ΗΤΑΝ κάτι που σηκώνει συζήτηση. Κατ’ αρχάς, στις εθνικές εκλογές μπορεί να ψηφίσει όποιος είναι 17 και άνω ετών. Σε κάποιες χώρες αυτό αλλάζει. Αλλού ψηφίζουν από τα 18, αλλού από τα 16. Αλλά, δεν είναι αυτό το ζήτημα.

ΚΑΝΕΙΣ δεν γνωρίζει πώς προέκυψε η εσωκομματική ψήφος σε 15άρηδες. Τι να σκέφτηκαν άραγε στον ΣΥΡΙΖΑ; Πως έτσι κάνουν ένα άνοιγμα στους νέους; Μήπως πως, όπως θα πήγαιναν να ψηφίσουν οι γονείς, θα έπαιρναν και κάποια παιδιά μαζί τους, ώστε να αυξήσουν τη συμμετοχή; Κάτι άλλο; Αβυσσος η συριζαίικη… φιλοσοφία.

Ο,ΤΙ κι αν σκέφτηκαν, πάντως, ήταν λάθος. Το θέμα δεν έχει να κάνει με την ηλικία των ψηφοφόρων. Αφού υποψήφιος ήταν μόνο ο Αλέξης Τσίπρας, θα μπορούσαν πολύ εύκολα να ψηφίσουν και παιδιά μικρότερης ηλικίας. Και 12 και 10, γιατί όχι και 5 ετών. Ναι, θα πει κανείς πως τρολάρω. Εννοείται, χρειάζεται και λίγο πλάκα, για να αντιμετωπίσει κανείς αυτή τη στενοκέφαλη κομματίλα.

ΤΟ πρόβλημα, όμως, είναι άλλο. Το πρόβλημα είναι πως αυτά τα παιδιά, οι νέοι 15 και 16 ετών, που άσκησαν για πρώτη φορά το εκλογικό τους δικαίωμα, πήραν ένα λάθος μάθημα δημοκρατίας. Γιατί, σε αυτή την εσωκομματική εκλογική διαδικασία υπήρχε μόνον ένας υποψήφιος. Δεν υπήρχε αντίπαλος.

ΤΑ παιδιά σε αυτή την ηλικία ξέρουν πολύ καλά σε ποιον κόσμο ζουν. Ξέρουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους. Ξέρουν πολλά περισσότερα για όσα συμβαίνουν στον πλανήτη από όσα γνώριζε ένας 25άρης πριν από κάποιες δεκαετίες.

ΟΙ 15άρηδες, όμως, ξέρουν και κάτι πολύ απλό. Πως οι εκλογές είναι η κορυφαία στιγμή της δημοκρατίας. Και πως δημοκρατία σημαίνει το να υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι σε οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία.

ΕΙΤΕ πρόκειται για το πενταμελές συμβούλιο τάξης είτε για το δεκαπενταμελές του σχολείου και πολύ περισσότερο για την εκλογή του αρχηγού ενός κόμματος.

ΓΙΑΤΙ, όπως έχει τραγουδήσει και ο Διονύσης Σαββόπουλος, «πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα». Ολα τα υπόλοιπα είναι μικροκομματικά παιχνίδια ενός λαϊκιστικού κόμματος.