Επρεπε να σκοτωθούν 21 μαθητές το 2003 για να αντιληφθεί η Πολιτεία ότι ο δρόμος ήταν καρμανιόλα. Επρεπε να πεθάνουν 103 άνθρωποι στο Μάτι για να λειτουργήσει το 112. Επρεπε να θρηνήσουν τόσες οικογένειες τα παιδιά τους για να μάθουμε ότι εν έτει 2023 το σιδηροδρομικό δίκτυο στην Ελλάδα λειτουργεί χειροκίνητα. Πόση οργή, πόσος πόνος, πόσες θυσίες ακόμα;

Σε μια εποχή που υπάρχει η δυνατότητα να βλέπεις πού βρίσκεται ο καφές που παρήγγειλες, που μπορείς να ανιχνεύσεις και να παρακολουθήσεις την πορεία ενός αυτοκινήτου, δεν μπορούμε να δούμε αν δύο τρένα βρίσκονται σε μετωπική γραμμή σύγκρουσης! Τα λάθη που έγιναν στη μοιραία διαδρομή από τον σταθμάρχη είναι δεδομένο πως θα εντοπιστούν. Ομως δεν αρκεί αυτό για να «κλείσουμε την υπόθεση». Διότι, μαζί με το ανθρώπινο λάθος, είναι δεδομένες και οι παθογένειες του συστήματος.

Πρέπει να αναζητηθούν οι ευθύνες όλων εκείνων που δεν φρόντισαν να λειτουργεί το ηλεκτρονικό σύστημα, με αποτέλεσμα οι μηχανοδηγοί των τρένων να κινούνται στα «τυφλά», εξαρτώμενοι μόνο από τις οδηγίες του εκάστοτε σταθμάρχη. Αν λειτουργούσε το σύστημα, από τα φωτοσήματα δηλαδή τα φανάρια μέχρι το σύστημα τηλεδιοίκησης και ελέγχου της κυκλοφορίας, τότε θα αυξάνονταν οι πιθανότητες να εντοπιστεί το ανθρώπινο λάθος, να ανιχνευθεί η λάθος κατεύθυνση και να γίνει προσπάθεια διόρθωσης της πορείας έστω και μερικά μέτρα νωρίτερα. Θα υπήρχε δηλαδή μια δυνατότητα αντίδρασης από τους μηχανοδηγούς των μοιραίων τρένων.

Είναι δεδομένο πως θα βρεθούν εκ των υστέρων πολλοί προφήτες. Τόσοι, όσες και οι δικαιολογίες που θα πουν. Ομως τίποτα δεν θα φέρει πίσω τα παιδιά, τίποτα δεν θα απαλύνει τον πόνο των οικογενειών τους. Ναι, πρέπει να γίνει οτιδήποτε χρειαστεί για να μη χρειαστεί να θρηνήσουμε ξανά θύματα. Ομως το ίδιο είχαμε πει και σε όλες τις προηγούμενες τραγωδίες.