Εδώ θα είναι εύκολο να βγει το συμπέρασμα ότι δουλειές αλλά και τεμπέληδες υπάρχουν. Θα είναι όμως άδικο. Οι περισσότερες ανειδίκευτες εργασίες μπορούν να καλυφθούν από ανθρώπους μέχρι κάποιας ηλικίας ώστε να υπάρχουν οι ανάλογες δυνάμεις. Και μόνο αν ο εργαζόμενος έχει ξεκινήσει από μικρός, αφού είναι πιο εύκολο να μετεκπαιδευτεί κάποιος υπάλληλος γραφείου σε νέες τεχνολογίες από το να γίνει ηλεκτρολόγος ή χτίστης όταν είναι 40 ετών. Επίσης, ισχύει ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Η κρίση της προηγούμενης δεκαετίας έχει τελειώσει αλλά οι μισθοί μοιάζει να μην έχουν προσαρμοστεί στις νέες οικονομικές συνθήκες. Το «δεν βγαίνουμε οικονομικά» δεν υπάρχει. Στην ελεύθερη οικονομία οι μισθοί εξαρτώνται από την προσφορά και τη ζήτηση. Και αν η επιχείρηση δεν βγαίνει, μπορεί να οφείλεται στο ότι θέλει να δουλεύει με μισθούς εποχής κρίσης σε συνθήκες οικονομικής ανάκαμψης. Και η λύση δεν είναι το ξένο εργατικό δυναμικό. Αλλο πράγμα τα Εμιράτα όπου οι εργαζόμενοι δουλεύουν για ένα πολύ συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και άλλο η Ελλάδα που αν ο ξένος εργαζόμενος αποφασίσει να μείνει και να δουλεύει παράνομα, είναι πολύ δύσκολο το κράτος να τον στείλει στην πατρίδα του.

Επίσης, μια από τις πιο συνηθισμένες παγίδες είναι «τα επαγγέλματα του μέλλοντος». Αναφέρονται συνήθως κάποια μοντέρνα και εντυπωσιακά επαγγέλματα του στιλ «γεροντολόγος» ή «χειριστής data τεχνητής νοημοσύνης», παραλείποντας, όμως, το σπουδαιότερο. Τους αριθμούς. Δηλαδή σε αυτό το έρμο το μέλλον πόσοι θα αναλύουν data και πόσοι θα είναι υδραυλικοί ή θα σερβίρουν ποτά στα μπαρ των τουριστικών θέρετρων; Ωραία όλα αυτά με την τεχνητή νοημοσύνη που θα κάνει τα πάντα, αλλά η ανθρώπινη εργασία στη βασική μορφή της είναι τόσο απαραίτητη και ακριβή που για να κρατάει μια εταιρία χαμηλά το κόστος ζητάει από τους πελάτες της να βάζουν οι ίδιοι την εργασία, όπως για παράδειγμα κάποια επιπλάδικα που συναρμολογεί τα έπιπλα ο πελάτης.

Είναι ώρα να σκεφτούμε τι σημαίνει και «πτυχίο». Αυτό που κάποτε ήταν διαβατήριο για το υπόλοιπο της ζωής, σήμερα μπορεί να είναι… βαρίδι. Στη λογική «πώς μπορεί εγώ, ένας πτυχιούχος, να δουλέψω σαν…». Και εδώ προσθέστε μία από τις δουλειές που οι επιχειρήσεις ψάχνουν, αλλά δεν βρίσκουν.

Οι τράπεζες και η λήθη

Ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν έχει πρόβλημα με τα κλεισίματα των τραπεζών. Μάλλον το αντίθετο. Το κοινό που στοχεύει ο Γιάνης είναι κάτω των 20, δεν έχει λεφτά στην τράπεζα για να τα διαχειριστεί και αν μια είδηση για κλείσιμο των τραπεζών διαολίζει τους γονείς του, τόσο το καλύτερο. Και για τον Βαρουφάκη το κοινό των 20άρηδων είναι έρωτας. Κάτι σαν τον Ντορή για την Κατερίνα Χέλμη στα «Κόκκινα Φανάρια». Ακόμα και όταν τον δέρνουν, το αντέχει, φτάνει να μην τον αφήσουν και φαρμακωθεί. Αλλωστε, ο Γιάνης δεν ζει στον πεζό κόσμο των κοινών θνητών, αλλά στον δικό του κόσμο.

Αντίθετα, ο κόσμος του Τσίπρα είναι τόσο πεζός και ευρύχωρος που μπορεί να χωρέσει από την Ακρίτα και τον Αντώναρο μέχρι τον Σπίρτζη και τον Πολάκη. Το μόνο απαραίτητο στον κόσμο του Τσίπρα είναι η λήθη. Και ο Βαρουφάκης δεν παύει να υπενθυμίζει το κλείσιμο των τραπεζών το 2015. Οπότε μέχρι τις εκλογές η τήρηση των αποστάσεων από τον τοξικό Γιάνη είναι απαραίτητη. Τι θα γίνει μετά τις εκλογές, αν υπάρξει η δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης ηττημένων, είναι άγνωστο. Το μόνο γνωστό είναι ότι το μικρότερο εμπόδιο θα είναι οι προεκλογικές δεσμεύσεις του Τσίπρα.

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ – ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ «ΞΕΡΟ ΑΣΟ»

Οπως αναμενόταν, μετά το χτύπημα στα γεννητικά όργανα στον διαιτητή του ματς του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ, η UEFA αποφάσισε να σταματήσει να στέλνει επίλεκτους διαιτητές στην Ελλάδα. Για την ακρίβεια, είναι η δεύτερη φορά που ξένος διαιτητής νιώθει ένα χέρι να ακουμπάει στα γεννητικά του όργανα και αφού η ευρωπαϊκή ομοσπονδία δεν το θεώρησε σαν έναν… ελληνικό τρόπο απονομής συγχαρητηρίων, αποφάσισε ότι οι καλοί διαιτητές είναι πολύ σπάνιοι ώστε να τίθενται σε κίνδυνο η αναπαραγωγή τους. Οπότε, ελίτ ξένοι διαιτητές «γιοκ», μέχρι το τέλος της σεζόν – και του χρόνου βλέπουμε.

Το σημαντικότερο είναι όμως η ξεφτίλα. Του ελληνικού ποδοσφαίρου, που χρειάζεται ξένους διαιτητές, που είναι ομολογία ανικανότητας ή διαφθοράς. Αλλά και ολόκληρου του ελληνικού κράτους. Σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα η διαιτησία του ποδοσφαίρου θα αφορούσε αποκλειστικά τις οργανώσεις του και στην περίπτωση που το κράτος θα ερχόταν σε επαφή με την ευρωπαϊκή ομοσπονδία θα το έκανε με κάποιον κρατικό παράγοντα σε διευθυντικό επίπεδο. Στην Ελλάδα ακόμα και ο υπουργός Αθλητισμού μοιάζει λίγος και πρέπει να ασχολείται με το θέμα ο πρωθυπουργός.

Πιθανώς κάποιοι επικοινωνιολόγοι του Μητσοτάκη να τον συμβούλευσαν ότι έτσι θα δείξει αποτελεσματικός. Αποδείχθηκε το αντίθετο. Ελπίζω ότι έπειτα από μια τετραετία ο Κυριάκος Μητσοτάκης έμαθε ότι στο ποδόσφαιρο στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί και οι πολιτικοί πάντα χάνουν.