Το σίγουρο είναι ότι σε τέσσερα χρόνια ο Μακρόν δεν δικαιούται να διεκδικήσει τρίτη θητεία, οπότε θα πρέπει να βρεθεί άλλος Αϊ-Γιώργης για να σκοτώσει το «δράκο» της Ακροδεξιάς. Εναν «δράκο», όμως, που μαθαίνει από τα λάθη του, φοράει προβιά μετριοπάθειας, συστημισμού και υπευθυνότητας, προσπαθώντας να πείσει ότι υπάρχει μια θέση και γι’ αυτόν στον «μεσαίο χώρο» και στην κεντρική εξουσία.

Ακολουθώντας τακτική ανάλογη με της Τουρκίας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Εθνικός Συναγερμός της Λεπέν διαπρέπει στο ρόλο του επιτήδειου ουδέτερου. Αφήνει τον Μελανσόν και τα συνδικάτα να ξελαρυγγιάζονται και να τρώνε ξύλο από τα ΜΑΤ για το συνταξιοδοτικό, ενώ η ίδια περιορίζεται στο να διαφωνεί ευπρεπώς, να απαγορεύει στους βουλευτές της να συμμετέχουν σε διαδηλώσεις και γενικά να «φλερτάρει» τόσο με τους απογοητευμένους συστημικούς όσο και με το ρηχό αντισυστημισμό της Γαλλίας, που απεχθάνεται τους αριστερούς ριζοσπάστες.

Κανείς δεν ξέρει για πόσο θα μπορέσει να πατάει σε δύο βάρκες, αφού κάποια στιγμή θα αναγκαστεί να διαλέξει πλευρά. Προσώρας πάντως, απολαμβάνει με όλο της το είναι τη συγκυρία: «Φαίνεται ότι νικάω τους πολιτικούς μου αντιπάλους. Ολη την ώρα λένε ο ένας στον άλλο ότι θα είμαι η επόμενη πρόεδρος. Τώρα εναπόκειται σε μένα να πείσω την πλειοψηφία της χώρας», δήλωσε η 55χρονη Μαρίν στο Γαλλικό Πρακτορείο. Ο υπουργός Εσωτερικών, Ζ. Νταρμανέν, κατηγορεί τον Μελανσόν ότι της στρώνει το δρόμο, ενώ η επικεφαλής της μακρονικής Renaissance (Αναγέννηση) στη Βουλή, Ορόρ Μπερζέ,

υποστηρίζει ότι το μόνο που χρειάζεται να κάνει η Λεπέν είναι «να κάθεται ήσυχη και να δείχνει αξιοπρεπής». Σε περίπτωση πάντως, πρόωρων βουλευτικών εκλογών, το κόμμα της τώρα θα ερχόταν πρώτο…