Διαβάζοντας την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ μετά τη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον πρόεδρο της Ουκρανίας και το άτυπο δείπνο των ηγετών των Δυτικών Βαλκανίων στην Αθήνα, παρουσία της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αναρωτήθηκα εάν συντάχθηκε χθες ή ανασύρθηκε από το αρχείο του Γραφείου Τύπου του κόμματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε τον πρωθυπουργό ότι «έδωσε διαπιστευτήρια ως πρόθυμος σύμμαχος για την προώθηση των υπερατλαντικών συμφερόντων επί ευρωπαϊκού εδάφους, υποστηρίζοντας την προοπτική ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ».

Τα ίδια έλεγε ο Τσίπρας από το βήμα της Βουλής πριν από λίγους μήνες, αλλά και κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Κατηγορούσε τον Μητσοτάκη ότι «προσχώρησε στο δόγμα Παπάγου μετατρέποντας την Ελλάδα ως προκεχωρημένο φυλάκιο» και τον χαρακτήριζε «πρόθυμο σύμμαχο», ωσάν η χώρα μας να μην είναι μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Χθες επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ τάχθηκε κατά της «περαιτέρω άμεσης στρατιωτικής εμπλοκής της Ελλάδας στον πόλεμο στην Ουκρανία μέσω της επικίνδυνης για τη χώρα εκπαίδευσης Ουκρανών πιλότων από Ελληνες ιπτάμενους». Στο μεταξύ, μόλις προχθές Δανία και Ολλανδία αποφάσισαν την αποστολή 61 μαχητικών αεροσκαφών F-16 στην Ουκρανία, είμαστε σίγουροι ότι στον ΣΥΡΙΖΑ Κοπεγχάγης και Αμστερνταμ θα ετοιμάζονται για διαδηλώσεις.

Τα ίδια έλεγε ο Τσίπρας μόλις τον περασμένο Απρίλιο, κατηγορώντας τον Μητσοτάκη ότι «στέλνουμε επιθετικό πολεμικό υλικό στην Ουκρανία καθιστώντας την Ελλάδα μέρος της σύγκρουσης». Το γεγονός βέβαια ότι οι Ουκρανοί αμύνονται είχε διαφύγει από τον κ. Τσίπρα, που μιλούσε για επιθετικό πολεμικό υλικό, αλλά αυτό είναι το λιγότερο.

Οσα υποστήριζε τότε ο Τσίπρας κρίθηκαν από τον ελληνικό λαό στις εκλογές, που ενέκρινε τη βασική θέση της Ελλάδας να υποστηρίξει μία χώρα η οποία δέχθηκε στρατιωτική εισβολή με σκοπό την αλλαγή των συνόρων της διά των όπλων, προηγούμενο που θα μπορούσε να δώσει λαβή και σε άλλες δυνάμεις οι οποίες έχουν ως βασικό δόγμα τον αναθεωρητισμό και απειλούν την εθνική κυριαρχία των γειτόνων.

Η πολιτική Μητσοτάκη στο Ουκρανικό κρίθηκε από τον ελληνικό λαό, που είναι πάντα με τον αμυνόμενο και κυρίως γνωρίζει ότι θα ήταν εθνικά ανεπίτρεπτο να δοθεί έστω και ένα νεύμα κατανόησης σε χώρες που προσπαθούν να προσαρτήσουν εδάφη, δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη ανάλυση.

Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν καταφύγει στη θεωρία «και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ». Τάσσονται κατά της «παράνομης και αιματηρής εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία», αλλά χαρακτηρίζουν επιθετικό υλικό τη βοήθεια που προσφέρουν οι χώρες του ΝΑΤΟ στο αμυνόμενο Κίεβο.

Τάσσονται υπέρ των κυρώσεων όσων διαπράττουν εγκλήματα πολέμου, αλλά λένε όχι στη βοήθεια προς την Ουκρανία, μόνο κάτι σταφίδες είχε προτείνει ένας πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ να στείλουμε στο ανατολικό μέτωπο.

Η Ελλάδα δεν ανοίγει πεδίο αντιπαράθεσης με τη Ρωσία, απλώς φροντίζει να καταστήσει σαφές προς τη διεθνή κοινότητα πως ποτέ δεν πρόκειται να αποδεχθεί τετελεσμένα και αλλαγές συνόρων που επιβάλλονται διά των όπλων.

Οι κραυγές του ΣΥΡΙΖΑ περί «δεδομένου συμμάχου και νέου Παπάγου» αποπνέουν μούχλα και αποτυπώνουν την κατάσταση ανισορροπίας που επικρατεί στο εσωτερικό του κόμματος. Ξεθάβοντας ανακοινώσεις του Τσίπρα, δεν μπορείς να κάνεις αντιπολίτευση, η Ελλάδα ορθώς στέκεται απέναντι σε κάθε αναθεωρητισμό και μέχρι σήμερα οι επιλογές της έχουν δικαιωθεί απόλυτα, όπως προκύπτει από την αμυντική και γεωπολιτική αναβάθμιση του ρόλου της.