Τόσο απλά είναι τα πράγματα, αλλά στην Ελλάδα μάς αρέσουν τα δύσκολα. Για την ακρίβεια, έχουμε εμμονή με τα ακατανόητα και τα αναχρονιστικά, με την τήρηση διατάξεων που θα έπρεπε να έχουν διαγραφεί από τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας όπως σβήνουν και χάνονται τα παλιά λογισμικά που δεν ανταποκρίνονται στον 21ο αιώνα. Αντ’ αυτού, κάθε φορά που ένας Τατσόπουλος συλλαμβάνεται, ακούμε την υπόσχεση ότι την επόμενη θα επικρατήσει η λογική. Αλλά στο τέλος κερδίζει θριαμβευτικά το θέατρο του παραλόγου επειδή κόβει περισσότερα εισιτήρια.

Ο Πέτρος Τατσόπουλος συνελήφθη επειδή κάποιος πολιτευτής με το κόμμα του Βελόπουλου αισθάνθηκε ότι προσβλήθηκε το θρησκευτικό του συναίσθημα. Υπέβαλε μήνυση, λοιπόν, για συκοφαντική δυσφήμηση και εξύβριση και βρέθηκαν αμέσως αστυνομικοί -λες και μας περισσεύουν- να τρέξουν να πατάξουν το έγκλημα που (δεν) διέπραξαν οι λέξεις. Πού; Εξω από ένα βιβλιοπωλείο που λέγεται «Free Thinking Zone», παρουσία μάλιστα τηλεοπτικών καναλιών. Ούτε ο Ιονέσκο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τέτοιες σκηνές, σε διάφορες παραλλαγές ασφαλώς. Δημοσιογράφοι έχουν συλληφθεί εντός ή και εκτός εφημερίδων, επειδή κάποιος πολιτικός αισθάνθηκε προσβεβλημένος ή επειδή ήθελε να κερδίσει τζάμπα διαφήμιση. Κανείς δεν λέει πως υπάρχουν πολίτες ανώτερης κατηγορίας, που θα έπρεπε να παραμένουν στο νομικό απυρόβλητο, όμως, από την άλλη, δεν είναι δυνατόν να αρκεί η υποβολή μιας μήνυσης για να διατάσσεται η επ’ αυτοφώρω σύλληψη. Αν, μάλιστα, θυμόμαστε καλά, είχε εκδοθεί το 2014 εγκύκλιος του αρχηγού της Αστυνομίας, σύμφωνα με την οποία όποιος διώκεται για συκοφαντική δυσφήμηση δεν θα συλλαμβάνεται παρά μόνο εάν οι αστυνομικές Αρχές λάβουν την εντολή του εισαγγελέα. ∆ηλαδή, προέβλεπε το αυτονόητο: Να προηγείται μια στοιχειώδης συνεννόηση μεταξύ Εισαγγελίας και αστυνομικών Αρχών. Τι να απέγινε, άραγε, αυτή η εντολή;

Εν προκειμένω, ο εισαγγελέας, μόλις ενημερώθηκε, διέταξε να αφεθεί ελεύθερος ο Πέτρος Τατσόπουλος και προφανώς κανείς δεν πρόκειται να του σφραγίσει το στόμα, την πένα ή το πληκτρολόγιο. Το περιστατικό καταδικάστηκε από κυβέρνηση, κόμματα, σκεπτόμενους πολίτες, επιβεβαιώνοντας το αυτονόητο: Είμαστε στην Ελλάδα και όχι στο Ιράν. Κάτι που το γνωρίζουν πολύ καλά όλοι, φυσικά και ο ίδιος ο Πέτρος Τατσόπουλος.

Ακριβώς γι’ αυτό ο καθένας είναι ελεύθερος να μιλήσει, να αντιδράσει, να κριτικάρει, να στηλιτεύσει. Ιδίως, μάλιστα, όταν έχουμε βγει από μια πανδημία, στη διάρκεια της οποίας είδαμε φανατικούς αντιεμβολιαστές και ακραίες ομάδες να κραδαίνουν πανό κατά της επιστήμης και να ποδοπατούν καιόμενες μάσκες. Ο τρόπος αντίδρασης διαφέρει. Αλλος είναι πιο ήπιος, πιο συγκαταβατικός, πιο υπομονετικός. Αλλος μπορεί να υπερβάλλει, να επιμένει, να σηκώνει τους τόνους. Κόκκινη γραμμή υψώνεται μόνο στη βία ή στην υποκίνηση σε βία. Και ο Τατσόπουλος δεν έκανε ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Οπως είπαμε και στην αρχή, τα πράγματα είναι απλά. Η ελευθερία της πίστης σε οποιαδήποτε θρησκεία, ιδεολογία, φιλοσοφία είναι απολύτως σεβαστή και αδιαπραγμάτευτη. Το ίδιο όμως και η ελευθερία της έκφρασης. Δεν χρειάζεται να τα βάζουμε στο ζύγι, διότι, για όσους δεν το έχουν καταλάβει, βρίσκονται στην ίδια πλευρά της ζυγαριάς. Απέναντι είναι όλα τα υπόλοιπα.