Αλλά μια στρεβλή κανονικότητα, με δημοσιονομική πειθαρχία πλήρη «ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων». Οπως, π.χ., η μετανάστευση και το «brain drain», που μείωσε τον πορτογαλικό πληθυσμό κατά 300.000 νέους ανθρώπους την τελευταία 12ετία, ρίχνοντάς τον στα 10,2 εκατομμύρια.
Η έλλειψη κατοικιών, λόγω των χρονομισθώσεων (Αirbnb), του υπερτουρισμού και της επενδυτικής υπερεκμετάλλευσης ακινήτων στο κέντρο των μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων, δεν είναι πρόβλημα μόνο της Αθήνας ή της Λισαβόνας.

Το αντιμετωπίζουν Άμστερνταμ, Βερολίνο, Μαδρίτη, Βαρκελώνη και άλλα «hotspots» του real estate. Οχι, όμως, το ίδιο δραματικά με την πορτογαλική πρωτεύουσα. Tο μέσο ενοίκιο στη Λισαβόνα εκτινάχθηκε στις 2.000 ευρώ (!), την ώρα που ο κατώτατος μισθός δεν ξεπερνά τα 760 ευρώ και ο μέσος τα 1.200 ευρώ. «Η σπιτονοικοκυρά μου με κυνηγάει από το 2018 και τώρα μου έκανε έξωση.

Δεν πληρώνω πολλά, 300 ευρώ, αλλά κάνω δύο δουλειές για να τα βγάλω πέρα», είπε στο BBC η Τζορτζίνα Σιμόες, εργαζόμενη σε βρεφονηπιακό σταθμό.

Το στεγαστικό οξύνθηκε μετά την κρίση του 2008, για να κακοφορμίσει σήμερα σε κοινωνική πληγή και υπ’ αριθμόν 1 πονοκέφαλο του Αντόνιο Κόστα. Νέοι και γέροι ενοικιαστές καλούνται να διαλέξουν αν θα επισκευάσουν το μπάνιο, αν θα θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή τους παραλείποντας απαραίτητα φάρμακα ή αν θα «φεσώσουν» τον ιδιοκτήτη.

Ζευγάρια αναβάλλουν γάμους και διαζύγια (!) και πολλοί 30άρηδες γυρίζουν στους γονείς τους. Ο δήμαρχος της Λισαβόνας, Κάρλος Μοέντας, μίλησε για «τη μεγαλύτερη κρίση της γενιάς μας», καθώς ένα διαμέρισμα 80 τετραγωνικών έφτασε να ενοικιάζεται προς… 1.200 ευρώ. Ποσό «αισχρό» κατά τον αναλυτή της αγοράς κατοικίας Λουίς Μέντες, που αποκαλύπτει ότι το ένα τρίτο των σπιτιών στο κέντρο της Λισαβόνας είναι άδειο! Ομως η επενδυτική φούσκα, που ενισχύθηκε από την πολιτική της Χρυσής Βίζας, γεννά ακραίες καταστάσεις.

Ενάντια στις οποίες έχουν αρχίσει να ξεσηκώνονται οι Πορτογάλοι με μαζικές διαδηλώσεις σε Λισαβόνα, Πόρτο, Μπράγκα και αλλού.