ΝΑΙ, υπάρχουν σαφέστατες διαχωριστικές γραμμές στην ιδεολογία των κομμάτων. Δεν είναι όλα ίσια και όμοια. Τι σχέση έχουν οι πολιτικές της Ν.Δ. για την εθνική άμυνα, την οικονομία, τις επενδύσεις, την ιδιωτική πρωτοβουλία, την Παιδεία, την ασφάλεια, τον ψηφιακό μετασχηματισμό του κράτους με τις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ; Αβυσσος χωρίζει το νέο δίπολο στο πολιτικό σκηνικό.

Η υπερ-ιδεολογικοποίηση της αντιπαράθεσης, όμως, μόνο διχασμό μπορεί να φέρει. Το βιώσαμε πριν και κατά τη διάρκεια του 2015. Η χώρα δεν έχει ανάγκη από αυτό. Οπως, το είχαμε ζήσει τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 με τις σκληρές ιδεολογικές μάχες μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Κέρδισε κάτι η χώρα; Οχι, βέβαια. Μείναμε κολλημένοι σε ένα παρελθόν, σφαζόμασταν για το παρόν και ποτέ δεν ασχολιόμασταν με το μέλλον.

Ο βασικός ιδεολογικός διαχωρισμός, πλέον, είναι το μέτωπο της λογικής και των ρεαλιστικών λύσεων απέναντι στο λαϊκισμό και τις φαντασιακές υποσχέσεις. Σε όλα τα θέματα.

ΑΛΛΑ, ας δούμε κάποια προβλήματα που απασχολούν πάρα πολύ του πολίτες και τα οποία τα πληρώνουμε -κυριολεκτικά ή μεταφορικά- ακριβά.

ΕΧΟΥΜΕ έναν κρατικό μηχανισμό που κινείται με αφόρητη χρονοκαθυστέρηση, που διοικείται από ανευθυνο-υπεύθυνους και έχει μη αξιολογημένους ποτέ υπαλλήλους.

Η φοροδιαφυγή και το μαύρο χρήμα που κυκλοφορεί, πέρα από τα έσοδα που χάνει το κράτος, δημιουργεί στρεβλώσεις φορολογικές, ασφαλιστικές και επιδοματικές.

Ο κύριος πυλώνας του εκπαιδευτικού συστήματος είναι το φροντιστήριο, ενώ το επίπεδο βασικών γνώσεων των μαθητών διαρκώς υποβαθμίζεται.

Η αγροτική παραγωγή δεν έχει εκσυγχρονιστεί, παραμένει σε ρυθμούς δεκαετίας ’80 και επιδοτήσεων, ενώ εργατικά χέρια δεν υπάρχουν.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ και υπάρχουν δεκάδες ακόμα παθογένειες, που μας ταλαιπωρούν εδώ και 200 χρόνια. Πάντως, είναι βέβαιο ότι δεν λύθηκαν τα χρόνια που δίνονταν ιδεολογικές μάχες, που ζούσαμε σαν περίκλειστο έθνος, που καίγαμε μόνο λιγνίτη και δεν ξέραμε τίποτα για την πράσινη μετάβαση, που δίνονταν επιδοτήσεις σε… αεριτζήδες και γίνονταν ένα σωρό άλλα απίστευτα πράγματα.

ΑΣ μπούμε, λοιπόν, σε μια σειρά να λύσουμε τα θεμελιώδη προβλήματα του τόπου και μετά ας κάνουμε «ιδεολογικό πόλεμο». Θα πει κανείς, θα λυθούν τα προβλήματα αυτά, χωρίς μάχες; Δεν υπάρχει αντιπαράθεση ιδεολογιών για την επίλυσή τους; Και, βέβαια, υπάρχει. Αλλά, αντί να αοριστολογούμε με ιδεολογήματα, ας υλοποιήσουμε ρεαλιστικές πολιτικές, που μπορεί να ξεβολέψουν αρκετούς, αλλά θα αλλάξουν τη μοίρα όλων μας.

ΟΛΟΙ οι πρώην με την εμπειρία και τη σοφία που διαθέτουν κουνούν το δάχτυλο στους νυν. Υπάρχει, όμως, ένα ζήτημα. Οτι και εκείνοι όταν ήταν «νυν» δεν έκαναν τα πράγματα όπως θα έπρεπε. Γιατί, αν τα είχαν καταφέρει καλύτερα, τότε δεν θα συζητούσαμε για τα ίδια προβλήματα εδώ και δεκαετίες. Οπότε, ας προσπαθήσουν να βοηθήσουν όπως μπορούν, αλλά τουλάχιστον ας αναγνωρίσουν και τις αστοχίες τους.