Σε τρεις μήνες οι πολίτες θα προσέλθουν για να εκλέξουν τους ευρωβουλευτές που θα τους εκπροσωπήσουν στις Βρυξέλλες. Πρόκειται για μία πολιτική μάχη από την οποία θα παραχθούν αποτελέσματα όχι μόνο σε επίπεδο εντυπώσεων αλλά και ουσίας.

Το 2019 οι ευρωεκλογές ήταν η αρχή του τέλους του Τσίπρα. Μέχρι το απόγευμα της Κυριακής πίστευε ότι η ήττα θα ήταν διαχειρίσιμη και η διαφορά θα μπορούσε να καλυφθεί μέχρι τις εθνικές εκλογές. Λίγη ώρα αργότερα, υπό το βάρος της συντριβής, ανακοίνωσε την προκήρυξη πρόωρων εκλογών, όχι αμέσως, αλλά αφού πρώτα φρόντισε να ψηφίσει τον νέο Ποινικό Κώδικα, με τον οποίο μεταξύ άλλων μετέτρεψε το αδίκημα της δωροδοκίας από κακούργημα σε πλημμέλημα.

Στις κάλπες του Ιουνίου δεν παίζεται η πολιτική σταθερότητα, για αυτό φρόντισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος στην πρώτη του πρωθυπουργική θητεία κατέστησε σαφές ότι οι εθνικές εκλογές γίνονται στο τέλος της τετραετίας, αν και είχε πάμπολλες ευκαιρίες να κερδίσει νωρίτερα τον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε οι δημοσκοπήσεις δεν αφήνουν περιθώρια για αμφισβήτηση της κυριαρχίας της Ν.Δ.

Η κυβέρνηση έχει ένα δυνατό χαρτί στα χέρια της. Η πορεία της οικονομίας είναι θετική και η ανεργία δεν αποτελεί πλέον το σημαντικότερο πρόβλημα των νοικοκυριών, όπως συνέβαινε στα χρόνια του Μνημονίου. Η υψηλή ζήτηση εργασίας ωθεί ανοδικά τους μισθούς, οι εργοδότες καλούνται να πληρώνουν καλύτερα τους εργαζομένους για να τους κρατήσουν στο δυναμικό τους. Επιπλέον, ο τουρισμός αναμένεται να δημιουργήσει φέτος νέα ρεκόρ κίνησης και εισπράξεων δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας, αλλά και συντηρώντας τον πληθωρισμό σε υψηλά επίπεδα.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η Ν.Δ. κινείται πάνω από το 33% που είχε λάβει το 2019 και στο Μαξίμου θεωρούν ότι με την εφαρμογή θετικής ατζέντας στο επόμενο διάστημα το ποσοστό θα ανέλθει περαιτέρω.

Από την άλλη πλευρά, οι ευρωεκλογές θα είναι μια δοκιμασία και για την αντιπολίτευση. Το ΠΑΣΟΚ κλοτσάει τη μία μετά την άλλη ευκαιρία, ο πρόεδρός του μοιάζει ικανοποιημένος με τη δεύτερη θέση χωρίς να δημιουργεί ισχυρό ανοδικό ρεύμα. Οι παλινωδίες του ΠΑΣΟΚ για τα μη κρατικά πανεπιστήμια και η πρόθεση του Ανδρουλάκη να στραφεί στο κοινό του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας όχι σε όλα τα κυβερνητικά μέτρα, αφήνουν όλο το χώρο του μεταρρυθμιστικού κέντρου στη Νέα Δημοκρατία.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Κασσελάκης θα παίξει το τελευταίο του χαρτί. Γνωρίζει ότι δεν έχει την υποστήριξη του κόμματος, ο ίδιος άλλωστε δεν έχει σχέση με την Αριστερά, και ότι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί χαμηλά στις κάλπες της 9ης Ιουνίου κανείς δεν θα βρεθεί για να τον κρατήσει στην προεδρία. Θα ακολουθήσει τον δικό του δρόμο ελπίζοντας στο θαύμα, αλλά οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να βρεθεί από τρίτο έως και πέμπτο κόμμα.

Τα κόμματα δεξιότερα της Ν.Δ. προσδοκούν ότι θα συγκεντρώσουν ένα ποσοστό γύρω στο 15% με 18%, από την εσωτερική ανακατανομή κερδισμένος εμφανίζεται ο Βελόπουλος και χαμένοι οι «Σπαρτιάτες», όμως η ψήφος διαμαρτυρίας δεν αλλάζει τις ευρύτερες πολιτικές ισορροπίες.

Οι πολίτες θα κρίνουν την κυβέρνηση το 2027, οι ευρωεκλογές έχουν πολιτική σημασία, όμως η κρισιμότητά τους μάλλον εστιάζεται στις εξελίξεις σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Σε αυτό το χώρο το βράδυ της Κυριακής μπορεί να υπάρχουν εξελίξεις που θα αποδεικνύουν την αρχή ότι στην πολιτική τα κενά καλύπτονται γρήγορα.