Πολλά ειπώθηκαν αυτό το καλοκαίρι για την ποιότητα του ελληνικού τουρισμού, για την υπεροχή αλλά και τις υπερβολές του, για τις παθογένειες αλλά και την εξαιρετική δυναμική του. Για τις αυθαίρετες κατασκευές πολυτελών μπιτς μπαρ που προσβάλλουν το νόμο και την αισθητική μας, για τις ξαπλώστρες που φθάνουν μέχρι τη θάλασσα, για την ακρίβεια στα κοσμοπολίτικα θέρετρα, για τις τιμές των ακτοπλοϊκών.

Καλό είναι που ξεκίνησε αυτή η συζήτηση και ακόμα καλύτερο που δεν έμεινε στα λόγια, αλλά έγιναν και πράξεις από δραστήριες ομάδες πολιτών, όπως το λεγόμενο «Κίνημα της πετσέτας». Αν κάποιος στήσει αφτί στις κουβέντες που γίνονται αυτές τις μέρες σε καφενεία και παραλιακά στέκια, θα αντιληφθεί πως η πλειονότητα του κόσμου στέκεται στο πλευρό όσων διεκδικούν το δικαίωμα στο αυτονόητο.

Η άναρχη ανάπτυξη, η παραβίαση της νομοθεσίας αλλά και της κοινής λογικής, η αισχροκέρδεια και η παντοδυναμία των λίγων δυσφημούν τον ελληνικό τουρισμό, ο οποίος παραμένει η πιο βαριά βιομηχανία μας. Για αυτό και πρέπει να τον διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού.

Η αλήθεια είναι ότι ο ελληνικός τουρισμός δεν είναι κάτι αποκομμένο από την ελληνική κοινωνία. Αναπτύχθηκε, εξελίχθηκε, προσαρμόστηκε, εκσυγχρονίστηκε περισσότερο ή λιγότερο παράλληλα με την Ελλάδα.

Από το συρτάκι, το τζατζίκι, τον Ζορμπά και τα rooms to let πέρασε στα οργανωμένα ξενοδοχεία και στη διαφοροποίηση του τουριστικού προϊόντος, στηρίχθηκε σε άριστους επαγγελματίες εργαζομένους, επένδυσε σε καλύτερες υποδομές, εστίασε στην προσωπική εξυπηρέτηση, αλλά όπως συμβαίνει πάντα, κάποια στιγμή έπεσε θύμα της επιτυχίας του. Κάποιοι μυρίστηκαν εύκολο χρήμα, άλλοι αδιαφόρησαν για τις επιπτώσεις του υπερτουρισμού στο περιβάλλον και πολλοί σνόμπαραν συνειδητά τους Ελληνες επισκέπτες. Και από πάνω, ένα κράτος που αδυνατούσε να καθοδηγήσει και να ελέγξει, ίσως επειδή έβλεπε όλο αυτό το «πακέτο» ως μια πηγή ζεστού χρήματος.

Προφανώς και ήταν. Ακόμα είναι και θα ήμασταν βαθιά νυχτωμένοι αν παραβλέπαμε ότι ο τουρισμός δημιουργεί εισόδημα και απασχόληση. Ομως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, ειδικά αν υπάρχουν και άλλοι δρόμοι, πιο βιώσιμοι, πιο καθαροί, πιο υγιείς για να φθάσουμε στον ίδιο στόχο.

Βλέπετε, ο κόσμος αλλάζει. Οι νεότερες γενιές πολιτών είναι πιο απαιτητικές, πιο ενημερωμένες, πιο ευαισθητοποιημένες. Πριν μερικά χρόνια πόσοι νοιάζονταν για τα αποτσίγαρα στην παραλία; Πόσοι έψαχναν στις διακοπές τους κάδους για ανακύκλωση; Εχουμε γίνει πιο αυστηροί με τους εαυτούς μας και έχουμε δικαίωμα να είμαστε το ίδιο αυστηροί με τους άλλους. Η επιχειρηματικότητα δεν κρίνεται πλέον μόνο με όρους παραγωγής αλλά και με τις αξίες της ηθικής.