Αποδείχθηκε λοιπόν ότι για την εθνική τραγωδία στο Μάτι όλα όσα είχαν ψηφιστεί λειτούργησαν υπέρ της ατιμωρησίας. Γιατί ατιμωρησία είναι το 10 ευρώ την ημέρα για 104 νεκρούς.  Για το Μάτι, για τα Τέμπη και για όλες τις άλλες τραγωδίες που έχουμε ζήσει πρέπει να αποδίδεται δικαιοσύνη και να μην φτάνουμε σε ποινές χάδια που προκαλούν οργή και προβληματισμό.

Το δικαστήριο εξέτασε τα αδικήματα σε βαθμό πλημμελήματος και επέβαλλε τις ανάλογες «ποινές» αλλά είναι δεδομένο ότι μόνο πλημμέλημα δεν μπορεί να θεωρηθεί αυτή η τραγωδία. Για να πεθάνουν 104 άνθρωποι δεν λειτούργησε τίποτα σωστά και κάποιοι έχουν βαρύτατες ευθύνες.

Ευθύνες οι οποίες δεν αποδόθηκαν στον βαθμό που θα έπρεπε και αυτό είναι μία πολύ μεγάλη πληγή. Εξι χρόνια μετά, γιατί τόσα πέρασαν για να φτάσουμε στην ετυμηγορία, όλοι έφυγαν από το δικαστήριο με την αίσθηση της ατιμωρησίας. Συναίσθημα που δημιουργεί πολλά άλλα προβλήματα. Γιατί όταν η δικαιοσύνη δεν μπορεί να κάνει τον πολίτη να νοιώθει ασφαλής και να είναι καχύποπτος τότε το παιχνίδι το έχουμε χάσει!

Τα όσα συνέβησαν στο Μάτι εκείνη τη μαρτυρική νύχτα της 23ης Ιουλίου δεν μπορούν να ξεχαστούν τόσο εύκολα. Πρόκειται για τραγωδία που έχει μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη των Ελλήνων και δεν είναι απλά μια… θλιβερή δημοσιότητα, όπως ειπώθηκε κάποτε.

Και δεν θα ξεχαστούν από μία δικαστική απόφαση. Το κράτος οφείλει να αποδίδει δικαιοσύνη και αυτό περιμένουμε όλοι χωρίς να έχει κανείς διάθεση για πολιτικές κόντρες και για λαϊκά δικαστήρια. Οι 104 ψυχές ακόμη περιμένουν την δικαίωσή τους για την δολοφονία τους και μέχρι να συμβεί ατό είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να το απαιτήσουμε!