Ιδίως κάτω από τις ούτως ή άλλως ιδιόμορφες ελληνικές συνθήκες, που διαμορφώνουν και τα συμπτώματα της έλλειψης αντιπολίτευσης. Ενα case study για τη διαχείριση των συνεπειών τρομακτικών οικονομικών κρίσεων.

Πρωταγωνιστεί η υπουργός του ελληνικού τουρισμού, η οποία βρέθηκε στη δίνη του σχολιαστικού κυκλώνα λόγω της αγοράς δύο χαλιών έναντι 17.980 ευρώ με αδιαμφισβήτητα νόμιμο τρόπο. Ως υποστηρικτικό επιχείρημα από ορισμένους συναδέλφους της προβλήθηκε ότι λόγω της φύσης του αντικειμένου της η κ. Κεφαλογιάννη επιβάλλεται να έχει έναν εξαιρετικού γούστου χώρο, ο οποίος λειτουργεί ως καθρέφτης της χώρας. Επιχείρημα τουλάχιστον ελαφρολαϊκό, καθώς πέρα από τη φτήνια που εμπεριέχει -σε αντίθεση με τα ίδια τα χαλιά-, λειτουργεί μειωτικά, αν όχι προσβλητικά, για τα υπόλοιπα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου. Δηλαδή το γραφείο του Μ. Χρυσοχοΐδη θα πρέπει να είναι διακοσμημένο σαν κρατητήριο ή του Χρ. Στυλιανίδη σαν μπαλαούρο; Μπορεί κάποιος να συμφωνήσει με την άποψη ότι ορισμένα υπουργεία δεν χρειάζεται να είναι καλαίσθητα διακοσμημένα σε αντίθεση με κάποια άλλα; Αστειότητες.

Λειτουργεί, όμως, προκλητικά κυρίως για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και για τη μεταρρυθμιστική προσπάθεια και το μετριοπαθές ύφος της διακυβέρνησης. Και αυτό σχετίζεται με το πώς αντιλαμβάνεται ένας/μία υπουργός της σημερινής σύνθεσης της κυβέρνησης τη 15ετή περιπέτεια της χώρας. Αν έχει πείσει τον εαυτό του/της ότι ενώ το 2008-2010 η Ελλάδα διαπίστωνε ότι ξόδευε υπερπολλαπλάσια από όσα μπορούσε, με αποτέλεσμα να κηρύξει πτώχευση και να μετατραπεί σε παγκόσμιο δημοσιονομικό επαίτη, σήμερα έχει γίνει Ελβετία, καλά θα κάνει να επαναπροσδιορίσει.

Στο ίδιο case study εντάσσεται και η αντίδραση μετά την αποκάλυψη της αγοράς. Από το να διακινούνται ατυχέστατες και ερασιτεχνικά στημένες επικοινωνιακές δικαιολογίες, με υπεροπτικές απαντήσεις τύπου «όλα ήταν νόμιμα, άρα δεν συντρέχει λόγος κριτικής», θα μπορούσε να υιοθετηθεί το πιο στέρεο υλικό της πολιτικής επικοινωνίας: η ειλικρίνεια. Αναγνώριση του λάθους, ακύρωση της παραγγελίας, επιστροφή των πανάκριβων χαλιών, αγορά άλλων, υψηλής αισθητικής και γούστου, σε μη προκλητική τιμή. Ακόμα ακόμα και με κοινωνικό πρόσημο, π.χ. από έναν τοπικό συνεταιρισμό μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας της χώρας, που σίγουρα θα λειτουργούσε ως μήνυμα προστιθέμενης αξίας και για την αναπτυξιακή πολιτική και για τον ελληνικό τουρισμό προς τους καλεσμένους της υπουργού σε σχέση με μια χλιδάτη και υπερκοστολογημένη αγορά περσικής έμπνευσης.

Βέβαια, τα χαλιά έχουν τριπλή ιδιότητα. Πρώτη, γίνονται και ιπτάμενα, βοηθώντας τον κάτοχο να πιστεύει ότι ζει σε μια παραμυθένια χώρα. Δεύτερη, μπορούν να κρύψουν από κάτω τους την αδυναμία κάποιου να βάλει ουσιαστική τάξη στο σπίτι του. Και τρίτη, πιθανώς και πιο φαρμακερή, χρησιμοποιούνται για να υπονομεύσεις κάποιον «τραβώντας τα κάτω από τα πόδια του…».