ΚΑΤ’ αρχάς, ας πάμε λίγο με την απλή λογική. Αν όλοι είναι αυτό που ακούγεται, αλλά δεν μπορεί να γραφτεί σε αυτή τη σελίδα, τότε αυτό περιλαμβάνει το 100% του πληθυσμού. Δηλαδή, όλους μας. Γιατί, κάθε φορά που συμβαίνει μια τραγωδία, ένα έγκλημα, ένα δυστύχημα, μια απάτη, μια κομπίνα κάποιος εμπλέκεται από κάποιον επαγγελματικό κλάδο. Αρα, δεν μένει κανείς… εκτός.

ΟΙ αφορισμοί, λοιπόν, είναι η εύκολη λύση για να κάνει οποιοσδήποτε κριτική. Μπορεί, επίσης, κάποιος να τους καταγγέλλει όλους και για όλα εκτός από τον ίδιο του τον… εαυτό. Αλλά, τελικά, όπως συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις το ζήτημα είναι βαθιά πολιτικό.

ΠΡΙΝ από μια δεκαετία και κάτι στην πλατεία Συντάγματος ακούγονταν συνθήματα, όπως «προδότες κουφάλες έρχονται κρεμάλες» και «να καεί το μπ@@@@@λο η Βουλή». Τότε, οι αφορισμοί αφορούσαν τους πολιτικούς για τη χρεοκοπία της χώρας. Ποιοι κραύγαζαν και ποιοι επωφελήθηκαν από αυτούς τους αφορισμούς; Τα άκρα. Η Χρυσή Αυγή και οι μπαχαλάκηδες. Ναι, κερδισμένος βγήκε και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εξ αντανακλάσεως.

ΟΙ αφορισμοί, λοιπόν, είναι η βασική στρατηγική όσων υποτίθεται πως πολεμούν το «σύστημα» και υπόσχονται «λύσεις». Ο λαϊκισμός θριαμβεύει.

ΤΟ πρόβλημα δεν είναι τόσο απλοϊκό όσο, ίσως, φαίνεται. Γιατί όλοι οι λαϊκιστές και οι ακραίοι χρησιμοποιούν πραγματικά προβλήματα, για να αναδείξουν τους αφορισμούς τους. Οι διαπιστώσεις τους πατούν στην κοινή λογική, γι’ αυτό και βρίσκουν ακροατήρια. Βέβαια, όταν έρχεται η ώρα των «λύσεων», τότε γίνεται κατανοητό πως αυτές ήταν «μαγικές» και ανεφάρμοστες.

ΓΙΑ ποιον λόγο όλη αυτή η εισαγωγή στην κουβέντα; Για τη γυναικοκτονία έξω από το αστυνομικό τμήμα των Αγίων Αναργύρων. Εκεί που οι αστυνομικοί που χειρίστηκαν την υπόθεση τα έκαναν όλα λάθος. Αν είχαν κάνει κάτι σωστό, ίσως, τώρα να ζούσε η αδικοχαμένη 28χρονη Κυριακή.

ΣΕ όλα τα λειτουργήματα και σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν άριστα τη δουλειά τους. Αλλοι που απλά τη διεκπεραιώνουν σύμφωνα με τους κανόνες. Και άλλοι που θα έπρεπε να έχουν φύγει από το… παράθυρο, είτε γιατί δεν μπορούν είτε γιατί δεν θέλουν.

ΚΑΙ αν στον ιδιωτικό τομέα το πρόβλημα της αξιολόγησης των εργαζομένων το έχει, το χειρίζεται και το… πληρώνει η κάθε επιχείρηση, στον δημόσιο τομέα τα πράγματα είναι αλλιώς.

ΚΑΠΟΙΑ στιγμή, λοιπόν, πρέπει να καθίσουμε και να δούμε ποιο κράτος θέλουμε. Οι πολιτικοί και οι πολίτες πρέπει να αποφασίσουμε μαζί. Ετσι κι αλλιώς εμείς τους ψηφίζουμε.

ΘΕΛΟΥΜΕ να αλλάξει κάποια στιγμή το κράτος; Ε, τότε, πρέπει να υπάρχει αυστηρή αξιολόγηση με βαρύτατες συνέπειες για όσους κρατικούς υπαλλήλους δεν κρίνονται άξιοι. Και όλα αυτά να γίνουν πριν συμβεί η «στραβή στη βάρδια». Αλλιώς, όλα θα συνεχίζουν όπως σήμερα. Κάτι στραβό θα συμβαίνει κάθε μέρα, που θα οφείλεται σε «ανθρώπινο λάθος». Και πάλι θα θρηνούμε. Και πάλι θα γκρινιάζουμε. Και πάλι τα άκρα θα βγαίνουν κερδισμένα.