Ομως, τις πρώτες ώρες μετά την υπόθεση στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου, η Κουμουνδούρου σαν να τον… ξέχασε. Σοκαρισμένοι, φαίνεται, και εκείνοι από την αστυνομική επιχείρηση που ξεσκέπασε όχι μία αλλά τρεις συμμορίες που δρούσαν μέσα στις φοιτητικές εστίες. Τέτοιας έκτασης αμηχανία και αφωνία είχαμε να δούμε από την υπόθεση των 38 του Εβρου. Μέχρι που… συνήλθαν και άρχισαν τα γνωστά. Για «γιουρούσι της Αστυνομίας» και «επίδειξη αυταρχισμού και κατατρομοκράτησης» μίλησε ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, επιβεβαιώνοντας πως πράγματι η απόσταση που μας χωρίζει από την Οξφόρδη είναι τεράστια.

ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ νομίζουν ακόμα πως ήταν μια συνηθισμένη υπόθεση ας υπενθυμίσουμε εν τάχει: Τα μέλη των τριών συμμοριών εμπλέκονται, άμεσα ή έμμεσα, στον παρόντα ή σε παρελθόντα χρόνο, σε διακίνηση ναρκωτικών, βιασμούς, δολοφονία, ένοπλες ληστείες, τρομοκράτηση φοιτητών μέχρι και σε απαγωγή. Αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν απλώς μια Τρίτη στο campus.

ΟΜΩΣ, ΤΟ ΘΕΜΑ δεν είναι η προσωπική δικαίωση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, αλλά τα απίστευτα όσο και σοκαριστικά γεγονότα που αποκαλύφθηκαν, αλλά και τα όσα είχαν προηγηθεί. Η δράση των κακοποιών είχε ξεκινήσει, σύμφωνα με το αστυνομικό ρεπορτάζ, από το 2019. Τρία χρόνια, δηλαδή, τα μέλη μιας εγκληματικής ομάδας μπαινόβγαιναν ή έμεναν κανονικά σε έναν πανεπιστημιακό χώρο και δεν είχε πάρει μυρωδιά κανένας! Ή μήπως είχαν πάρει, αλλά το άφηναν να περάσει; Το παιχνίδι της κολοκυθιάς «γιατί να πάω εγώ στην Αστυνομία, ας το καταγγείλει ο άλλος» είναι λυπηρό και εν τέλει επικίνδυνο για τη σωματική και την ψυχολογική ασφάλεια των νέων που σπουδάζουν δίπλα σε ορμητήρια.

ΑΝ ΗΞΕΡΕ ή δεν ήξερε ο πρύτανης, αν υπήρχαν ή δεν υπήρχαν επώνυμες καταγγελίες στην Αστυνομία, αν ο αρμόδιος φορέας για τις φοιτητικές εστίες είχε αναθέσει τη φύλαξη του χώρου σε εταιρία φύλαξης ή όχι είναι στοιχεία που έχουν σημασία και θα φανούν στην πορεία. Για την ώρα, ας κρατήσουμε ότι για μία ακόμα φορά η Αστυνομία έβγαλε τα κάρβουνα από τη φωτιά.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ, αυτές οι τριτοκοσμικές εικόνες δεν αντιπροσωπεύουν τη μεγάλη πλειονότητα των ελληνικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων που παράγουν σπουδαίο έργο και διακρίνονται σε όλο τον κόσμο. Ομως, έστω και ως «εξαιρέσεις» δεν μπορούν να είναι ανεκτές. Η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να ξεριζωθούν από τα ελληνικά πανεπιστήμια οι θύλακες της ανομίας δεν προέκυψε ξαφνικά ούτε σε προεκλογικό χρόνο. Αποτελεί σταθερή πολιτική στρατηγική που υλοποιείται βήμα βήμα. Με την κατάργηση του ασύλου, με την Πανεπιστημιακή Αστυνομία, με τις οργανωμένες αστυνομικές επιχειρήσεις και, κυρίως, με το δόγμα μη ανοχής σε φαινομενικά αθώες «παρεμβάσεις» που καταλήγουν σε χτίσιμο πρυτανικών γραφείων και στο καταστροφικό αμόκ κατά βιβλιοθηκών.

ΑΣ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΥΝ ξανά, λοιπόν, εκεί στην αξιωματική αντιπολίτευση όταν θεωρούν πως σκληροί ποινικοί μπορούν να αντιμετωπιστούν από το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα, όταν βαφτίζουν βία και καταστολή την εκκένωση «στεκιών» από τις γνωστές άγνωστες συλλογικότητες και όταν αρνούνται την αναγκαιότητα της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας. Τέτοιες γιάφκες δεν δημιουργούνται από τη μία στιγμή στην άλλη. Πρέπει να έχουν προηγηθεί η αποθράσυνση και η αίσθηση της ασφάλειας ότι κανείς δεν θα αντιδράσει επειδή έτσι συνέβαινε επί χρόνια. Πρέπει να έχουν προηγηθεί η αδιαφορία και η έλλειψη αποφασιστικής δράσης απέναντι στους «αλληλέγγυους» που είχαν και έχουν την ανοχή μερίδας του πολιτικού κόσμου. Σε αντίθεση με τους φτωχότερους των ελληνικών οικογενειών που πασχίζουν για μία θέση στον ήλιο των φοιτητικών εστιών, αλλά παραμένουν αόρατοι για τους κατ’ ευφημισμόν αριστερούς.