Εντυπωσίασε μάλιστα η αιχμηρή τοποθέτηση του επικεφαλής του δημοτικού συμβουλίου, Κρις Τζάρβις, απέναντι στην πολιτική ιδιωτικοποίησης του νερού που εφάρμοσε το 1989 η Σιδηρά Κυρία. «Ηταν ένα αποτυχημένο πείραμα. Είδαμε να σπαταλιούνται εκατομμύρια λίρες χωρίς να γίνει καμία επένδυση συντήρησης του δικτύου. Κι όλα αυτά, συνοδευόμενα από κάθετη αύξηση των λογαριασμών.

Γίνεται ολοένα πιο ξεκάθαρο ότι πρόκειται για μια νομιμοποιημένη απάτη, που λειτουργεί μόνο προς όφελος των μετόχων και εις βάρος των κατοίκων του πλανήτη». Η σύμβουλος Λόις Μάντιμαν, υπενθύμισε ότι περίπου πέντε χιλιάδες φορές η ιδιωτική εταιρία Thames Water ξεφόρτωσε αφιλτράριστα βρομόνερα στα ποτάμια γύρω από την Οξφόρδη και αναγκάστηκε τελικά να αποζημιώσει τους καταναλωτές με 50 εκατομμύρια λίρες, για πλημμελή παροχή υπηρεσιών. Το υψηλότερο ποσό που επιδικάστηκε ποτέ σε ανάλογες περιπτώσεις στη Βρετανία.

Η Thames Water αντέτεινε ότι «μεριμνά για το περιβάλλον και τις καλές υπηρεσίες στους πελάτες της, ενώ δεν έχει καταβάλει μέρισμα στους μετόχους εδώ και 5 χρόνια». Παρά ταύτα η «Guardian» επισήμανε πως οι 9 ιδιωτικές εταιρίες ύδρευσης στη Βρετανία συσσώρευσαν τεράστια χρέη για να μοιράσουν κέρδη 66 δισ. στερλινών στους μετόχους ως το τέλος του 2022 – στέλνοντας φυσικά τη λυπητερή στους καταναλωτές, δίχως να τους παρέχουν ανάλογες υπηρεσίες. Τα τελευταία χρόνια υπήρξε κύμα από-ιδιωτικοποιήσεων στην ύδρευση, με κυριότερα παραδείγματα το Βερολίνο και το Παρίσι, αλλά και πέραν της Ευρώπης το Μπουένος Αϊρες, την Κουάλα Λουμπούρ (Μαλαισία) και την Ακρα (Γκάνα). Ακόμη και στις ΗΠΑ από το 2000 έως το 2014 η ύδρευση επέστρεψε από τα ιδιωτικά χέρια σε εκείνα των τοπικών αρχών σε 59 αμερικανικές πόλεις.