ΣΕ πρώτη ανάγνωση οι τρεις υποθέσεις δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Σε δεύτερη ανάγνωση, όμως, έχουν ένα πολύ σημαντικό κοινό στοιχείο. Τις καταγγελίες και τη δημοσιότητα που πήραν αυτές.

ΑΝ δεν είχε γίνει χαμός με την υπόθεση της «Κιβωτού», όλα θα συνέχιζαν να είναι όπως πριν. Το ίδιο ισχύει και για τα «θαύματα» του Λυκαβηττού. Το ίδιο ισχύει και για τη ΜΚΟ των μεταναστών, που ήρθε στον αφρό της επικαιρότητας με αφορμή την υπόθεση των «38» στον Εβρο και τα fake news για τον υποτιθέμενο θάνατο ενός 5χρονου κοριτσιού, που δεν… υπήρξε.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ υπάρχουν και πολλές ακόμα υποθέσεις που έχουν το ίδιο κοινό στοιχείο. Αρχικά καταγγελίες και στη συνέχεια δημοσιότητα.

ΚΑΙ σε αυτό το σημείο, επειδή όλοι… λοιδορούν σε κάθε ευκαιρία και με πολύ ευκολία τα Μέσα Ενημέρωσης, θα πρέπει να αναγνωριστεί ο ρόλος που έπαιξαν σε αυτές τις υποθέσεις. Και σε πολλές ακόμα.

ΕΔΩ, όμως, υπάρχει ένα ζήτημα. Η Πολιτεία, οι Αρχές, έπρεπε να περιμένουν τα Μέσα Ενημέρωσης, για να δραστηριοποιηθούν; Επρεπε, να περιμένουν τις καταγγελίες για να ξυπνήσουν;

ΕΙΧΕ γίνει ποτέ οικονομικός έλεγχος στην «Κιβωτό»; Είχε γίνει ποτέ οικονομικός έλεγχος στη «Human Rights 360»; Είχε ασχοληθεί ποτέ κανείς από την Αρχιεπισκοπή με τα «θαύματα» στους Αγίους Ισιδώρους;

ΓΝΩΡΙΖΕ κανείς τι συνέβαινε; Μα, πώς να γνωρίζει, όταν κανείς δεν ελέγχει; Και κανείς δεν ελέγχεται; Είναι δυνατόν ο καθένας να κάνει ό,τι γουστάρει;

ΟΙ υποθέσεις δεν είναι μόνο οι τρεις, που έχουν τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας. Είναι πολλές. Δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες.

ΘΑ αρχίσουν κάποια στιγμή να γίνονται πραγματικοί έλεγχοι; Ή θα περιμένουν κάποιο νέο «κύμα» καταγγελιών και δημοσιευμάτων;

ΠΡΕΠΕΙ να αλλάξει η νοοτροπία. Ναι, δεν είναι εύκολο. Ούτε πρόκειται για κάτι θεωρητικό. Μιλάμε για πράξεις. Το κράτος, επιτέλους, οφείλει να θέσει αυστηρούς κανόνες και να πραγματοποιεί αληθινούς ελέγχους. Μόνο έτσι θα σταματήσουν αυτά τα φαινόμενα. Δεν γίνεται τα Μέσα Ενημέρωσης να υποκαθιστούν διαρκώς το ρόλο των Αρχών.