Ο πόνος των συγγενών των θυμάτων στο Μάτι, όπως και για τη Μάνδρα ή τα Τέμπη, είναι κοινός. Δεν διαφοροποιείται ανάλογα με τις κυβερνήσεις ή τις ευθύνες. Γι’ αυτό είναι και ιερός, όπως και ο αγώνας τους για τη δικαστική διερεύνηση των τραγωδιών.

Σε αντίθεση με πολιτικάντηδες που εργαλειοποίησαν δυστυχήματα ανάλογα με το κομματικό πρόσημο. Οσοι δεν έβρισκαν επιχειρησιακά λάθη στο Μάτι, τώρα καταγγέλλουν την κρατική ανεπάρκεια και τις εγκληματικές ευθύνες, ζητώντας την παραίτηση του πρωθυπουργού, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, ήταν ο πρώτος που παραδέχθηκε ότι στα Τέμπη είχαμε τη μοιραία συνάντηση ανθρώπινων λαθών και χρόνιων παθογενειών.

Οσοι οργάνωναν εκστρατεία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για τη δικαίωση των θυμάτων στα Τέμπη και τη διερεύνηση των συνθηκών του δυστυχήματος σιωπούσαν στο Μάτι ή ακόμα χειρότερα «ανακάλυπταν», μέσω δορυφόρου μάλιστα, σχέδιο ανύπαρκτων εμπρηστών, που τάχα μου ήθελαν να σαμποτάρουν την τότε κυβέρνηση.

Οσοι αμφισβητούσαν τις έρευνες της Δικαιοσύνης για τα Τέμπη θα έπρεπε από χθες να είχαν πει έστω και μία κουβέντα μετά την απόφαση του δικαστηρίου για το Μάτι, που έκρινε ενόχους σε βαθμό πλημμελήματος έξι εμπλεκομένους, οι οποίοι αφέθηκαν ελεύθεροι μετά την εξαγορά της ποινής τους. Για μία πυρκαγιά 104 νεκρών και δεκάδων εγκαυματιών.

Οσοι ανέβαζαν πανό στα κομματικά τους γραφεία ζητώντας δικαιοσύνη για τα Τέμπη, θα έπρεπε από χθες να έχουν ετοιμάσει άλλο ένα για τις «ποινές-χάδι» στο Μάτι.

Στον «Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής», η Δέσποινα Κονταράκη συνομίλησε με τη Μαρίνα Καρύδα, η οποία ήταν αυτόπτης μάρτυρας της καταστροφής στο Μάτι και από το 2021 είναι συνιδρύτρια της μοναδικής οργάνωσης για το έγκαυμα και τους εγκαυματίες στην Ελλάδα. Εγραψε ένα βιβλίο-ντοκουμέντο με όλα τα στοιχεία της τραγωδίας, προσωπικές μαρτυρίες, το κατηγορητήριο και τις λεπτομέρειες της δίκης για τη φονικότερη πυρκαγιά που έπληξε τη χώρα.

Τα όσα λέει η κυρία Καρύδα για τις κρατικές ευθύνες και τη δικαστική δικαίωση συγκλονιστικά:

«Τι θεωρείτε ως δικαίωση όταν υπάρχουν 104 νεκροί, 60 εγκαυματίες και χιλιάδες επιζώντες που αφέθηκαν αβοήθητοι σε σκηνικό πολέμου, χωρίς να κατηγορείται κανένας υπουργός και ας είχε διαχειριστική παρέμβαση; Οταν δικάζουμε πλημμελήματα και η εισαγγελική πρόταση απαλλάσσει τους περισσότερους κατηγορουμένους; Στο κράτος μας, η διάχυση της ευθύνης οδηγεί στη μη ανάληψή της από κανένα πρόσωπο, αλλά και αν οδηγήσει κάπου, η νομοθεσία αποτελειώνει την εκκαθάριση ευθυνών ελαχιστοποιώντας τες. Το “112” θα έπρεπε να ήταν έτοιμο και να λειτουργεί. Μόλις 5 ημέρες πριν από τη φωτιά, στις 18 Ιουλίου, η επίτροπος Ψηφιακής Οικονομίας και Κοινωνίας της Ε.Ε., κ. Γκάμπριελ, με επιστολή είχε επιπλήξει την κυβέρνηση για την ελαττωματική λειτουργία του συστήματος και καλούσε τις ελληνικές αρχές να προβούν στην άμεση λειτουργία του δίχως περαιτέρω καθυστερήσεις, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες για την ασφάλεια τόσο των Ελλήνων όσο και των Ευρωπαίων πολιτών που επισκέπτονταν τη χώρα μας. Εκκένωση, όμως, μπορούσε να γίνει ειδοποιώντας τον κόσμο για τον επερχόμενο κίνδυνο με σειρήνες, με ντουντούκες, με καμπάνες, με οτιδήποτε. Σκεφτείτε πως μόνοι μας περίπου 4.000 άνθρωποι, αιφνιδιασμένοι και κυνηγημένοι από τις φλόγες, καταφέραμε να σωθούμε. Αν είχαμε ειδοποιηθεί μία ώρα νωρίτερα, δεν θα κατάφερναν να σωθούν 104 επιπλέον;».

Οσο για την εκστρατεία ενημέρωσης για τις συνθήκες της τραγωδίας, η κυρία Καρύδα είναι αφοπλιστική:

«Ευθύνη του κράτους είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής, πόσω μάλλον όταν αυτή χάνεται εξαιτίας της κρατικής ανευθυνότητας. Υπάρχουν στη δημοσιότητα ανατριχιαστικά ηχητικά ντοκουμέντα που ηχογράφησε ο πραγματογνώμονας όταν απειλήθηκε να συγκαλύψει τις ευθύνες ανωτέρων και να βεβαιώσει στην έκθεσή του την πολιτική προπαγάνδα περί ισχυρών ανέμων και δήθεν άναρχης δόμησης. Προς τιμήν του δεν το έκανε. Παρ’ όλα αυτά, πεντέμισι χρόνια αργότερα, αυτή η προπαγάνδα έχει επικρατήσει τόσο, ώστε να την επικαλείται μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Οι ίδιοι άνθρωποι που για τα Τέμπη υποστηρίζουν πως αγωνίζονται κατά της συγκάλυψης, για το Μάτι αναπαράγουν το αφήγημα της προπαγάνδας. Στη μία περίπτωση βλέπουμε να κατηγορείται με μένος ο “Α”, ενώ στην άλλη πανηγυρίζεται η εισήγηση αθώωσης του “Β”. Οταν μαζεύαμε υπογραφές για την άρση ασυλίας βουλευτών, ξέρετε πόσοι υπέγραψαν; 3.000 άτομα. Η πραγματική τραγωδία είναι όταν η “εργαλειοποίηση” των θυμάτων γίνεται από την κοινωνία για κομματικές σκοπιμότητες».