ΑΥΤΗ είναι η «ρίζα» της μεγάλης στροφής του Αλέξη Τσίπρα προς τη μπαχαλοποίηση του προεκλογικού σκηνικού. Ξέρει πολύ καλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί προγραμματικά με τη Ν.Δ. Ούτε, βέβαια, μπορεί να συγκρίνει το έργο της τετραετίας 2015-2019 με την τετραετία 2019-2023.

ΞΕΡΕΙ, επίσης, ότι έχει χάσει τη μάχη του Κέντρου. Τη μάχη για το τι θα ψηφίσουν οι μετριοπαθείς πολίτες. Το δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις από το 2016 έως σήμερα.

ΑΡΑ, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε και πολλές επιλογές. Γι’ αυτό και στην ουσία φουντώνει το φανατισμό των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ. Σαν να ήταν πρόεδρος ομάδας και να απευθυνόταν στη «θύρα» των φανατικών.

ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ, όμως, και στα άκρα. Σε όλα τα άκρα. Σε πολίτες που ψήφισαν Βαρουφάκη, Ζωή, Λαφαζάνη. Αλλά και σε ακραίους «ψεκασμένους», που εδώ και πολλά χρόνια καταγγέλλουν το Kοινοβούλιο και ανήκουν στο αντιεμβολιαστό μπλοκ. Επιχειρεί να προσελκύσει όσους κινούνται στο λεγόμενο αντισυστημικό μπλοκ.

ΠΟΙΟΣ είναι ο στόχος του Αλέξη Τσίπρα; Oχι, βέβαια, να κερδίσει τις εκλογές. Ξέρει πολύ καλά πως θα χάσει, και μάλιστα με διαφορά. Προσπαθεί να μαζέψει ψηφοφόρους απ’ όπου μπορεί. Δεν τον νοιάζει. Δεν τον πειράζει. Θέλει πάση θυσία να ξεπεράσει τον πήχη του 30%, ώστε να μην αντιμετωπίσει εσωκομματικό «πόλεμο» και να ελπίζει ότι θα έχει καλύτερη τύχη στις κάλπες του… 2027.

ΓΙ’ αυτό και μέρα με τη μέρα, εβδομάδα με την εβδομάδα θα επιχειρεί να πολώνει με κάθε τρόπο το πολιτικό σκηνικό. Να ανεβάζει την ένταση. Να διχάζει την κοινωνία. Να προσπαθεί να «αναστήσει» τους αγανακτισμένους του 2010. Να κινείται στα όρια μεταξύ του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και της εξωκοινοβουλευτικής Aριστεράς. Να χρησιμοποιεί βαριές εκφράσεις κατά της Ν.Δ. Να αντιγράφει τσιτάτα του παρελθόντος.

ΧΩΡΙΣ, βέβαια, να παρουσιάζει ένα ρεαλιστικό και κοστολογημένο πρόγραμμα διακυβέρνησης στους πολίτες. Γι’ αυτό και θα κραυγάζει έως τις κάλπες. Και οι κραυγές θα κοπούν μια και καλή το βράδυ των εκλογών με τη βαριά ήττα του ΣΥΡΙΖΑ.