Ψάξτε γιατί ο κόσμος ψήφισε τον Μπερλουσκόνι». Ηταν η εποχή που στην Ιταλία έφυγαν αυτοί πουν τα έπαιρναν και ήρθαν αυτοί που τα έδιναν. Το έργο αυτό έκτοτε παίχτηκε σε διάφορες παραλλαγές και στην Ελλάδα. Με τους «αγανακτισμένους», με τη σύμπλευση του ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή στις πλατείες, με το φούσκωμα της φασιστικής Χ.Α., με το βολονταρισμό («αυτό θέλω, τώρα το θέλω») και κυρίως με τον καταστροφικό λαϊκισμό και το ρεβανσισμό του ΣΥΡΙΖΑ.

Τώρα, που σιγά σιγά όλα αυτά γίνονται ιστορία και ο κύριος φορέας του ανερμάτιστου και «αυταπατημένου» λαϊκισμού εξαερώνεται, εμφανίζονται νέες παραλλαγές που επικαιροποιούν τη ρήση του Ουμπέρτο Εκο. Πως οι «Μπέοι» κερδίζουν τσαλαπατώντας κάθε έννοια πολιτισμού και στοιχειώδους αξιοπρέπειας; Πως μπορεί να είναι πιθανόν να επανεκλεγούν δήμαρχοι, άνθρωποι που πετούσαν περιττώματα στην αυλή του αντιπάλου τους, όπως στο Ναύπλιο; Πως οι «Πολάκηδες» μπορούν να γίνονται οι πραγματικοί αρχηγοί ενός κόμματος κρυπτόμενοι πίσω από το φτηνό λούστρο ενός πολιτικά ανύπαρκτου showman;

Η απάντηση φοβάμαι ότι βρίσκεται στο μεγάλο ανακάτεμα που έγινε στο βυθό της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία 11-12 χρόνια. Μιας κοινωνίας η οποία, μετά το βασανιστήριο των Μνημονίων, έζησε αμέσως την τοξική και εχθροπαθή διακυβέρνηση των ανίκανων και αγράμματων κι αμέσως μετά την πανδημία, καπάκι, τον πόλεμο στην Ουκρανία, την ενεργειακή κρίση και την ακρίβεια και τώρα ζει τον εφιάλτη της ανάφλεξης στη Μέση Ανατολή. Ενα ανακάτεμα το οποίο έχει διαταράξει το όποιο αξιακό σύστημα υπήρχε. Μπορεί σε αρκετά θέματα να ήταν αναχρονιστικό και υπερσυντηρητικό. Αλλά ήταν ένας κώδικας συνεννόησης και αμοιβαίου σεβασμού, πέρα από διαφορές. Μπορούσε ποτέ π.χ. ο Χ. Φλωράκης ή ο Λ. Κύρκος να πέσουν στα τάρταρα ενός Α. Τσίπρα ή ενός Π. Πολάκη; Ποτέ! Και οι πολιτικές διαφωνίες που είχαν με τους πολιτικούς αντιπάλους τους ήταν πολύ πιο βαθιές και σκληρές, γιατί τότε οι κοινωνικές ανισότητες ήταν μεγαλύτερες και η θεσμική πρόοδος της χώρας ήταν πολύ πιο νωθρή και αργή.

Τώρα, μετά τη λαίλαπα του βολονταρισμού, του λαϊκισμού και του ανύπαρκτου ηθικού πλεονεκτήματος, όλα δείχνουν να γίνονται «ίσιωμα». Πολλοί αναγνωρίζουν στον εαυτό τους το δικαίωμα να βρίζουν, να τραμπουκίζουν και να θεωρούν την αστική ευγένεια μειονέκτημα. Στον τρόπο που οδηγούν στο δρόμο, στον τρόπο που παρακάμπτουν την ουρά στο σούπερ μάρκετ, στον τρόπο που συμπεριφέρονται στη δουλειά τους. Μια ολόκληρη κοινωνία δείχνει να βυθίζεται στο βούρκο της αμετροέπειας και του «γουστάρω».

Το παράδοξο είναι ότι αυτοί οι κοινωνικά περιθωριακοί είναι μειοψηφία. Και τα απόνερα αυτού του ανακατέματος του κοινωνικού βυθού εμφανίζονται όταν η πλειοψηφία της κοινωνίας δείχνει στοιχεία ανθεκτικής ωριμότητας και ενισχυμένου ορθολογισμού. Είναι μια αντίφαση. Αλλά πάντα η ζωή και η Ιστορία προχωρούν μέσα από αντιφάσεις και συγκρούσεις. Και η σύγκρουση με αυτόν τον χυδαίο ευτελισμό, που επιδιώκουν οι πάσης φύσεως «τζάμπα μάγκες», είναι και αναπόφευκτη και ίσως αναγκαία. Για να τελειώνουμε και να πάμε παρακάτω, αφήνοντας οριστικά πίσω τα βαρίδια της πολιτικής αλητείας, του κουτσαβακισμού και την απαίδευτης θρασύτητας. Είναι μια σύγκρουση για τον πολιτισμό. Και ευτυχώς για τη χώρα η σύγκρουση γίνεται σε μια περίοδο που η κυβέρνησή της, εκτός από πολιτικά κυρίαρχη, είναι θεσμική, με σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό και συμπεριληπτική.

ΑΙΧΜΗ

ΓΙΑΤΙ ΒΟΥΛΙΑΞΑΝ ΟΙ ΑΒΑΝΤΑΔΟΡΟΙ ΤΩΝ ΠΛΗΜΜΥΡΩΝ;

Οι πλημμύρες στη Θεσσαλία έχουν προκαλέσει τεράστιες καταστροφές, το ύψος των οποίων δεν έχει προσδιοριστεί επ’ ακριβώς ακόμα. Σε αντίθεση με την απερίγραπτη ταλαιπωρία των ανθρώπων στη Θεσσαλία, οι οποίοι ζουν ένα δράμα. Οσοι ζουν το δράμα, έζησαν το μένος του «Daniel». Και ξέρουν τι συνέβη. Ξέρουν το πρωτοφανές του φαινομένου. Ξέρουν τι μπορούσε να γίνει και τι έγινε. Ηθελαν, εντελώς ανθρώπινα και λογικά, μεγαλύτερη προστασία από το κράτος και τις τοπικές Αρχές. Αλλά ήξεραν.

Υπήρξαν, όμως, και τα «πολιτικά κοράκια», που ενώ δεν ήξεραν, προσπάθησαν να κερδοσκοπήσουν στυγνά πάνω σε ανθρώπινα δράματα. Αυτοί που ήξεραν ψήφισαν την περασμένη Κυριακή. Στα πλημμυρισμένα Τρίκαλα, ο Ν. Σακκάς -διάδοχος του υπουργού Δ. Παπαστεργίου- έκανε περίπατο βγαίνοντας από την πρώτη Κυριακή με 60%. Στην Καρδίτσα, που υπέστη τεράστιες καταστροφές, ο νυν δήμαρχος, Β. Τσιάκος, εξασφάλισε εύκολα την επανεκλογή του με 48%. Ενώ στην επίσης άσχημα χτυπημένη Λάρισα, ο Απ. Καλογιάννης, που ήταν δήμαρχος και υποστηρίχθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, καταποντίστηκε κι έχασε παταγωδώς από τον «γαλάζιο» Θ. Μαμάκο, ο οποίος εξελέγη με 49,7%. Ο κ. Καλογιάννης πλήρωσε το ξεχείλισμα του Πηνειού και των παραποτάμων του. Και υπάρχει, βεβαίως, και η νίκη του τραμπούκου Αχ. Μπέου στον Βόλο με 55%. Καθώς και η αμφίρροπη μάχη της Περιφέρειας Θεσσαλίας, όπου ο Κ. Αγοραστός, που έγινε αποδέκτης δυσαρέσκειας, εξακολουθεί να έχει σαφές προβάδισμα για την επόμενη Κυριακή.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι η επένδυση στην καταστροφολογία και το αντιπολιτευτικό μένος όχι μόνο δεν αποδίδει, αλλά γίνεται και μπούμερανγκ. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ «έσπασε τα μούτρα του» με την κυνική πολιτική κερδοσκοπία. Τα «έσπασε» με τα Τέμπη, με τις υποκλοπές, με τις πυρκαγιές και τώρα και με τις πλημμύρες. Κι όμως, μυαλό δεν βάζει. Και δεν μπορεί να βάλει. Οσο αγνοεί αυτούς που ξέρουν αδιαμεσολάβητα και προσπαθεί να στήσει παντού «σκάνδαλα», τα οποία αποδεικνύονται «άνθρακες», που καίνε την καμένη αξιοπιστία του.

Το μεγάλο στοίχημα της Αθήνας

Η «μητέρα των μαχών» στους δήμους θα δοθεί για τον Κ. Μπακογιάννη στην Αθήνα. Το Μ. Μαξίμου έχει αποφασίσει να στηρίξει πάση θυσία την επανεκλογή του Κ. Μπακογιάννη, ο οποίος ούτως ή άλλως βρίσκεται πολύ κοντά στην τελική επικράτηση. Κρίσιμος παράγων για την Αθήνα είναι η κινητοποίηση των ψηφοφόρων. Οπως εκτιμάται, ακόμα κι αν δεν αυξηθούν οι ψηφοφόροι της Ν.Δ., αρκεί να προσέλθουν οι ψηφοφόροι της προηγούμενης Κυριακής. Η αποχή του ΚΚΕ, η συμπεριφορά των ψηφοφόρων του Κ. Ζαχαριάδη -παρά την επίσημη στήριξή του στον Χρ. Δούκα- και η σύμπραξη της Ελ. Παπαδοπούλου εκτιμάται ότι εξασφαλίζουν την επανεκλογή του Κ. Μπακογιάννη. Οι κάλπες, όμως, είναι άδειες κάλπες, γι’ αυτό και ο Κ. Μητσοτάκης θα βρεθεί ενεργά δίπλα στον δήμαρχο Αθηναίων.

ΑΠΟΡΙΕΣ-1

Ο ναύαρχος Αποστολάκης, λέγοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει τον Αγγελούδη στη Θεσσαλονίκη, το έκανε για το καλό του κ. Αγγελούδη;

ΑΠΟΡΙΕΣ-2

Κάποιος είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολλές συνιστώσες, χωρίς συνισταμένη. Υπάρχει καλύτερος ορισμός του πολιτικού χάους;