Μετά την κρίση της Κούβας, ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι χάραξε μαζί με τους Σοβιετικούς ένα μονοπάτι λογικής, που κατέληξε στη Συνθήκη Μη Διάδοσης των Πυρηνικών (Non Proliferation Treaty) του 1970. Εως πρόσφατα ήταν ευαγγέλιο της εχέφρονος ανθρωπότητας, ώσπου η ρωσο-νατοϊκή σύγκρουση να (ξανα)ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου.

Μεταξύ άλλων, η ΝPT διαπνεόταν από την εξής ιδέα: Εφόσον η αμερικανική ομπρέλα καλύπτει τους συμμάχους σε Ευρώπη-Ειρηνικό, καμία άλλη χώρα του δυτικού στρατοπέδου δεν χρειάζεται να έχει πυρηνικά, με ιστορική εξαίρεση Βρετανία- Γαλλία. Στην πορεία απέκτησαν πυρηνικά η Ινδία και το Πακιστάν (βασικά, για να αλληλοεξοντωθούν), όπως επίσης η Κίνα, η Βόρεια Κορέα και το Ισραήλ- που δεν το διατυμπανίζει.

Το status quo ίσως και να διατηρούνταν αν δεν μεσολαβούσε η ενδόρρηξη στις ΗΠΑ και το δυτικό στρατόπεδο με τον Τραμπ. Τώρα που η Αμερική δεν εγγυάται την ασφάλεια των Ευρωπαίων (το πόσο πραγματικά κινδυνεύουν από τη Ρωσία είναι άλλη ιστορία…) κάποιες χώρες βάλθηκαν με τα σωστά τους να αποκτήσουν πυρηνική αποτροπή. Στο άκουσμα δύο εξ αυτών (Γερμανία, Ιαπωνία) ένα ρίγος διαπερνά τη ραχοκοκαλιά. Οι ηττημένοι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου πρακτικά αφοπλίστηκαν για 80 χρόνια (η μία, μάλιστα, έγινε και πεδίο δοκιμών της πρώτης ατομικής βόμβας), αλλά τα εγκλήματά τους ξεθώριασαν. Ο μιλιταριστικός εθνικισμός τους σηκώνει κεφάλι και ονειρεύονται απαγορευμένα πυρηνικά μεγαλεία. Αυτή τη φορά όχι ως εχθροί της Αμερικής, αλλά στο πλευρό της, με αντιπάλους Κίνα, Ρωσία, Β. Κορέα (με όποια σειρά προτιμά ο καθένας). Μία ενδιαφέρουσα ανάλυση των «Financial Times» προσθέτει στα επίδοξα μέλη του πυρηνικού κλαμπ την Πολωνία και τη Ν. Κορέα. Είναι γνωστό ότι, εκτός από το Ιράν, το ίδιο επιδιώκουν Τουρκία και Σαουδική Αραβία. Αν γίνει η αρχή, ο κατήφορος δεν θα έχει τέλος.