Ο οποίος δεν αντιλαμβάνεται την πολιτική σαν φωτογράφιση με τον Τάιλερ και τη Φάρλεϊ στην παραλία, αλλά σαν πρωινούς καφέδες, συσκέψεις των οργάνων, ενημέρωση για τις οργανώσεις της επαρχίας και όλα αυτά που ο Νίκος Ανδρουλάκης από την παιδική του ηλικία έβρισκε συναρπαστικά, ενώ ο Κασσελάκης προσπαθούσε να μπει σε κάποια πολυεθνική.

Δύο κόσμοι συναντιούνται δηλαδή και ο Κασσελάκης ξέρει ότι σε μια τέτοια συνάντηση θα τον φάνε λάχανο. Οποιος στον ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για σύγκλιση της αριστεράς τελειώνει με συνοπτικές διαδικασίες. Το έμαθαν στην πράξη ο Θεοχαρόπουλος και ο Γιώργος Τσίπρας, που έπρεπε να ξέρουν και κάτι άλλο. Το χειρότερο αφεντικό είναι το ανασφαλές αφεντικό. Ο Κασσελάκης προσπαθεί να δείξει σίγουρος, αλλά όπως λένε οι Αμερικανοί, «επειδή πρέπει να περάσει από το νεκροταφείο το βράδυ, σφυρίζει για να παίρνει θάρρος». Και θα σφυρίζει μέχρι που να του τη «σφυρίξουνε» αυτοί που τον εμφάνισαν και τον ενίσχυσαν.

Αντίθετα, ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν έχει πρόβλημα με τις συγκλίσεις και τις εσωκομματικές διαδικασίες. Μεγάλωσε μέσα στα κόμματα και ξέρει να χειριστεί τέτοιες καταστάσεις. Αφησε τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να κάνουν κριτική, «μέτρησε» τη Νάντια Γιαννακοπούλου που θα είναι ο πιο σοβαρός του αντίπαλος, θα αφήσει τον Δούκα να φθαρεί από τις κριτικές ότι δεν πρόλαβε να μπει στον Δήμο Αθηναίων και ψάχνεται για τ’ αρχηγιλίκια του ΠΑΣΟΚ και θα περιμένει. Οπως θα περιμένει και ο Παύλος Χρηστίδης. Θα πει κάποιος για τον Χρηστίδη, «Καλά, θα περιμένει μέχρι και τρία χρόνια;». Οι κυνηγοί και οι πολιτικοί στο καρτέρι πρέπει να ξέρουν να περιμένουν.

Στη Ν.Δ. μετά τις ευρωεκλογές πέφτουν… μερεμέτια. Στο Μαξίμου αλλά και στα υπουργεία. Στα δεύτερα με τόσους υπουργούς και υφυπουργούς οι σχέσεις δεν μπορούν να είναι πάντα καλές. Τέλος πάντων, στο υπουργείο, που ο δεύτερος και ο τρίτος όροφος δεν επικοινωνούσαν, η αλλαγή του υπουργού βόλεψε την κατάσταση. Σε άλλα υπουργεία ξέρουν να τα μπαλώνουν. Για παράδειγμα, σε ένα ξέρουν ότι ο πρωθυπουργός δεν αντέχει να βλέπει μια ειδική σύμβουλο. Η οποία είναι και πασίγνωστη. Οποτε, όταν είναι να επισκεφθεί το υπουργείο ο πρωθυπουργός, την εξαφανίζουν και την ξαναεμφανίζουν με το που θα φύγει.

Η κουβέντα για το… περί δικαίου αίσθημα

Το Reuters έγραψε ότι στην Αυστρία πέρασε νόμος για δύο εβδομάδων κατάσχεση των αυτοκινήτων των οδηγών που ανέπτυξαν ταχύτητα πάνω από τα 110 χιλιόμετρα σε πόλεις και 200 χλμ. σε εθνικές οδούς. Αν επαναλάβουν το αδίκημα ή οδηγούσαν με 130 χιλιόμετρα σε πόλη ή με 220 χιλιόμετρα σε εθνικές οδούς, η κατάσχεση είναι οριστική.

Αντισυνταγματικός ή όχι, υπάρχει πολίτης που να μην πιστεύει ότι ένας αντίστοιχος νόμος στην Ελλάδα θα ικανοποιούσε το περί δικαίου αίσθημα; Επίσης, υπάρχει πολίτης που να μην πιστέψει ότι το περί δικαίου αίσθημα δεν ικανοποιήθηκε με τη σύλληψη του τσόγλανου που άρπαξε την αλυσίδα μιας ηλικιωμένης στην παραλία, ενώ μια κάμερα τηλεόρασης έκανε ρεπορτάζ; Με τον ληστή που ήταν μέλος συμμορίας αλλοδαπών στο κέντρο της Αθήνας να λέει, όταν τον συνέλαβαν, «Τι χρειαζόταν η γριά την αλυσίδα;».

Το περί δικαίου αίσθημα δεν μπορεί να είναι μόνο η τιμωρία της έμφυλης βίας. Η τιμωρία εκείνων που κάνουν την καθημερινή ζωή κόλαση πρέπει να είναι παραδειγματική. Αυτών που αδιαφορούν για τη ζωή του άλλου τρέχοντας σαν τρελοί στην παραλιακή. Αυτών που νομίζουν ότι μπορούν να αποφασίζουν αν οι ηλικιωμένοι έχουν δικαίωμα να φοράνε τις αλυσίδες με τον σταυρό.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα η Δικαιοσύνη υπήρχε για να ικανοποιεί το περί δικαίου αίσθημα. Μερικές φορές, διακριτικά. Τις περισσότερες φορές, ευθέως. Οπως στις βυζαντινές, για τις περιγραφές των οποίων συνιστώ το «Βασανιστήρια και Εξουσία» του Κυριάκου Σιμόπουλου ή στις αγορανομικές τιμωρίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που κάρφωναν από το αφτί τον παραβάτη στην πόρτα του μαγαζιού του για να τον δει όλος ο κόσμος. Η τηλεοπτική διαπόμπευση του Απόστολου Λύτρα, που δεν χρειάστηκε να δικαστεί για να καταδικαστεί, ανάγεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Ο δικηγόρος, που αφ’ υψηλού στις τηλεοράσεις ομιλούσε περί δικαίου, να βρίσκεται κατηγορούμενος.

Οι πολιτικοί έχουν την αίσθηση να μυρίζονται τις υποθέσεις που πρέπει να ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα. Οταν το καταλάβουν, και θα στείλουν το μήνυμα στη δικαιοσύνη να επισπεύσει τις διαδικασίες, και θα εξετάσουν αν η ανακρίτρια και η εισαγγελεύς έπραξαν σωστά που τον αποφυλάκισαν, και το αρχηγείο της αστυνομίας θα δει αν οι αστυφύλακες του φόρεσαν τις χειροπέδες.

Είναι λοιπόν κακό να ικανοποιείται το περί δικαίου αίσθημα, ειδικά όταν η ενοχή είναι προφανής; Φυσικά, όχι. Κακή είναι η υποκρισία όταν θέλουμε να υποκρινόμαστε ότι ένα από τα βασικά στοιχεία της Δικαιοσύνης είναι ο παραδειγματισμός.