Κακώς; Κάκιστα, αλλά έτσι είναι ή τουλάχιστον αυτό συμβαίνει με εμένα. Κάποιες  φορές, όμως, τα συναισθήματα βγαίνουν στην επιφάνεια και τότε η διαχείρισή τους δεν είναι καθόλου εύκολη. Από εκείνες τις στιγμές ήταν και η εθνική τραγωδία στο Μάτι. Βάρδιες ατελείωτες να καλύπτουμε τα γεγονότα αλλά όσο περνούσαν οι ώρες και αρχίζαμε να καταλαβαίνουμε τι γίνεται, τα πράγματα δυσκόλευαν.

Στην αρχή οργή, μετά θλίψη και μετά μια βουβαμάρα! Αυτή η βουβαμάρα με ακολουθούσε για πολλές ημέρες μετά τα όσα έγιναν. Δεν ήθελα να μιλάω για αυτό, να διαβάζω, να γράφω. Δεν ήθελα να το σκέφτομαι λες και θα μπορούσα με αυτό τον τρόπο να το σβήσω από το μυαλό μου.

Όλα αυτά επέστρεψαν! Τα όσα καταθέτουν οι άνθρωποι αυτές τις ημέρες στη δίκη για την εθνική τραγωδία στο Μάτι, θυμίζουν σε όλους μας τι συνέβη. Μας θυμίζουν πως ξεκληρίστηκαν οικογένειες. Χάθηκε το χαμόγελο μια για πάντα και χιλιάδες άνθρωποι ζουν με ένα βαρύ, ασήκωτο και αξεπέραστο πένθος.

Ακούγοντας τα όσα είπε η Βαρβάρα Φύτρου που έχασε άνδρα και παιδιά, θυμήθηκα εκείνο το βράδυ που τελειώνοντας τη βάρδια με τα όσα τραγικά είχα γράψει, πήγα στο δωμάτιο των παιδιών μου και τα φίλησα.

Εγώ την είχα αυτή την πολυτέλεια! Να έχω τα παιδιά μου ασφαλή και να τα φιλάω. Η κυρία Φύτρου, όμως, το έχασε αυτό το δικαίωμα! Οπως έχασαν το δικαίωμα στη ζωή όσοι καταδικάστηκαν στο να πεθάνουν εκείνες τις τραγικές ώρες και όσοι από τότε ζουν με το πένθος, όντας ψυχικά νεκροί.

Για αυτό και δεν πρέπει σε κανέναν να περάσει από το μυαλό ότι τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν τότε, υπάρχει τρόπος να παραγραφούν! Οι εγκληματίες έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση του κόσμου και αυτό που απομένει είναι να αποδοθεί ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ! Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο…