Η δύναμη των πηγών ενέργειας ως μοχλού άσκησης εξωτερικής πολιτικής αποδείχθηκε με τον τρόπο που ο Πούτιν χειρίστηκε την παροχή του φυσικού αερίου στη Δύση. Απέδειξε επίσης πόσο εύθραυστες έχουν γίνει οι δυτικές κοινωνίες που από κάποια στιγμή και πέρα σταμάτησαν να παράγουν πιστεύοντας ότι το χρήμα τις έκανε παντοδύναμες.

Πριν από 50 χρόνια η Δυτική Ευρώπη παρήγαγε αγροτικά προϊόντα, ρούχα, βιομηχανικά προϊόντα και είχε μια παραγωγή άνθρακα που μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες της σε ηλεκτροδότηση. Τα βιομηχανικά της προϊόντα, από αυτοκίνητα μέχρι ηλεκτρονικά, ήταν ανώτερης ποιότητας από άλλης χώρας, πλην πιθανόν της Αμερικής.

Σήμερα είναι ένας γίγαντας με πήλινα πόδια, που αν οι χώρες που τροφοδοτούν την Ευρώπη με ενέργεια και προϊόντα δεν το κάνουν, η Ευρώπη θα κρυώσει και θα πεινάσει. Ο πανικός από τις απειλές της Ρωσίας για το φυσικό αέριο μπορεί να είναι μια ευκαιρία να επανεκτιμηθεί ο τρόπος της ευρωπαϊκής ζωής της τελευταίας 30ετίας. Είναι δηλαδή καλύτερο να μπορούμε να αγοράζουμε 10 πράγματα που θα είναι για πέταμα ύστερα από τρία χρόνια ή να έχουμε 1 που θα αντέχει 10 χρόνια; Είναι πιο αξιόπιστες οι διάφορες ταμπελίτσες των διαφόρων σινιέ ρούχων ή το made in England παλαιοτέρων εποχών που εγγυόταν την ποιότητα του προϊόντος;

Κάποια στιγμή η Ευρώπη ξέχασε την ικανοποίηση του μάστορα. Εκείνου που όχι μόνο σχεδίασε το προϊόν αλλά και το κατασκεύασε. Ξέχασε την εμπειρία του να μαθαίνεις να αγαπάς τα αντικείμενα που έζησες μια ζωή μαζί τους. Πριν χρόνια είχα διαβάσει ότι η υπεροχή των ξύλινων παιχνιδιών απέναντι στα πλαστικά είναι ότι τα πρώτα φθείρονται ενώ τα δεύτερα σπάνε. Εχουμε ξεχάσει να αγαπάμε εκείνο το πουλόβερ που ξεκίνησε για καλό, έγινε καθημερινό και τώρα υπάρχει μόνο για μέσα στο σπίτι. Το ρολόι του χεριού που ήξερες ότι πρέπει να το γυρνάς κάθε εβδομάδα πέντε λεπτά πίσω. Μπορεί και για να σου θυμίζει ότι υπάρχει.

Αντί να γίνει ανεξάρτητη η Ευρώπη, εξαρτάται από το αν οι Κινέζοι θα ακριβύνουν τα ηλεκτρικά ή οι Ρώσοι την ενέργεια. Για την Ευρώπη η κρίση μπορεί να είναι και ευκαιρία να επανεξετάσει τις βασικές της προτεραιότητες.

Η Μελόνι και το ελληνικό μάθημα

ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ θύμιζαν διαλόγους ανάμεσα στον Διανέλλο και τη Ζαφειρίου. Οταν στο φτωχικό τους σπίτι το ζευγάρι είχε μάθει ότι η κόρη πήρε τον κακό δρόμο. Ο Διανέλλος τα έχωνε στη Ζαφειρίου. «Εσύ φταις που της έκανες όλα τα χατίρια και την άφηνες να τρέχει στις καφετέριες και τις ντισκοτέκ». Μετά έχωνε και μία ανάποδη στη Λάσκαρη. Η Λάσκαρη άρχιζε να τρέχει, η Ζαφειρίου έπεφτε στο τραπέζι κλαίγοντας και το κοινό στον κινηματογράφο προβληματιζόταν «μπας και τύχει και σε εμάς τέτοιο κακό;».

ΠΑΡΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ μετά τις εκλογές στην Ιταλία, οι Ελληνες δεν χρειάζεται να ανησυχούν για το ποιο λάθος έκαναν. Για την ακρίβεια, δεν έκαναν κανένα λάθος. Γιατί δεν ψήφισαν στην Ιταλία. Οσο και αν προσπαθούν αυτοί που κλαίνε και ωρύονται ότι κάποιο λάθος κάναμε και βγήκε στην Ιταλία η Μελόνι. Απλά οι Ιταλοί έκαναν μια επιλογή, δίνοντας την πλειοψηφία στο κόμμα μιας πολιτικού που δεν είναι καινούργια στην ιταλική πολιτική σκηνή, αφού ήταν υπουργός με την κυβέρνηση Μπερλουσκόνι.

ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ανησυχία με τη Μελόνι, είναι ότι βγήκε με τη λαϊκιστική πλατφόρμα ότι θα μειώσει τους φόρους και θα αυξήσει τις παροχές. Και η πείρα διδάσκει ότι όσοι έχουν ψηφίσει αρχηγούς που υποσχέθηκαν ότι θα τα διορθώσουν όλα με έναν νόμο και ένα άρθρο είναι υποψήφιοι για ανώμαλη προσγείωση.

Πανεπιστήμια και κουκουλοφόροι

ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ να διατηρηθεί η σημερινή ασυδοσία στα πανεπιστήμια, ένα από τα επιχειρήματα είναι ότι γίνεται προσπάθεια από το κράτος να καταργηθεί η ελευθερία του λόγου. Σε έναν χώρο που το 2009 κουκουλοφόροι είχαν διακόψει τις εργασίες ενός επιστημονικού συνεδρίου για την κοινωνική μέριμνα στους αποφυλακισμένους, ξυλοκοπώντας τον καθηγητή και αργότερα υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Πανούση, το επιχείρημα είναι αστείο.

ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι χώροι που παρέχουν στέγη στους κουκουλοφόρους. Εκτός αν εμφανιστούν μεγαλύτεροι τσαμπουκάδες και τους καταλάβουν, όπως συμβαίνει με τις φοιτητικές εστίες και τους εμπόρους ναρκωτικών.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του λόγου δεν κινδυνεύει από κάποια κρατική παρέμβαση αλλά από την cancel culture και το woke. Το woke που βασίζεται στην ανακάλυψη σεξιστικών και ρατσιστικών στοιχείων στην καθημερινή κουλτούρα. Η cancel culture που είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός ατόμων. Στην Αμερική, αντίδραση υπήρξε με τη δημιουργία του Πανεπιστημίου του Οστιν Τέξας όπου οι φοιτητές άλλων πανεπιστημίων, το περασμένο καλοκαίρι, μπόρεσαν να συνεργαστούν χωρίς τον φόβο ότι οι θέσεις τους θα τους οδηγήσουν σε… οστρακισμό. Δηλαδή, δημιουργήθηκε ένα πανεπιστήμιο για να παρέχει σε φοιτητές την ελευθερία του λόγου που αρνούνται τα πανεπιστήμιά τους.