Ούτε η μετάφραση του Ευαγγελίου στην Ακρόπολη των Ευαγγελίων το 1901 ούτε ένα αγώνας σκάκι το 1972 στην Ισλανδία ούτε η κούρσα του 1898 των Αγγλων και των Γάλλων να φτάσουν πρώτοι σε ένα ασήμαντο χωριό της Αφρικής δικαιολογούσαν τα πάθη που ξεσήκωσαν στον καιρό τους. Ενίοτε όμως οι συγκρούσεις αποκτούν δική τους δυναμική. Η σύγκρουση για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών ανήκει στη συγκεκριμένη κατηγορία.

Στον νόμο για τα ομόφυλα ζευγάρια υπάρχουν φίλαθλοι και χούλιγκαν. Και ως συνήθως το ενδιαφέρον μονοπωλούν οι δεύτεροι. Η κερκίδα των ούλτρα συντηρητικών που προβλέπει κατάρρευση των αξιών και υιοθετημένα γενιτσαράκια που θα κηρύττουν το ομοφυλόφιλο ευαγγέλιο μέχρι η Ελλάδα να γεμίσει από μωαμεθανούς. Και η κερκίδα των μεταποταμίσιων φιλελέφτ που μαρξιστικά δηλώνει ότι εκεί πάνε όλες οι πολιτισμένες χώρες και αν δεν το κάνουμε, θα μας βγει το όνομα ότι είμαστε οπισθοδρομικοί. Το «μήλον της Εριδος» είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ότι «εμάς ακούει, αφού ξέρει ότι είμαστε τόσο δυνατοί που αν δεν το κάνει, δεν ξαναβγαίνει».

Στην πραγματικότητα, όπως και στο ποδόσφαιρο, οι δύο πλευρές είναι μειοψηφίες που κάνουν δυσανάλογη φασαρία σε σχέση με τον αριθμό των οπαδών τους. Το καταλαβαίνεις και από την αισθητική των εικόνων που προβάλλουν. Η μία πλευρά εικόνες με τραπεζαρίες οικογενειών που έπαψαν να υπάρχουν τη δεκαετία του ‘50. Από την άλλη ευτυχισμένα ομόφυλα, πολυεθνικά ζευγάρια σε σκηνικά διαφημίσεων για στεγαστικά δάνεια. Και όλοι είναι ευτυχισμένοι στον μικρόκοσμό τους όταν ο πραγματικός κόσμος καταλαβαίνει ότι ούτε θα γυρίσουμε στη δεκαετία του ‘50 ούτε το Δουργούτι θα γίνει Μανχάταν για να κάνουν οι ομόφυλες οικογένειες τη βόλτα τους στο Σέντραλ Παρκ.

Ενα ενδιαφέρον στοιχείο που προέκυψε μετά τη σύγκρουση για τον γάμο μεταξύ των ομοφύλων είναι η ωριμότητα των πολιτών. Στη δημοσκόπηση της Marc, ενώ το 57,8% απάντησε ότι συμφωνεί με τον γάμο των ομοφύλων, το 55,2% διαφωνεί με την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, ενώ το 28% το δέχεται, αλλά με αυστηρές προϋποθέσεις. Οτι η Ελλάδα της ιδεολογικής στράτευσης, η Ελλάδα του «Ναι» ή «Οχι» σε όλα ανήκει στην εποχή των αγανακτισμένων. Και ότι όταν τελειώσει το τζέρτζελο με τα ομόφυλα ζευγάρια, υποχρέωση της κυβέρνησης θα είναι να αντιμετωπίσει την ακρίβεια, που κάθε δημοσκόπηση δίνει σαν μεγαλύτερο πρόβλημα.

Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΤΡΟΧΑΙΑ

Οδηγώ μηχανή από τα 16 μου και έχω δει δεκάδες ατυχήματα με μηχανές στους δρόμους. Κάθε φορά που προσπερνάω κάποια μηχανή πεσμένη στην άσφαλτο και τον οδηγό ξαπλωμένο δίπλα της για κάποια χιλιόμετρα οδηγώ πιο αργά και προσεκτικά από τον φόβο ότι θα συμβεί και σε μένα. Υστερα, επειδή έτσι είναι η ανθρώπινη φύση, αναθαρρεύω και οδηγώ όπως πριν. Οχι στο «ζω πεθαίνω, μέσα με τις μπάντες, έξω με τις ζάντες», που λέγανε παλιά, αλλά γρηγορότερα από όσο είναι ασφαλές για μένα και για τους άλλους.

Την περασμένη εβδομάδα είχαμε τέσσερα θανατηφόρα δυστυχήματα σε μία μέρα. Στο πρώτο μία μοτοσικλέτα έπεσε κοντά στη διασταύρωση της Πανεπιστημίου με την Πατησίων, με αποτέλεσμα τον θάνατο του οδηγού και του συνοδηγού. Στο δεύτερο ένα αυτοκίνητο που έτρεχε με 180 χιλιόμετρα, στη συμβολή της παραλιακής με τη Βουλιαγμένης, πέρασε στο άλλο διάζωμα, έπεσε σε δέντρο και κατέληξε σε έναν μαντρότοιχο, με δύο νεκρούς και δύο τραυματίες.

Επειδή αυτά γράφονται και ξεχνιούνται, η μόνη λύση είναι να τα «θυμίζει» η Αστυνομία. Να γίνει συνείδηση ότι κάποιος που είναι στη μηχανή χωρίς κράνος, κάποιος που οδηγεί με 180 χιλιόμετρα δεν πρέπει μόνο να φοβάται, αλλά να είναι βέβαιος ότι θα τον πιάσουν.

Μητροπολίτες και υπουργοί

Μια από τις αγαπημένες μου απόκρυφες ιστορίες είναι της εγχείρησης σκωληκοειδίτιδας του αρχιεπίσκοπου Σεραφείμ. Μου την είχε πει ο Γ.Κ., εφημεριδάς και παλιά καραβάνα του εκκλησιαστικού ρεπορτάζ.

Κάποτε ο Σεραφείμ ήθελε να περάσει μία απόφαση από την Ιερά Σύνοδο. Είχε ορίσει ημερομηνία, αλλά κάποια στιγμή κατάλαβε ότι δεν βγαίνουν τα κουκιά. Οτι στην ψηφοφορία θα έχανε και ο ηγέτης δεν μπορεί να δείχνει αδυναμία. Αποφάσισε ότι η Σύνοδος έπρεπε να αναβληθεί, αλλά έπρεπε να βρεθεί ένας λόγος. Εκανε λοιπόν εισαγωγή σε κλινική για αφαίρεση σκωληκοειδίτιδας.

Ο Γ.Κ. πήγε να τον επισκεφτεί στην κλινική και τον βρήκε ξαπλωμένο στο κρεβάτι. «Πώς είστε, Παναγιώτατε;». «Πώς να είμαι, τέκνον μου, μετά από εγχείρηση…». «Εννοείτε ότι την αφαιρέσατε πραγματικά;». «Τι να κάνω, παιδί μου. Αυτοί οι κερατάδες θα έρθουν στην κλινική για να πουν περαστικά και θα βάζουν το χέρι κάτω από το σεντόνι για να δουν αν την έκανα».

Η ιστορία μού ήρθε στο μυαλό μετά την είδηση ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέστρεψε από το Νταβός με βαριά γρίπη και το υπουργικό συμβούλιο της Τρίτης θα έπρεπε να αναβληθεί. Τελικά έγινε την Τετάρτη. Αποδεικνύοντας ότι οι μητροπολίτες είναι πιο επικίνδυνοι από τους υπουργούς.