Ο διαρρήκτης που μπουκάρει στο σπίτι μιας ανυποψίαστης οικογένειας, ο εκτελεστής της Greek Mafia που γαζώνει σε κοινή θέα, ο χουλιγκάνος που σφάζει ένα παλικάρι στο πεζοδρόμιο ή ο ανήλικος που χτυπά και ληστεύει έναν συνομήλικό του; Δύσκολα ερωτήματα, άβολες απαντήσεις, σκληρή πραγματικότητα. Οταν πριν από μερικές εβδομάδες ανακοινώθηκε ότι ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης αναλαμβάνει εκ νέου το υπουργείο, κάποιοι θυμήθηκαν την ατάκα του Χαρδαλιά: «Αν με ξαναδείτε με τον Τσιόδρα, θα έχουν δυσκολέψει τα πράγματα». Το αυτό ισχύει και με την επιστροφή Χρυσοχοΐδη στην Κατεχάκη.

Ας πούμε το προφανές, λοιπόν. Το καθημερινό αστυνομικό δελτίο είναι βαρύ και ασήκωτο. Κάποιες ημέρες νομίζουμε ότι ο κόσμος τρελάθηκε. Οτι δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν γύρω μας αυτά που διαβάζουμε. Συμμορίες ανηλίκων, οργανωμένο έγκλημα, δολοφονίες για ασήμαντη αφορμή, γυναικοκτονίες, κυκλώματα παιδεραστών, άγριο μπούλινγκ στα σχολεία και μικροεγκληματικότητα της διπλανής πόρτας. Οι πιο ψύχραιμοι αναγνωρίζουν ότι δεν τρελάθηκε ο κόσμος ούτε ξαφνικά γίναμε Κολομβία. Μία πλευρά της αλήθειας είναι ότι ζούμε στην εποχή της πληροφορίας και της ενημέρωσης. Τίποτα πια δεν μένει κρυφό, κανένα έγκλημα δεν μένει πίσω από κλειστές πόρτες, οι γυναίκες δεν φοβούνται να καταγγείλουν τον κακοποιητή τους, οι γονείς δεν διστάζουν να υπερασπιστούν τα παιδιά τους. Αυτό είναι το κέρδος μιας κοινωνίας που ωριμάζει και μιας Πολιτείας που δεν εφησυχάζει. Η άλλη πλευρά της ίδιας αλήθειας είναι ότι επειδή ακριβώς δεν ανεχόμαστε τη βία, απαιτούμε την αντιμετώπισή της. Κάτι που σημαίνει ολομέτωπο πόλεμο.

Οι εποχές που πιστεύαμε πως η καταστολή είναι η μοναδική απάντηση έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Το ίδιο και η νοοτροπία ότι το έγκλημα είναι (μόνο) αστυνομική υπόθεση. Αν κοιτάξουμε σοβαρά το θέμα της πρόληψης, τότε θα δούμε ότι η αύξηση των περιπολιών, για παράδειγμα, ίσως να είναι το 50% της δουλειάς. Το άλλο μισό πρέπει να γίνει στην οικογένεια, στα σχολεία, στους εργασιακούς χώρους, στους αθλητικούς συλλόγους, στα πανεπιστήμια. Ομως, αυτά απαιτούν μακροχρόνιους σχεδιασμούς. Εχουμε, άραγε, την πολυτέλεια να βρούμε πρώτα τις ρίζες της «κανονικοποίησης της βίας» και μετά να πιάσουμε το κλάδεμα; Η απάντηση δίνεται από τις πρώτες κινήσεις του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και είναι αυτονόητη. Οχι.

Η νέα ανθρωπογεωγραφία της επιχειρησιακής ηγεσίας μετά τις κρίσεις στην ΕΛ.ΑΣ., η εντολή για άμεση ανάκληση 200 αποσπάσεων από την ομάδα ΔΙ.ΑΣ., η επιστροφή στο κέντρο της Αμεσης Δράσης των αστυνομικών που είχαν αποσπαστεί αλλού είναι κάποιες από αυτές. Και έρχονται πολλές ακόμα. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης κατά την προηγούμενη θητεία του είχε παρουσιάσει τη λεγόμενη Λευκή Βίβλο, ένα συμβόλαιο ασφάλειας μεταξύ πολιτών και υπουργείου.

Αυτά που ευαγγελιζόταν ήταν η Αστυνομία του 21ου αιώνα, η αναθεώρηση των στερεοτύπων για την ασφάλεια και την αστυνόμευση, η αναβάθμιση της εκπαίδευσης των αστυνομικών, η αναδιοργάνωση δομών, ο εκσυγχρονισμός και η ψηφιοποίηση των υπηρεσιών, η συνεργασία με τους κοινωνικούς εταίρους.

Προχώρησε η Λευκή Βίβλος; Οχι, γι’ αυτό και τώρα την επαναφέρει, όπως ο ίδιος είπε στην πρόσφατη συνέντευξή του (ΕΡΤ, Γιώργος Κουβαράς). Ομως, το γεγονός ότι μια μεταρρύθμιση ξεκίνησε και σταμάτησε επειδή άλλαξαν τα πρόσωπα και τώρα επιστρέφει είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει, αφού το κράτος οφείλει να έχει συνέχεια. Πόσω μάλλον όταν η κυβέρνηση παραμένει η ίδια.

Στο διά ταύτα: Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είναι υπουργός «επικίνδυνων αποστολών». Ή, για να το πούμε αλλιώς, δεν κάνει ότι κοιμάται.