Τριάντα επτά χρόνια μετά, η χώρα της Σάνα Μαρίν προβαίνει σε κάτι εξίσου ιστορικό: Εγκαταλείπει την ουδετερότητά της και προσχωρά στο ΝΑΤΟ.

Η περίφημη «φινλανδοποίηση» για την οποία ακούμε τόσο πολλά τελευταία ήταν περισσότερο απαίτηση (των Ρώσων) παρά επιλογή. Η Σουηδία ήταν ο ορισμός της πολιτικής ουδετερότητας, ωστόσο η Φινλανδία, παρά το ταλέντο της στη realpolitik που ήταν αναγκαία για μια χώρα που μοιράζεται σύνορα 830 μιλίων με τη ρωσική αρκούδα, ήταν πάντα εγγύτερα στη Δύση. Οχι μόνο σε επίπεδο κοινωνικής και πολιτιστικής κουλτούρας, αλλά και στρατιωτικής, αφού ο εξοπλισμός που αγόραζε ή κατασκεύαζε ήταν συμβατός με του ΝΑΤΟ. Η «αποφινλανδοποίησή» της 78 χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οφείλεται και πάλι στους Ρώσους.

Η εισβολή στην Ουκρανία αποδεικνύεται ένα τεράστιο λάθος του Πούτιν, αφού κατάφερε να διαλύσει τις ούτως ή άλλως κακές σχέσεις του με τη Δύση και να χαλάσει τις ισορροπίες του με χώρες που θεωρητικά ήταν ουδέτερες. Φινλανδία και Σουηδία είναι οι πρώτες, και ο κατάλογος όλο και μακραίνει. Ακόμα και η πιο διάσημη ουδέτερη, η Ελβετία, μετά από 207 χρόνια μη ανάμιξης στην παγκόσμια και ευρωπαϊκή πολιτική, αποφάσισε να αναμιχθεί προσχωρώντας στις κυρώσεις της Ε.Ε. και παγώνοντας τις περιουσίες Ρώσων ολιγαρχών, ανάμεσά τους και του ίδιου του Πούτιν.

Ο κόσμος δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά αλλάζει κάθε μέρα και αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει κανένας Ερντογάν ή Πούτιν. Νέες συμμαχίες γεννιούνται, παλιές διαλύονται, ουδέτερες και μη ευθυγραμμισμένες χώρες παίρνουν θέση. Οπως το έθεσε η «Washinghton Post», τα κράτη άρχισαν να ξανασκέφτονται τι σημαίνει πραγματικά αυτός ο όρος. «Αυτό είναι το κλειδί για την ουδετερότητα: Σημαίνει διαφορετικά πράγματα για διαφορετικούς ανθρώπους», γράφει ο ιστορικός Samuel Kruizinga. Ο Πούτιν τους βοήθησε να το σκεφτούν γρηγορότερα.