Σύμφωνα με τους άσπονδους φίλους του, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να απογειώσει το κόμμα, δεν εκμεταλλεύτηκε τη φθορά της κυβέρνησης ούτε διεμβόλισε τον «αλεξιπτωτιστή» Στέφανο Κασσελάκη. Σύμφωνα με τους κανονικούς φίλους του, όσους του απέμειναν τέλος πάντων, είναι ο αρχηγός που κατάφερε να διπλασιάσει το ποσοστό του κόμματος από τις ευρωεκλογές του 2019, που δεν παρασύρθηκε από τη μόδα των σόσιαλ μίντια, που κέρδισε τη δύσκολη επαρχία, που έβαψε πράσινους δύο νομούς της Κρήτης.

Σύμφωνα με τους ουδέτερους παρατηρητές, κέρδισε μόλις μία μονάδα από τις εκλογές του Ιουνίου και μείωσε τη διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ στις δύο μονάδες. Κατάφερε, δηλαδή, μια τόσο χλιαρή απόδοση που περνά σχεδόν απαρατήρητη από τον κόσμο. Οχι, όμως, και από τους δελφίνους.

Ηταν δεδομένο πως την επομένη των ευρωεκλογών θα τον περίμεναν στη γωνία. Ομως, ένα από τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι τι ακριβώς ζητούν… Τι είναι αυτό που ενώνει τους αμφισβητίες και τους κάνει να ζητούν μετ’ επιτάσεως εκλογή νέας ηγεσίας; Είναι η ανασύνταξη του ΠΑΣΟΚ και η εκτίναξη των ποσοστών του ή μήπως η δημιουργία ενός μεγαλύτερου μετώπου που θα περιλαμβάνει και τον ΣΥΡΙΖΑ; Και στις δύο περιπτώσεις, το πρώτο που θα έπρεπε να αναζητήσουν -συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Ανδρουλάκη- είναι οι πολιτικές. Αλλά όλοι έχουν κολλήσει με τα πρόσωπα.

Είναι αλήθεια πως οι αποφάσεις του προέδρου του ΠΑΣΟΚ έφεραν αρκετές φορές το κόμμα σε δύσκολη θέση. Τα μπρος-πίσω στην υπόθεση της επιστολικής ψήφου και το «ναι μεν, αλλά», που τελικά έγινε «Οχι», στα μη κρατικά πανεπιστήμια είναι δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις που θόλωσαν και άλλο το πολιτικό μήνυμα προς τον κόσμο. Ομως, αυτό ισχύει και για τους εσωκομματικούς διαφωνούντες.

Για να το κάνουμε λιανά: Με τις αποφάσεις αυτές ο Ανδρουλάκης «έστριψε» το κόμμα λίγο πιο αριστερά. Παρομοίως και στην περίπτωση της ισότητας στον γάμο, παρόλο που είδε το 1/3 της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του να επιλέγει την αποχή. Αν, λοιπόν, επιδιώκουν μια σύγκλιση της Κεντροαριστεράς, τότε καλώς έπραξε. Αν, όμως, απλώς θέλουν αλλαγή αρχηγού, τότε χρειάζονται μια καλή δικαιολογία. Δεν είναι και δύσκολο, άλλωστε, σε ένα κόμμα που από το 2009 έχει αλλάξει τέσσερις αρχηγούς, χωρίς στην ουσία να αλλάζει τίποτα.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης έκανε σοβαρά λάθη, τόσο επικοινωνιακά όσο και επί της ουσίας. Το παραδέχθηκε και ο ίδιος, αλλά δεν φαίνεται να μαθαίνει από αυτά. Αντί να ζητήσει άμεσα ανανέωση της εντολής, επέλεξε τον δρόμο των απειλών για διαγραφές και προσπαθεί να καθυστερήσει τις εξελίξεις εκμεταλλευόμενος γραφειοκρατικές διαδικασίες και εσωκομματικούς μηχανισμούς που ακόμα ελέγχει.

Ομως, το τζίνι βγήκε από το μπουκάλι και δεν ξαναμπαίνει μέσα, αν δεν ξεκαθαρίσει το τοπίο. Αυτό σημαίνει ότι όλοι θα μετρηθούν και θα αναμετρηθούν όταν δοθεί το σήμα εκκίνησης και θα έχουμε επισήμως τις υποψηφιότητες. Μέχρι στιγμής έχουμε μια πρώτη δημοσκόπηση που μετρά προθέσεις και πιθανότητες. Τι κρατάμε; Οτι από τον Νίκο Ανδρουλάκη μέχρι τον Χάρη Δούκα και τον Παύλο Γερουλάνο και από το αυτόνομο ΠΑΣΟΚ μέχρι τη σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ και το comeback του Αλέξη Τσίπρα, αυτός που για την ώρα κερδίζει είναι ο Κανένας, και μάλιστα με διαφορά…