Ο κ. Βερναρδάκης, αντί να μείνει στα «συγγνώμη», «ήταν λάθος μου», «ήταν απαράδεκτο και μεγάλο ατόπημα αυτό που είπα», το έκανε χειρότερο: «Αν έλεγα, π.χ., ότι η υπουργός είναι η Μήδεια της δημόσιας Παιδείας, πιθανώς να μην υπήρχε κάποια αντίρρηση (…), η συσχέτιση με τη Μήδεια θα ήταν πιο αποδεκτή». Προχθές, αποσβολωμένος από τη χοντράδα που είχε διανοηθεί να πει, έγραφα διερωτώμενος: «Ηταν αποτέλεσμα του γνωστού εξυπνακισμού, ο οποίος συχνά παράγει φίδια; Ηταν η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι; Ηταν η πολιτική μοχθηρία; Ή απλώς δεν κατάλαβε τι είπε;». Δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι ήταν όλα μαζί. Μια μεγέθυνση της τοξικότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Μια αποθέωση της άγνοιας, του αμοραλισμού και της πολιτικής ιδιοτέλειας. Γιατί πως αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι ο κύριος καθηγητής, έχοντας δεχθεί την απειλή της διαγραφής από την Ο. Γεροβασίλη, τη δημόσια χλεύη και το χρόνο να το ξανασκεφτεί, «επανόρθωσε» κάνοντάς το χειρότερο. Κι όχι μόνο αυτό. Ζήτησε συγγνώμη «γιατί έκανε ζημιά στον ΣΥΡΙΖΑ» και γιατί «ήταν δώρο στον Μητσοτάκη η δήλωσή μου»! Αλαλα τα χείλη των ασεβών.

ΑΓΝΟΙΑ, ανευθυνότητα, τοξικότητα, επιπολαιότητα, βαθιά αγραμματοσύνη και διάχυτος αμοραλισμός. Θέλουμε τέτοιους καθηγητές; Το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα τον διαγράψει ή θα τον τιμωρήσει αλλιώς είναι ένα ακόμα εσωκομματικό θέμα του. Δεν αφορά την κοινωνία. Το πολύ πολύ να αφορά τα στελέχη του και τα μέλη του. Την κοινωνία όμως την αφορά η καθηγητική ιδιότητα ενός τέτοιου προσώπου. Πόσω μάλλον που δεν διδάσκει σε κάποιο ιδιωτικό πανεπιστήμιο -το οποίο επιλέγουν ο φοιτητής και οι γονείς του κι επομένως φέρουν και την ευθύνη της επιλογής τους- αλλά διδάσκει σε δημόσιο πανεπιστήμιο.

ΑΥΤΟΣ ο άνθρωπος εκπαιδεύει και διαπαιδαγωγεί φοιτητές, κρατώντας ένα χαλασμένο «ηθικόμετρο» και επιδεικνύοντας τη διχαστική τοξικότητά του. Αναδεικνύει ως πλεονέκτημα το να μην υπάρχει ίχνος ντροπής και ο οποιοσδήποτε να μπορεί να πει το οτιδήποτε για οποιονδήποτε. Δεν διστάζει να δολοφονεί χαρακτήρες. Δεν έχει πρόβλημα να «διορθώσει» ένα μεγάλο λάθος με ένα ακόμα μεγαλύτερο λάθος. Πολιτικά κρίνεται και θα κριθεί ο κ. Βερναρδάκης, μαζί με όλους τους συντρόφους του που σιώπησαν για περισσότερο από 24 ώρες.

ΟΜΩΣ, σαν καθηγητής είναι ανεπαρκής και επικίνδυνος. Αρα, ακατάλληλος.

ΥΓ.: Στη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή, ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη στάση του και τα επιχειρήματά του, απέδειξε ότι υπερασπίζεται και υποστηρίζει το «πανεπιστήμιο των Βερναρδάκηδων». Κι αυτό υπό μια έννοια είναι έντιμο.

ΑΙΧΜΗ

ΟΠΟΥ ΦΥΓΕΙ ΦΥΓΕΙ Ο «ΔΡΑΠΕΤΗΣ»

Ζητάει μετά μανίας ντιμπέιτ, γιατί τον έχουν «ψήσει» οι τριγύρω του ότι «τον έχει τον Μητσοτάκη», αλλά όλο και συχνότερα τελευταία ο Α. Τσίπρας επιλέγει να δραπετεύει από σοβαρές συζητήσεις στη Βουλή. Δεν πήγε προχθές να συγκρουστεί με τον πρωθυπουργό για το μείζον θέμα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, προτιμώντας να συναντηθεί με τον Λυμπερόπουλο, τον «συνταξιούχο ηγέτη των ταξί». Πήγε χθες, αλλά αφού έβγαλε έναν δεκάρικο για το τι είναι κατά τη γνώμη του «εκτσογλανισμός», όπου φύγει φύγει. Χωρίς να πει κάτι ουσιώδες για το κρίσιμο νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ. Προχθές είναι φανερό γιατί δραπέτευσε: Δεν είχε αποφασίσει το κονκλάβιο αν οι δηλώσεις Βερναρδάκη ήταν υπερασπίσιμες ή όχι. Κι είχαν μπει και τα γκαζάκια στον Real. Πού να «μπλέκει»; Την έκανε. Χθες, έφυγε γιατί, όπως του είπε η υπ. Παιδείας, αν έμενε, θα έπρεπε να ψηφίσει -αφού ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ταχθεί υπέρ στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής- τη συντριπτική πλειοψηφία των άρθρων του. Δεν ξέρω αν ισχύει ακριβώς το «9 στα 10» που είπε η Ν. Κεραμέως, αλλά σίγουρα δεν θα μπορούσε να καταψηφίσει, π.χ., το εσωτερικό «Erasmus», την αμειβόμενη πρακτική άσκηση, τα βιομηχανικά διδακτορικά ή τα διπλά και κοινά πτυχία. Αν το έκανε -και το ήξερε- θα ερχόταν για μία ακόμα φορά σε μετωπική σύγκρουση με τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας (συμπεριλαμβανομένου και του 1/3 των νυν ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ). Και θα εμπέδωνε ακόμα περισσότερο την εμπεδωμένη εικόνα ενός αναχρονιστικού, συντηρητικού και οπισθοδρομικού κόμματος. Επέλεξε έτσι να αποχωρήσει και από τη συζήτηση και από την ψηφοφορία άρθρο άρθρο του νομοσχεδίου. Να δραπετεύσει. Μιμούμενος τη στρουθοκάμηλο, η οποία χώνει μόνο το κεφάλι της στην άμμο και νομίζει ότι δεν τη βλέπει κανείς. Οσο πλησιάζουν οι εκλογές ο Α. Τσίπρας θα έρχεται όλο και πιο συχνά σε αυτή τη θέση. Γιατί δεν έχουν «όπλα»-επιχειρήματα. Μπορούν μόνο να απομακρύνονται και να φωνάζουν πετώντας «πέτρες» από μακριά. Και η δραπέτευση θα γίνει η λατρεία που έγινε συνήθεια…

Το μυστικό της σύσκεψης για την ενέργεια

Ανακοινώσεις για συγκεκριμένα μέτρα δεν υπήρξαν μετά τη χθεσινή σύσκεψη του Κ. Μητσοτάκη με την Επιτροπή Διαχείρισης Ενεργειακών Κρίσεων του υπ. Ενέργειας στο Μ. Μαξίμου. Σύμφωνα με πληροφορίες, εξετάστηκαν όλα τα πιθανά σενάρια για την εξέλιξη της ενεργειακής κρίσης, συμπεριλαμβανομένου και του χειρότερου, δηλαδή η Ρωσία να κλείσει τη στρόφιγγα και να εκτιναχθούν κι άλλο οι τιμές. Οπως και οι αντίστοιχες ενέργειες, ανάλογα με το σενάριο που θα επικρατήσει. Ομως, η πιο ενδιαφέρουσα διαπίστωση που έγινε είναι ότι όσο χειρότερο είναι το σενάριο τόσο περισσότερο θα πιεστεί η Ε.Ε. να πάρει δραστικές αποφάσεις. Δεδομένου ότι η εξάρτησή της από τη Ρωσία είναι πολύ μεγαλύτερη από όσο είναι η εξάρτηση, π.χ., της Ελλάδας. Σύμφωνα με τις ίδιες εκτιμήσεις, το πιο πιθανό είναι η όποια «ευρωπαϊκή απάντηση» υπάρξει, να υπάρξει το αργότερο έως τον Σεπτέμβριο, όταν και θα έχει φανεί πιο καθαρά πώς θα εξελιχθεί η ενεργειακή κρίση.

Τα μικτά ορκωτά δικαστήρια

Σε πολύ σύντομο διάστημα, δύο πολύκροτες υποθέσεις, οι υποθέσεις Κορκονέα και Λιγνάδη, κρίθηκαν σε πρώτο βαθμό από μικτά ορκωτά δικαστήρια. Και στις δύο περιπτώσεις οι αποφάσεις βγήκαν με 4-3. Τέσσερις ένορκοι αποφάσισαν να αφεθεί ελεύθερος ο δολοφόνος του Α. Γρηγορόπουλου, Επ. Κορκονέας, και άλλοι ένορκοι αποφάσισαν ότι ο Δ. Λιγνάδης έκανε τους 2 από τους βιασμούς για τους οποίους κατηγορείται, καθώς και ότι έπρεπε να αφεθεί ελεύθερος, παρά τα 12 χρόνια κάθειρξης, δίνοντας ανασταλτικό χαρακτήρα στην ποινή. Και στις δύο περιπτώσεις και οι 3 δικαστικοί που συμμετείχαν στις έδρες μειοψήφησαν. Δεν κρίνω αυτές καθαυτές τις αποφάσεις. Μου κάνει εντύπωση όμως πώς λειτουργεί το «περί δικαίου αίσθημα», χάριν του οποίου υπάρχουν οι ένορκοι. Και μάλιστα σε μια εποχή που το Διαδίκτυο διαμορφώνει συνειδήσεις με προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες, με χαρακτηριστική άγνοια των νόμων και προκλητική περιφρόνηση του τεκμηρίου της αθωότητας. Σε μια εποχή που τα «μεσημεριανάδικα» κάνουν τηλεδίκες και βγάζουν «αποφάσεις» πριν από τη Δικαιοσύνη. Γιατί και οι ένορκοι άνθρωποι σαν όλους μας είναι. Σε αυτό το περιβάλλον ζουν και απ’ αυτό επηρεάζονται. Και μάλιστα πολύ.