Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας Νοτιοαφρικανός δημοσιογράφος που τον έλεγαν Σαρλ Φρανσουά Χιούγκο. Γεννήθηκε το 1932 στο Κέιπ Τάουν και από κάποια στιγμή και μετά όλοι τον φώναζαν Φρανς – ούτε ο ίδιος θυμάται από πότε. Για περίπου 30 χρόνια ο Φρανς δούλευε σε εφημερίδες της γενέτειράς του και της Ναμίμπια, ώσπου βαρέθηκε την πίεση του καθημερινού ρεπορτάζ κι αποφάσισε να συνεχίσει την αγαπημένη του δουλειά σε πιο χαλαρούς ρυθμούς.

Πήρε, λοιπόν, των ομματιών του και μετακόμισε μαζί με τη συμβία, την κόρη και τον γαμπρό του στην Καλβίνια. Μια κωμόπολη 3.000 κατοίκων στη μέση του πουθενά ή για να είμαστε πιο σαφείς στην ημι-άνυδρη επαρχία Καρού, στο νότιο τμήμα της χώρας του Μαντέλα. Αυτό που κάνει εδώ και τέσσερις δεκαετίες ο Φρανς για να γεμίζει την ώρα του και να δροσίζει την ψυχή του θα μπορούσε να συγκριθεί και με τη φροντίδα ενός εντατικολόγου σε ανίατο ασθενή.

Εκδίδει, γράφει και διανέμει μόνος του κάθε Πέμπτη τρεις εβδομαδιαίες εφημερίδες με τα νέα της κοινότητας, τις οποίες μοιράζει σε γαιοκτήμονες, συνδρομητές και καταστηματάρχες, κάνοντας κάθε φορά μια διαδρομή 1.200 χιλιομέτρων (όσο Αθήνα-Βουκουρέστι) μέσα σε 20 περίπου ώρες!

Βρέξει-χιονίσει (δηλαδή τίποτα από τα δύο), ο Φρανς θα βγει στη γύρα με 1.300 αντίτυπα των «The Messenger», «De Noordwester» και «Oewernuus» πακτωμένα στο πορτοκαλί Fiat Multipla, έχοντας ένα φλασκί νερό, μερικά βραστά αβγά και πετσέτες για τον καυτό ήλιο.

Πίσω στην Καλβίνια το newsroom με τις γραφομηχανές, το χαρτί και τα πιεστήρια θυμίζει μουσείο. Οι τρεις βοηθοί του κοπανάνε υπολογιστές της δεκαετίας του ’90. Αλλά ο 90χρονος Φρανς αρνείται πεισματικά να αφήσει τη χάρτινη ιεραποστολή του, σιχτιρίζοντας κάθε τόσο το Ιντερνετ και τα κινητά: «Θα μοιράζω εφημερίδες όσο με βαστάνε τα πόδια μου. Δεν έχω ιδέα τι θα γίνει σε 5-10 χρόνια, και ειλικρινά ούτε με νοιάζει».