Η προστασία και ο σεβασμός των δύο ποταμών άντεξαν χιλιάδες χρόνια, μέχρι που στον 20ό αιώνα αρχίσαμε το μπάζωμα και την ανοικοδόμηση. Κόψαμε δέντρα, αφανίσαμε ποτάμια, εγκιβωτίσαμε όχθες, τσιμεντώσαμε ρυάκια, κλείσαμε ή εκτρέψαμε όλους τους δρόμους του νερού και καταφέραμε να καταστρέψουμε την αισθητική μας και το περιβάλλον. Σήμερα, αντί για τον Ιλισσό, θαυμάζουμε μια πνιγμένη στην κίνηση Βασιλέως Κωνσταντίνου και κατεβαίνοντας τον Κηφισό μετράμε άναρχα κτισμένες βιομηχανίες και παραπήγματα.

Ποιος ο λόγος της αναδρομής; Αφορμή είναι τα έργα που τρέχει το τελευταίο διάστημα η Περιφέρεια Αττικής. Αν είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που ο Νίκος Χαρδαλιάς τρέχει τις διαδικασίες, είναι ακόμα πιο εντυπωσιακός -εδώ όχι με την καλή έννοια- ο πολύτιμος χρόνος που χάθηκε από τις προηγούμενες διοικήσεις. Πριν μερικές εβδομάδες οι κάτοικοι στα δυτικά προάστια που πλημμυρίζουν ακόμα και στο ψιλόβροχο, έμαθαν με αγανάκτηση πως ο κεντρικός συλλεκτήριος αγωγός ομβρίων στο Αιγάλεω δεν είχε καθαριστεί ποτέ από τότε που κατασκευάστηκε! Δηλαδή η έξοδος του αγωγού στον Κηφισό ήταν φραγμένη από χιλιάδες -κυριολεκτικά- τόνους φερτών υλικών και απορριμμάτων.

Οσο οι εργασίες καθαρισμού στον Κηφισό συνεχίζονται, ήρθε η σειρά του Ιλισσού, όπου για πρώτη φορά μετά από χρόνια θα γίνουν παρεμβάσεις ουσίας με στόχο να αυξηθεί η παροχετευτικότητά του. Μεταξύ άλλων θα εκβαθυνθεί και θα καθαριστεί η κοίτη του από υλικά και μπάζα και θα ανακατασκευαστούν τρεις γέφυρες. Το έργο αναμένεται να ολοκληρωθεί εντός 12 μηνών και είναι ένα από τα συνολικά 53 αντιπλημμυρικά της Περιφέρειας που σύμφωνα με τον σχεδιασμό θα τελειώσουν έως το 2028.

Κανείς δεν λέει πως στην εποχή της κλιματικής κρίσης η Αττική είναι πλήρως προστατευμένη. Με μπαζωμένα ποτάμια, με εκατοντάδες ρέματα και χιλιάδες φρεάτια που χρειάζονται συνεχή διαχείριση, με γερασμένες υποδομές και με αντιπλημμυρικά παλιών προδιαγραφών αυτό είναι αδύνατο. Πόσω μάλλον όταν η αντιπλημμυρική θωράκιση δεν είναι δουλειά μίας Αρχής, αφού ξεκινά από τη διαχείριση των υδάτων και φθάνει μέχρι τη διαχείριση των δασών. Χρειάζονται χρόνος, χρήμα, εκπαίδευση των πολιτών και συνεχής εγρήγορση, γιατί τα ποτάμια δεν γυρίζουν πίσω.