Πρώτον, ο ανένδοτος ήταν απαραίτητος ώστε η Ενωση Κέντρου από συμμαχία κομμάτων να γίνει κόμμα. Τα δύο χρόνια του ανένδοτου έδωσαν χαρακτήρα κόμματος σε μια συμμαχία που έμοιαζε να έχει δημιουργηθεί για να εξυπηρετήσει τις πολιτικές φιλοδοξίες του Γέρου. Από τον ΣΥΡΙΖΑ, που είναι το πιο προσωποκεντρικό από τα κόμματα της Βουλής, το μόνο πολυκομματικό που έχει μείνει είναι το όνομα και οι αναμνήσεις του πρώτου εξαμήνου του 2015 με τις συνιστώσες.

Δεύτερον, οι ανένδοτοι θέλουν και ανένδοτα ακροατήρια. Το 1961 ο Γιώργος Παπανδρέου κατέβαζε στους δρόμους κόσμο που είχε συνηθίσει να ζει στον δρόμο. Δηλαδή κόσμο που για οικονομία και για να μη δώσει τη 1,5 δραχμή του λεωφορείου μπορούσε να περπατήσει τρία χιλιόμετρα. Σήμερα ο κόσμος, αν είναι κομματικοποιημένος, κάνει ανένδοτους στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Αλλιώς αδιαφορεί. Ιδιαίτερα οι μικρότερες ηλικίες, όπως φάνηκε από την πρώτη ανένδοτη εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα, που στο Περιστέρι οι μισοί μπορεί να είχαν προλάβει και τον ανένδοτο του Γέρου.

Τρίτον, θέλουν αρχηγούς με αντοχές. Μπορεί πριν από 35 χρόνια ο Τσίπρας να έκανε καταλήψεις αλλά σήμερα η καλή ζωή έχει αρχίσει να φαίνεται. Οχι μόνο στην περίμετρο της μέσης αλλά και στη διάθεση. Ο Γιώργος Παπανδρέου το ‘61 ήταν 73 ετών, που για εκείνες τις εποχές σήμαινε 90+ σημερινά χρόνια, αλλά ήταν «στεγνός και πεινασμένος», που λένε και στην πυγμαχία. Αμα χρειαζόταν, μπορούσε να πάει σε δύο συγκεντρώσεις την ημέρα. Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκινάει από το Περιστέρι, μετά Πάτρα και Θεσσαλονίκη, που αν άντεχε, θα κρατούσε τους μεγάλους δήμους για το τέλος.

Τέταρτον και σπουδαιότερο, μπορεί να σερβίρει μόνο ξαναζεσταμένο φαί σε ένα ανύπαρκτο ακροατήριο. Το αριστερό κομμάτι της ιδεολογίας του ΣΥΡΙΖΑ πήρε περίπατο μετά τη συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛ., το αντιευρωπαϊκό μετά το «ΟΧΙ» που έγινε «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα και οι Αγανακτισμένοι του ‘11 είτε… ξεαγανάκτησαν είτε αγανακτούν με τα εμβόλια και ψηφίζουν Βελόπουλο.

Συμπέρασμα. Για τον Τσίπρα ο ανένδοτος είναι ένας χειμερινός αγώνας κλειστού πολιτικού στίβου με περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων που περισσότερο από δυναμική δείχνει ότι ο ίδιος και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν στερέψει από ιδέες.

«Ξεφουσκώνει» το ΠΑΣΟΚ

Στα νυχτερινά μαγαζιά υπάρχει ένα αξίωμα που λέει «ο κόσμος φέρνει κόσμο». Ισχύει και για τα κόμματα εξουσίας. Ενώ οι οπαδοί των μικρών κομμάτων πιστεύουν ότι ακόμα και αν στις εκλογές τα κόμματά τους έχουν ποσοστά πίσσας και νικοτίνης, η ιστορία θα τους δικαιώσει, οι ψηφοφόροι των μεγάλων κόμματων χρειάζονται ποσοστά εξουσίας. Και αν βλέπουν ότι δεν έρχονται, πάνε κάπου αλλού ή επιστρέφουν στο κόμμα που βρισκόντουσαν, που τουλάχιστον, αν δεν κάνει κυβέρνηση, θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Oσοι δεν το πιστεύουν δεν έχουν παρά να δουν τις δημοσκοπήσεις της «Marc» της τελευταίας εβδομάδας, που φέρνουν το ΠΑΣΟΚ, που είχε ποσοστό 15,2% τον περασμένο Δεκέμβριο, να πέφτει κάτω από το ψυχολογικό όριο του 10%, στο 9,8%. Με το σύνολο των ψηφοφόρων να επιστρέφει στον ΣΥΡΙΖΑ.

Το πού έκανε το λάθος ο Ανδρουλάκης είναι συζητήσιμο. Μπορεί στην εκφορά του λόγου του που θυμίζει παρελθούσες εποχές, μπορεί με την ισαποστάκικη πολιτική θέση που πήρε, που δημιούργησε την εντύπωση ότι η ψήφος στο ΠΑΣΟΚ είναι ψήφος στην αβεβαιότητα.

Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να χαίρεται που πήρε το ποσοστό πίσω, αλλά, όπως και στις σχέσεις, κάποιος που απάτησε εύκολα θα το ξανακάνει.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΜΥΘΟΥΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ

Τις προάλλες έβλεπα το «La Révolution française», μια ταινία του 1989 για τη Γαλλική Επανάσταση. Τόσο ιστορικά πιστή που όσο και αν ακούγεται περίεργο αποτυγχάνει καλλιτεχνικά αφού στον βωμό της πιστότητας θυσιάζει τους μύθους. Οσο και αν υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να το αναιρέσουν, ιστορία χωρίς μύθους δεν υπάρχει. Οπως ο καλός γελοιογράφος υπερτονίζει ένα χαρακτηριστικό του ανθρώπου στη γελοιογραφία έτσι και η ιστορία τα χαρακτηριστικά ανθρώπων που έζησαν δημιουργώντας μύθους.

Αυτά μερικές εβδομάδες πριν από την επέτειο της 25^ης Μαρτίου με τις συνηθισμένες «αιρετικές» αναφορές ποιος και πού σήκωσε τη σημαία. Η απάντηση είναι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός την 25η Μαρτίου του 1821 στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας. Ακριβώς όπως δείχνει ο πίνακας του Θόδωρου Βρυζάκη. Η δύναμη του ιστορικού μύθου που μεταβάλλει πίνακες σε φωτογραφίες.

Το κοινό στοιχείο των επαναστάσεων βρίσκεται στη φράση του Ελβετού δημοσιογράφου Ζακ Μαλέ ντι Παν «σαν τον Κρόνο οι επαναστάσεις τρώνε τα παιδιά τους». Ο Δαντών και ο Ροβεσπιέρος πέθαναν στην γκιλοτίνα όπου είχαν στείλει προηγουμένως τον Λουδοβίκο 16^ο και τη Μαρία Αντουανέτα. Το πλέον αποτυχημένο πολιτικό αξίωμα ήταν η διαρκής επανάσταση του Μάο. Για τους πολίτες η επανάσταση είναι η εξαίρεση. Ο κανόνας, η ηρεμία και η σταθερότητα και όποιος μπορεί να τα εξασφαλίσει είναι ο νικητής.