ΜΕΧΡΙ που έκανε νέο ατομικό ρεκόρ: Εφτασε στο σημείο, χωρίς να έχουν καν προκηρυχθεί εκλογές, να ζητήσει υπηρεσιακό υπουργό Εσωτερικών και το Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής να βρίσκεται σε «διαρκή συνεδρίαση». Δηλαδή, χωρίς να έχουν προκηρυχθεί εκλογές, να έχει λόγο για μια εκλογική διαδικασία που δεν ξέρει καν πότε θα γίνει -αφού ουδόλως εξαρτάται από τον ίδιο- και να «συναποφασίζει» για την εξωτερική πολιτική, εν μέσω έντασης με την Τουρκία, ενόσω διαρκεί ακόμα ο πόλεμος στην Ουκρανία που αποσταθεροποιεί κυβερνήσεις στην Ευρώπη, λόγω της πρωτοφανούς ενεργειακής κρίσης που έχει προκαλέσει. Κι όλα αυτά έχοντας καταψηφίσει το σύνολο της εθνικής στρατηγικής (αμυντικές συμφωνίες με Γαλλία και ΗΠΑ, οριοθετήσεις ΑΟΖ με Αίγυπτο και Ιταλία, ενίσχυση των Ε.Δ. με την αγορά Rafale και Belharra), που έχει υπερψηφιστεί από ευρύτερη της κυβερνητικής πλειοψηφία.
ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν βγάζουν κανένα νόημα όλα αυτά. Εκτός κι αν καταφύγουμε πάλι σε χωράφια άλλων επιστημών, πέραν της πολιτικής και του Συντάγματος. Μπορεί όμως αυτή η λογικά παραπαίουσα «πρόταση» να εξυπηρετεί μία από τις γνωστές ιδιοτελείς «κουτοπονηριές» του θεσμικά αλλεργικού Α. Τσίπρα.
Ο οποίος, π.χ., τον Ιούλιο του 2019 κι ενώ είχαν προκηρυχθεί επισήμως οι εκλογές, παρέτεινε αντισυνταγματικά κατά μία εβδομάδα το βίο μιας ουσιαστικά και τυπικά ανύπαρκτης Βουλής, απλώς και μόνο για να αλλάξει νύκτωρ τον Ποινικό Κώδικα, σε μια προσπάθεια να προστατεύσει εαυτόν και αλλήλους σε παν ενδεχόμενο. Εν προκειμένω, η «κουτοπονηριά» είναι και πάλι ιδιοτελής: Καλλιεργεί προκαταβολικά κλίμα αμφισβήτησης του εκλογικού αποτελέσματος. Οπερ σημαίνει ότι ξέρει πως θα είναι δυσμενές για τον ίδιο, άρα και δύσκολο να παραμείνει στην ηγεσία του κόμματός του, παρά την κυριαρχική επικράτησή του στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από μια πέμπτη στη σειρά ήττα, τίποτα δεν θα είναι ίδιο με πριν.
Ισως γι’ αυτό να επιχειρεί να φτιάξει από τώρα ένα «αφήγημα» που θα λέει «με έφαγαν μπαμπέσικα». Στα 48 χρόνια της αντιπολίτευσης ουδέποτε και από κανέναν δεν αμφισβητήθηκε εκλογικό αποτέλεσμα. Ακόμα και στις εκλογές του 2000, που ο Κ. Σημίτης κέρδισε στο τσακ τις εκλογές από τον Κ. Καραμανλή (με 1% διαφορά), ουδείς διανοήθηκε να αμφισβητήσει επίσημα το εκλογικό αποτέλεσμα. Βέβαια, θα πει κάποιος -κι άντε να τον αντικρούσει κανείς- πόσα και πόσα έκανε για πρώτη φορά στην ιστορία ο Α. Τσίπρας…
Ο Φρόιντ είναι μακριά μας για να μας εξηγήσει αν το όνειρό του ήταν να κυβερνήσει μαζί με τον «Κούλη», από τον οποίο ως γνωστόν δεν υπήρχε «μία στο εκατομμύριο» να χάσει, αλλά έχασε 4 φορές απανωτά. Η πλήρης κατάρρευση του αφηγήματος για «Προοδευτική Διακυβέρνηση» μοιάζει ήδη με πολιτική κηδεία πριν καν γίνει ο πολιτικός γάμος. Τι απομένει; Μερικά χρόνια ακόμα στην καρέκλα του αρχηγού κόμματος.
ΑΙΧΜΗ
ΑΛΛΟ Η ΕΦΗ, ΑΛΛΟ Η ΜΑΡΕΒΑ;
H «κομμουνιστική απειλή» στις ΗΠΑ
Η έμπρακτη και διακομματική στήριξη της Ε. Αχτσιόγλου για το χυδαίο μπούλινγκ που υπέστη στο Διαδίκτυο από ανώνυμα τρολ, για την ατημέλητη εμφάνισή της σε μια on camera δήλωσή της, είναι απολύτως σωστή και αποτελεί δείγμα πολιτικού πολιτισμού. Ο βόθρος μυρίζει πάντα το ίδιο ανεξαρτήτως τι χρώμα είναι το καπάκι που τον σκεπάζει. Ομως, στη θέση της κ. Αχτσιόγλου έχουν βρεθεί κι άλλες γυναίκες. Και μάλιστα, όχι από ανώνυμα τρολ, αλλά συγκεκριμένες εφημερίδες και συγκεκριμένους και επώνυμους δημοσιογράφους. Βρέθηκε επί σειρά ετών η σύζυγος του πρωθυπουργού, Μαρέβα Γκραμπόφσκι. Και τι δεν έγραψαν. Από τα ρούχα και την εμφάνισή της μέχρι το «σπίτι του Βολτέρου» στο Παρίσι και το ένοχο πόθεν έσχες της. Είχε την τιμή, μάλιστα, να γίνει πρωτοσέλιδο σε μια ημιεπίσημη εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ σαν «Σαλώμη» που κρατούσε το κομμένο κεφάλι ενός «ερευνητή δημοσιογράφου» επί πίνακι. Τσιμουδιά όμως τότε από όσους εξεγέρθηκαν -δικαίως- τώρα για τη σεξιστική και σίγουρα χυδαία επίθεση εναντίον της Ε. Αχτσιόγλου. Και ίσως όχι μόνο τσιμουδιά. Αλλά και «χε χε χε» πίσω από κλειστές πόρτες. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τη χυδαία σεξιστική επίθεση κατά της Σοφίας Νικολάου. Ολως τυχαίως από την ίδια εφημερίδα, η οποία απολαμβάνει της επίσημης προστασίας του ΣΥΡΙΖΑ. Καμία αποδοκιμασία της χυδαιότητας. Ούτε καμία αυτονόητη στήριξη στην άθλια στοχοποίηση γυναικών. Τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά για τα ίδια γεγονότα επιβεβαιώνουν το ηθικό έλλειμμα και την ανολοκλήρωτη παιδεία όσων τα χρησιμοποιούν. Γιατί δεν είναι άλλο η Εφη κι άλλο η Μαρέβα, η Σοφία, η Μαρία ή η Δανάη.
Ο επικίνδυνος υπόκοσμος των τράπερ
Κάφροι, λαθρόβιοι πάμπλουτοι, ναρκωτικά, όπλα, στρατοί από μπράβους και πόρνες πολυτελείας αποκαλύπτονται πίσω από το άγριο ξύλο που έπεσε στα MAD Awards μεταξύ τράπερ. Κάποιου Snik, κάποιου Light και κάποιου Tranou. Ονόματα άγνωστα για τους περισσότερους που είναι πάνω από 30, αλλά ονόματα οικεία και με τεράστια επιρροή στις νεαρές ηλικίες. Τα πιο πολλά παιδιά ακούνε τραπ μουσική κι έχουν κάποιον τράπερ σαν ίνδαλμα. Ενώ μέσω του Διαδικτύου, των views στα stories που ανεβάζουν οι φίρμες και των συναυλιών τους, θησαυρίζει αυτός ο σκοτεινός κόσμος. Ζουν υπερπολυτελώς, έχοντας και τη δυνατότητα να χρηματοδοτούν στρατούς μπράβων, και όχι λίγες φορές έχουν συλληφθεί με ποσότητες ουσιών. Βασικό στοιχείο της «μουσικής» τους είναι ο στίχος, ο οποίος με τη σειρά του δεν είναι παρά ένας ύμνος στη βία.
Κάθε μορφής βία που προέρχεται πάντα μόνο από το «σύστημα». Πουλώντας ρηχή αντισυστημική κουλτούρα και ιδεολογία, βρίζουν χυδαία και τα κάνουν όλα για τα λεφτά. Ενώ ο λόγος τους είναι ακραία σεξιστικός. Αλλά έχουν τεράστιο νεανικό κοινό, το οποίο τους έχει ινδάλματα και προσπαθεί να τους μιμηθεί. Το άγριο ξύλο που έπεσε στα MAD Awards, όσο αποτρόπαιο κι αν ήταν, ίσως είναι μία ευκαιρία να ξυπνήσουν πρώτα οι γονείς και μετά η εκπαίδευση και το κράτος.
Και να συνειδητοποιηθεί σε πόσο επικίνδυνους «δρόμους της φωτιάς» εξωθούνται τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά της οικονομικής κρίσης και της πανδημίας. Δεν τίθεται θέμα «μέτρων» και εξοβελισμού μιας μουσικής τάσης που έχει πολλά παρακλάδια και παραλλαγές. Αλλά δεν μπορεί, π.χ., η Αστυνομία -όπως έγινε πρόσφατα- να συλλαμβάνει τράπερ με όπλα και ναρκωτικά ή να τους πιάνει την ώρα του μαχαιρώματος και να τους αφήνει, όπως αφήνει ένα ζητιάνο που έκλεψε μια φραντζόλα ψωμί…
ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ…
Στην αρχή μέχρι και που άρεσαν στην Κουμουνδούρου οι δηλώσεις του Ε. Τσακαλώτου για συγκυβέρνηση με τον Γ. Βαρουφάκη. Γρήγορα όμως κατάλαβαν ότι ο Ευκλείδης έκανε τη μεγαλύτερη ζημιά που μπορούσε να κάνει στον Α. Τσίπρα και το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσε να κάνει στον Κ. Μητσοτάκη. Ξύπνησε τις εφιαλτικές μνήμες του 2015, με τις κλειστές τράπεζες και τις μεταμεσονύχτιες ουρές μπροστά στα ΑΤΜ για 60 ευρώ. Θύμισε κι όλα τα άλλα που έφεραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, με ένα τρίτο αχρείαστο Μνημόνιο και ένα τζάμπα φέσι 100 δισ. ευρώ. Και τότε κατάλαβαν τη ζημιά που έγινε. Και τι αποφάσισαν; Να το παίξουν «χαμηλά» το θέμα μέχρι να χαθεί στη λήθη…
Ροή Ειδήσεων 
