«Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι από χθες άλλο κόμμα, άλλου είδους κόμμα, άλλης μαζικότητας κόμμα, στην Ελλάδα και την Ευρώπη», γράφει ο Θανάσης Καρτερός στην «Αυγή», και πραγματικά προσπαθείς να καταλάβεις γιατί τόσος ενθουσιασμός αφού όλα έμειναν ίδια. Μέχρι και στην Κρήτη ο Πολάκης βγήκε πρώτος, επιβεβαιώνοντας πως στον ΣΥΡΙΖΑ «όλα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν».

Εντάξει, έχουμε καταλάβει ότι χαίρονται γιατί η κινητοποίηση τόσων μηνών, στο πλαίσιο των οποίων επιστρατεύτηκαν ακόμα και 15χρονα, απέδωσε αυτό που ήθελαν, που στο κάτω κάτω δεν ήταν και κάτι τρομερά δύσκολο.

Ηθελαν να δείξουν μαζική συμμετοχή και φαίνεται πως είναι ικανοποιημένοι από τους 172.000 που ψήφισαν, όταν στο ΚΙΝ.ΑΛ. είχαν ψηφίσει 270.000 και στη Νέα Δημοκρατία πάνω από 400.000.

Οταν βέβαια επισημαίνεται η αναπόφευκτη σύγκριση, βγάζουν από το κουτάκι τα νούμερα και αρχίζουν τη δημιουργική λογιστική, υπολογίζοντας όχι τον συνολικό αριθμό όσων ψήφισαν στα συνέδρια των άλλων κομμάτων, αλλά πόσες ψήφους έλαβε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και πόσες ο Νίκος Ανδρουλάκης.

Βέβαια, για το γεγονός ότι ο πρόεδρος της Ν.Δ. και ο πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ. αποτελούν συνειδητή επιλογή των πολιτών ενώ ο Τσίπρας αναγκαστικό μονοκούκι, καμία σοβαρή απάντηση.

Στην ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ περηφανεύεται μάλιστα για το γεγονός πως όσοι ψήφισαν είναι ή έγιναν μέλη του κόμματος. Μια χαρά, μόνο που έχουν ξεχάσει κάτι. Στις εκλογές, ο κόσμος ψηφίζει με την ιδιότητα του πολίτη και όχι του κομματικού μέλους, με βασικό κριτήριο ποιον θεωρεί καταλληλότερο πρωθυπουργό για τον τόπο του και την οικογένειά του. Αυτά συμβαίνουν στις Δημοκρατίες, που είναι η αρχή της πλειοψηφίας. Οι δημοκρατίες του 99% είναι μια άλλη ιστορία, που απλά επιβεβαιώνει ότι ο Αλέξης Τσίπρας εκλέχθηκε, δεν επιλέχθηκε.