σχέση του με τη Δημοκρατία δεν είναι αναπτυγμένη. Εκτός του ότι είναι θεσμικά και πολιτικά επικίνδυνο -κουραστική η επανάληψη αυτής της ατάκας-, είναι και ένδειξη αλλοπρόσαλλης προσέγγισης. Διότι όταν η σημερινή ηγεσία του συγκεκριμένου κόμματος «έχει κλονισμένη εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη» (παρακολουθήσεις), ενώ λίγες ημέρες μετά δηλώνει ότι «η απόφαση της Δικαιοσύνης συνιστά φιάσκο για την κυβέρνηση» (Καραϊβάζ), και καιρό πριν η προηγούμενη ηγεσία του δήλωνε με κομπασμό «ευτυχώς υπάρχουν ακόμα δικασταί εις τας Αθήνας» (παρακολουθήσεις), μετά από επίσκεψη στον Χρ. Ράμμο της ΑΔΑΕ, η αίσθηση ότι ασπάζεται αποκλειστικά και μόνο τη βολική εκδοχή της Δικαιοσύνης είναι απολύτως επιβεβαιωμένη. Σαν ακλόνητο πειστήριο σε δικαστική αίθουσα…