Και, το πιθανότερο, λένε, είναι η θεωρία που έχει ασπαστεί ο Τραμπ. Αν δεν ισχύει αυτό, τότε είναι πράγματι ανισόρροπος μετά τις επικίνδυνες αρλούμπες περί εκκένωσης -εθνοκάθαρσης, δηλαδή- της Λωρίδας της Γάζας και της μετατροπής της σε Ριβιέρα, με ατέλειωτες αμμουδιές, καζίνο και σπα. Κάτι μεταξύ Κυανής Ακτής και παραθαλάσσιου Λας Βέγκας.

Ο Νίξον το είχε εξηγήσει στον αρχηγό του επιτελείου του, Μπομπ Χάλντεμαν: «Την ονομάζω θεωρία του τρελού, Μπομπ. Θέλω οι Βορειοβιετναμέζοι να πιστέψουν ότι έφτασα στο σημείο να κάνω τα πάντα για να σταματήσω τον πόλεμο. Θα τους πούμε “Για όνομα του Θεού, ξέρετε ότι ο Νίξον έχει εμμονή με τον κομμουνισμό. Δεν μπορούμε να τον συγκρατήσουμε όταν είναι θυμωμένος και έχει το χέρι του στο κουμπί των πυρηνικών”. Ο Χο Τσι Μινχ θα βρίσκεται στο Παρίσι σε δύο μέρες και θα εκλιπαρεί για ειρήνη».

Η πρόταση του Τραμπ, σε στιλ γελαδάρη-κτηματομεσίτη στη Μοντάνα, κάτι που δεν απέχει από την πραγματικότητα, παρά τη φαινομενική υπαναχώρηση από το φανφαρόνικο ύφος μετά τις διεθνείς αντιδράσεις, δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως κάποιο είδος νέας έξυπνης διπλωματικής τακτικής που υιοθετεί τα άκρα για να πετύχει τον σκοπό της. Είναι αρκετά απλοϊκό αυτό ακόμα και για τον ίδιον.

Οπως γράφει ο βραβευμένος με Πούλιτζερ (1994) David Remnick στον «New Yorker», τον περασμένο Φεβρουάριο, ο γαμπρός του Τραμπ, Τζάρεντ Κούσνερ, έχει δηλώσει σε συνέντευξή του στο Χάρβαρντ ότι «η παραθαλάσσια ιδιοκτησία της Γάζας θα μπορούσε να είναι πολύτιμη. Από τη σκοπιά του Ισραήλ θα έκανα ό,τι μπορούσα για να μετακινήσω τους ανθρώπους και στη συνέχεια να την καθαρίσω…». Ο Remnick λέει και κάτι άλλο, πιο επικίνδυνο. Οτι ο Τραμπ κλείνει το μάτι στον Πούτιν και του ψυθιρίζει πονηρά στο αφτί ότι μπορεί να κρατήσει για τον εαυτό του ό,τι νομίζει ότι του ανήκει και το έχει κατακτήσει. Εν προκειμένω την Ουκρανία…