Το πρόσφατο περιστατικό όπου ο φακός «τσάκωσε» έναν γνωστό ηθοποιό να καπνίζει σε νυχτερινό κέντρο φούντωσε ξανά μια συζήτηση που θεωρούσαμε ότι είχε τελειώσει. Εσφαλμένα βέβαια, αφού στα δύο χρόνια της πανδημίας απλά δεν φαινόταν το πρόβλημα για… τεχνικούς λόγους. Αφού τα μαγαζιά ήταν κλειστά, πώς να παραβιαστεί ο αντικαπνιστικός νόμος; Τώρα όμως που κανένας περιορισμός δεν υπάρχει και ο Covid φαίνεται να είναι σε αποδρομή, «ξεθαρρέψαμε». Και σε κλειστούς χώρους συνωστιζόμαστε με τις ώρες και με αγνώστους χορεύουμε στην πίστα και τσιγάρο ανάβουμε. Ομως ειδικά το τελευταίο δεν είναι επιστροφή στην κανονικότητα, είναι επιστροφή στην παλιά, κακή Ελλάδα. Αυτή που όλο καμωνόμαστε πως αφήσαμε πίσω μας και, τελικά, την κουβαλάμε μέσα μας.
Στόχος του Μασκ: Τα εργασιακά δικαιώματα
Και εκεί που λες δεν μπορεί, θα υπάρχει διακομματική συναίνεση έστω στο θέμα του καπνίσματος και στην επιβολή προστίμων, αντιλαμβάνεσαι πως ούτε σε αυτό προοδεύσαμε. Αν διαβάσει κανείς τις αναρτήσεις στελεχών της αντιπολίτευσης ή των πληρωμένων τρολ του Διαδικτύου που ακολούθησαν την ανάρτηση του υπουργού Υγείας, θα τον πιάσουν τα γέλια. Ή τα κλάματα. Αντί να πουν μπράβο ή έστω να μην πουν τίποτα, άρχισαν τις ειρωνείες. Μερικοί δε ψαχουλεύουν στα ιντερνετικά συρτάρια τους μπας και βρουν φωτογραφίες από το παρελθόν. Διότι δεν μπορεί, όλο και κάποιος θα βρεθεί να κάπνιζε δίπλα στον Θάνο Πλεύρη την περασμένη δεκαετία! Αλλοι πάλι έσπευσαν να υποστηρίξουν τον Παύλο Πολάκη, ότι τάχα αδικήθηκε επειδή του ασκήθηκε σκληρή κριτική όταν κάπνιζε στη διάρκεια συνεντεύξεων Τύπου. Το διά ταύτα; στην Ελλάδα έχουμε πολλές κακές συνήθειες. Μία από αυτές είναι να μην ομονοούμε ούτε στα αυτονόητα.