Εδωσαν λόγω της συνέχειας: «Στην κυβέρνηση για τρία ολόκληρα χρόνια λειτουργούσε ένα καθεστώς παρανομίας, υποκλοπών με συνδέσμους και παρακλάδια σε όλο το οργανωμένο έγκλημα με έδρα το Μέγαρο Μαξίμου…». Οχι μόνο επειδή ήταν καθαρά πολιτική, αλλά επειδή έμοιαζε με μια έτοιμη δήλωση που έψαχνε αφορμή για να ειπωθεί.

Η προβλεπόμενη αντίδραση ενός πολιτικού στην επίθεση ενός πανίσχυρου παράγοντα του ποδοσφαίρου, της οικονομίας και των Μέσων θα ήταν να περιμένει μερικές ημέρες μέχρι να ηρεμήσει, να στείλει πρόσωπο κοινής εμπιστοσύνης γη και ύδωρ και αφού τα βρουν να προσέχει να μην ξανασυμβούν τα ίδια.

Οχι όμως ο Κ. Μητσοτάκης, που πριν περάσουν 24 ώρες από τις δηλώσεις του Β. Μαρινάκη, έδωσε συνέντευξη στον Ν. Χατζηνικολάου. Στην οποία ανέφερε ότι «Κάποιοι θεωρούν ότι επειδή μπορεί να έχουν μία ομάδα ή να ελέγχουν κάποια μέσα μαζικής ενημέρωσης ή ενδεχομένως και τα δύο, να θεωρούν ότι μπορούν να εκβιάζουν, να υπαγορεύουν στην κυβέρνηση». Μια άλλη τακτική από αυτήν που είχαν ακολουθήσει κυβερνήσεις σε συγκρούσεις του παρελθόντος. Διαφορετική ακόμα και από την τακτική που ακολούθησε στην περίπτωση του ΠΑΟΚ η σημερινή. Οταν το 2020 είχε περάσει τροπολογία που τροποποιούσε την ποινή για πολυϊδιοκτησία με αφαίρεση βαθμών, με τον Γ. Γεραπετρίτη να λέει στο OPEN: «Ηταν μία κεντρική επιλογή της κυβέρνησης, μπροστά στον κίνδυνο διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής. Είναι αδιανόητο να χωριστεί η χώρα στα δύο». Ο Μητσοτάκης όμως του 2022 δεν έχει σχέση με τον Μητσοτάκη του 2020. Ο χρόνος και ο χειρισμός δύο μεγάλων κρίσεων, του κορονοϊού και του πολέμου στην Ουκρανία, του έχουν δώσει εμπιστοσύνη ότι σε κάθε σύγκρουση υπάρχει κόσμος να τον στηρίξει.

Και να αμφισβητήσει την οπαδική ψήφο. Δεκαετίες τώρα με κάθε αφορμή οι λέσχες των οργανωμένων έβγαζαν ανακοινώσεις ότι με την ψήφο των οπαδών πέφτουν κυβερνήσεις. Ο Μητσοτάκης δεν ήθελε να συγκρουστεί, αφού στη συνέντευξη είπε ότι είναι Ολυμπιακός, αλλά να αμφισβητήσει ότι για μια ομάδα και τις πολιτικές των οπαδών της μπορούν να μιλάνε ο πρόεδρός της ή οι οργανωμένοι.

Λένε ότι ο άνθρωπος κόμμα αλλάζει, ομάδα δεν αλλάζει. Υπάρχει όμως και το «απόδοτε ουν τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ…». Ισχύει, φτάνει κανείς από τους δύο να μην απαιτήσει περισσότερα απ’ όσα του αναλογούν.

«Κλειδιά», ακρίβεια και πληθωρισμός

ΑΡΧΙΚΑ ΗΤΑΝ ο κορονοϊός. Μετά οι πυρκαγιές. Η καραμανλική Δεξιά. Ο πόλεμος στην Ουκρανία. Η ενεργειακή κρίση. Ο πληθωρισμός. Οι παιδεραστές. Και τώρα είναι ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παύει να ονειρεύεται καταστροφές και πρόσωπα που θα ρίξουν την κυβέρνηση της Ν.Δ. Το μόνο που δεν μπορεί να πει είναι «εμπιστευτείτε μας». Και ο μόνος που θα μπορούσε να το πει, ο Νίκος Ανδρουλάκης, δείχνει να μην είναι καν ο πρωταγωνιστής στην υπόθεση των υποκλοπών. Την οποία ο ίδιος ξεκίνησε, μέχρι να δει ο ΣΥΡΙΖΑ να του την παίρνει μέσα από τα χέρια.

ΟΧΙ ΟΤΙ ΟΙ ΥΠΟΚΛΟΠΕΣ πρόκειται να ρίξουν την κυβέρνηση. Αυτό που είπε ο Ναπολέων, ότι οι στρατοί βαδίζουν με το στομάχι τους, ισχύει και για τους ψηφοφόρους. Στην Ελλάδα η κυβέρνηση θα κριθεί από τον τρόπο που θα χειριστεί την ακρίβεια και τον πληθωρισμό. Εκτός του ότι το θέμα είναι πανευρωπαϊκό, στο Βέλγιο οι εργαζόμενοι την περασμένη Τετάρτη κατέβηκαν σε απεργία. Ιδιαίτερα επιτυχημένη στον ιδιωτικό τομέα, ζητώντας μισθολογική αναπροσαρμογή 10%, με τον χειρισμό του προβλήματος η κυβέρνηση θα κλείσει την τετραετία. Και όπως υπάρχει η φράση «δεν έχεις δεύτερη ευκαιρία να κάνεις μια πρώτη εντύπωση», υπάρχει και το «όταν κλείνει η κουρτίνα, να τους αφήνεις χαρούμενους».

Εθιμοτυπικές μολότοφ

ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ Τετάρτη, ύστερα από τη γενική απεργία, μερικοί κουκουλοφόροι πέταξαν μολότοφ στον χώρο της Βουλής μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη. Οι άνδρες των ΜΑΤ απάντησαν με χημικά. Και εκεί θα μπορούσε να κλείσει το θέμα, το οποίο είναι σχεδόν εθιμοτυπικό. Μόνο που καλό θα είναι να το ξαναδούμε από μηδενική βάση.

ΓΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ, μια σιωπηλή πλειοψηφία έμαθε να ακούει ότι κάποιοι νεαροί προκλήθηκαν από τα ΜΑΤ και μετά ακολούθησε ανταλλαγή μολότοφ και χημικών. Μόνο που σε αυτό το σημείο υπάρχει ένας παραλογισμός. Τα χημικά περιλαμβάνονται στον εξοπλισμό του ματατζή. Οι μολότοφ πώς βρισκόντουσαν στα χέρια των διαδηλωτών; Ηθελαν να πάνε και να διαδηλώσουν ειρηνικά, αλλά είπαν «καλού – κακού, δεν παίρνω και δύο μολότοφ μαζί μου μπας και χρειαστούν;». Και για συμπλήρωμα: «δεν φοράω ένα φούτερ με κουκούλα;». Σε μέρα, χαρά Θεού.

ΕΚ ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΣ γίνονται οι επιθέσεις με μολότοφ. Το ίδιο ισχύει και με τα επεισόδια στα γήπεδα. Κανένας δεν παίρνει ένα πιστόλι με φωτοβολίδες ευθείας βολής μπας και το χρησιμοποιήσει. Το παίρνει για να το χρησιμοποιήσει. Και αν δεν του δοθεί αιτία, θα βρει ο ίδιος μία για να πυροβολήσει. Ισχύει ό,τι με τους λαθροκυνηγούς. Για να έχει το δίκαννο και να βρίσκεται στο βουνό, μάλλον για κυνήγι βγήκε και όχι για ψάρεμα.