Και μάλιστα όσο περισσότερο κλίνουμε προς τα Αριστερά τόσο μεγαλύτερο καθήκον θεωρούμε ότι έχουμε να μισούμε το Ισραήλ.  Να το μισούμε όχι ως κράτος, πολιτική, διπλωματική, ιστορική οντότητα και με πολιτική ηγεσία την οποία κρίνουμε με τη σκληρότητα ή όχι που αρμόζει ανά περίπτωση, αλλά τους πολίτες, τους Ισραηλινούς, τους ανθρώπους. Και μάλιστα με κριτήρια καθαρά θρησκευτικά, φυλετικά, εθνοτικά, ακόμα και βάσει φυσιογνωμικών  χαρακτηριστικών.

ΜΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΗ όλης αυτής της υπόθεσης οδηγεί σε φιλοναζιστικά μονοπάτια, αν όχι λεωφόρους, που βρήκαν τρόπο να διασταυρωθούν με τον ακροαριστερό αντισημιτισμό και τον ισλαμιστικό ριζοσπαστισμό. Εν ολίγοις, μπορείς να οργίζεσαι όσο θέλεις με τον Νετανιάχου, τους στρατηγούς του, την πολιτική του, τα όπλα του, τους πολιτικούς του φίλους. Αλλά δεν έχεις κανένα -απολύτως κανένα- δικαίωμα να προσφέρεις άλλοθι στην αποκτηνωμένη ωμότητα της Χαμάς και της αγριότητας.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ανάγνωση, λοιπόν, προκύπτει από την έντονη ανάγκη να δικαιολογήσει κανείς την αδιανόητη φρίκη όπως την είδαμε στις παγκόσμιες συνδέσεις της 7^ης Οκτωβρίου. Και αν σε λίγες ημέρες συμπληρώνεται ακριβώς ένας χρόνος από τη θηριωδία, η αντισημιτική ομπρέλα έχει κατορθώσει να χωρέσει και το νεοπαγές κομμάτι του αριστερο-φιλελεύθερου μονομερούς ανθρωπισμού. Οι εικόνες των αμάχων να σέρνονται στους δρόμους, οικογένειες να πυροβολούνται μέσα στις αυλές των σπιτιών τους, νεκρά σώματα γονέων να πυρπολούνται μπροστά στα παιδιά τους, κορίτσια να βιάζονται μαζικά μπροστά στους καθηλωμένους γονείς τους λίγο πριν πυροβοληθούν στο κεφάλι από αλαλάζοντες δολοφόνους στο όνομα του Αλλάχ.

ΑΚΟΜΑ και σε δυτικές πρωτεύουσες είδαμε συγκεντρώσεις φοιτητών πανάκριβων ιδιωτικών πανεπιστημίων, τυλιγμένων σε παλαιστινιακές μαντίλες να υψώνουν σε πλακάτ το σύνθημα: «Από το ποτάμι στη θάλασσα». Το σύνθημα που ολοκληρωμένο είναι «Από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα, η Παλαιστίνη θα είναι ελεύθερη». Η επικρατέστερη ερμηνεία του συνθήματος, που χρονολογείται από τη δεκαετία του ’60, είναι ότι αξιώνει την εξάλειψη του Ισραήλ από τη γη μεταξύ του ποταμού Ιορδάνη, στα σύνορα με το ανατολικό Ισραήλ και των δυτικών συνόρων στη Μεσόγειο Θάλασσα. Και το καταστατικό της Χαμάς αναφέρει ρητά ήδη από το 2017: ««Η Χαμάς απορρίπτει κάθε εναλλακτική λύση από την πλήρη και ολοκληρωτική απελευθέρωση της Παλαιστίνης, από τον ποταμό μέχρι τη θάλασσα». Οι πρωτοβουλίες του δυτικού κόσμου για την ειρήνευση, έστω και την ανακωχή, ώστε να μειωθούν τα ποτάμια του αίματος που ρέουν στην περιοχή, πρέπει να αναχθούν σε θέματα ύψιστης προτεραιότητας.

OΜΩΣ, όλη αυτή η φιλοτζιχαντιστική woke μόδα των ομαδοποιημένων ταυτοτήτων είναι σαφές ότι δεν έχει όρια. Δεν είναι δύσκολο να το κάνει κανείς ούτε και να πείσει για την ορθότητά της. Αρκεί να γυρίσει ανάποδα ένα κομμάτι της πραγματικότητας, αν αντικαταστήσει τη λογική με την παραφροσύνη. Ούτε που θα το αντιληφθεί κανείς, ιδίως όταν ολόκληρος ο κόσμος έχει έρθει τα πάνω – κάτω…