ΕΙΝΑΙ δυνατόν η χαρά και το παιχνίδι να γίνονται θρήνος και θλίψη; Είναι δυνατόν να λειτουργούν επιχειρήσεις, στις οποίες εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας, χωρίς κανόνες ασφαλείας; Χωρίς να αποτελεί στοιχείο ρεπορτάζ, η προσωπική εμπειρία από λούνα παρκ και κατασκηνώσεις δεν αφήνει καλές εντυπώσεις. Στα περισσότερα λούνα παρκ, μόνιμα ή περιοδεύοντα, ο μηχανολογικός εξοπλισμός φαίνεται να είναι ο ίδιος από τη δεκαετία του ’80. Στις κατασκηνώσεις, η πλειονότητα των ομαδαρχών είναι 18άρηδες – 20άρηδες χωρίς καμία εμπειρία, που αναλαμβάνουν εξ ολοκλήρου την ευθύνη για τη διαβίωση μικρών παιδιών.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ και όλοι οι επιχειρηματίες θα ισχυριστούν ότι τηρούν τη νομοθεσία και πως διαθέτουν τις απαραίτητες αδειοδοτήσεις. Τα ερωτήματα, όμως, είναι πολλά. Δεν θα έπρεπε να λαμβάνουν πιστοποιήσεις από ανεξάρτητους οργανισμούς; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει το μέγιστο δυνατό πλαίσιο ασφαλείας; Και από ποιες υπηρεσίες ελέγχονται και με ποιο τρόπο; Γίνονται πραγματικές αυτοψίες ή είναι όλο αυτό μια τυπική διαδικασία;

ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ δεν τηρούνται οι κανόνες σε καμία διαδικασία. Οι επιχειρήσεις καταθέτουν μια σειρά προαπαιτούμενων εγγράφων, οι αρμόδιες Αρχές τα ελέγχουν ως προς τον τύπο και δίνουν τις αδειοδοτήσεις. Ετσι, όλοι είναι καλυμμένοι, τηρούν ευλαβικά ως προς τη γραφειοκρατία τη νομοθεσία, αλλά στην πραγματικότητα δεν τηρούν την ουσία των νόμων.

ΚΑΙ πώς αποδεικνύονται τα παραπάνω; Από κάτι πολύ απλό. Γιατί δεν έχουμε ακούσει ποτέ να ανακαλείται κάποια άδεια κατασκήνωσης, λούνα παρκ ή οποιασδήποτε άλλης επιχείρησης με δραστηριότητες για παιδιά ύστερα από κάποιον έλεγχο; Γιατί οι ανακλήσεις των αδειοδοτήσεων γίνονται μόνο όταν σημειωθεί κάποια τραγωδία; Αν ο κρατικός μηχανισμός, οι αρμόδιες υπηρεσίες λειτουργούσαν έτσι όπως θα έπρεπε να λειτουργούν, τότε δεν θα είχε πνιγεί στην πισίνα η 8χρονη, ούτε θα είχε σκοτωθεί στο λούνα παρκ ο 19χρονος.

ΕΙΝΑΙ προκλητικό να ισχυρίζονται από τον Δήμο Κασσάνδρας Χαλκιδικής πως δεν τους είχε γίνει γνωστοποίηση λειτουργίας και πως «επρόκειτο  να συνέλθει η δημοτική επιτροπή για τη σφράγιση του χώρου». Πότε θα γινόταν αυτό, τον Οκτώβριο, που θα είχε τελειώσει η σεζόν; Οι ανευθυνο-υπεύθυνοι δήμοι πρωταγωνιστούν ξανά σε μια τραγωδία. Τώρα, τι έχει να πει ο λαλίστατος πρόεδρος της ΚΕΔΕ, Λ. Κυρίζογλου, που είχε στείλει προκλητική απάντηση στον «Ελεύθερο Τύπο» γιατί υποτίθεται πως κατηγόρησα άδικα τους δήμους;

ΤΩΡΑ, θα έρθει η ώρα της Δικαιοσύνης. Τι θα γίνει; Αρκεί να θυμηθούμε το θάνατο 13χρονου σε λούνα παρκ στο Ελληνικό το 2013. Οι δύο υπεύθυνοι καταδικάστηκαν με αναστολή και η ποινή τους ήταν μετατρέψιμη σε χρηματική. Δηλαδή, σκοτώθηκε ένα παιδί και δεν πήγε κανείς φυλακή. Ούτε, βέβαια, κάθισε στο εδώλιο κάποιος από το δήμο ή τις αρμόδιες υπηρεσίες που έπρεπε να είχαν δώσει την αδειοδότηση. Το ίδιο θα συμβεί και στις δύο πρόσφατες τραγωδίες; Θα πάει, άραγε, κανείς στη φυλακή; Θα απολυθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι που είχαν υπογράψει τις άδειες;

ΚΑΙ το σημαντικότερο: Θα υπάρξει, επιτέλους, ένα νέο πλαίσιο για τις πιστοποιήσεις και αδειοδοτήσεις όλων αυτών των επιχειρήσεων, ώστε να μη θρηνήσουμε άλλα νέα παιδιά;