Αμέσως, κάποιοι, «σαν έτοιμοι από και καιρό», έσπευσαν να προπηλακίσουν το νέο Σώμα. Το οποίο δεν οπλοφορεί και είναι επιφορτισμένο με την ασφάλεια των πανεπιστημίων. Αλλά και την αντιμετώπιση της «βιομηχανίας ανομίας» που είχε βρει «άσυλο» στα ΑΕΙ. Από παρασκευαστήρια μολότοφ μέχρι στρατηγεία εμπορίας και διακίνησης κάθε είδους ναρκωτικών, αλλά και επώνυμων προϊόντων-μαϊμού. Πολλά τα λεφτά. Μεγάλη η δεξαμενή της προστατευόμενης παραβατικότητας.

ΑΜΑ τη εμφανίσει του νέου Σώματος και άνευ ετέρου, εμφανίστηκαν αμέσως αντιδρώντες, κομματικές νεολαίες, μπαχαλάκηδες και θιγόμενοι από την άρση της ασυλίας της «μπίζνας». Την «έπεσαν» κανονικά με φραστική και πραγματική βία εναντίον των γυναικών και των ανδρών του νέου Σώματος, οι οποίοι δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Εβρισαν, βιαιοπράγησαν στο ΕΚΠΑ και κατέστρεψαν δημόσια περιουσία (τα τουρνικέ για τον έλεγχο της εισόδου) στο ΑΠΘ. Μέχρι που χρειάστηκε να επέμβουν τα ΜΑΤ, για να τους προστατεύσουν από την οργανωμένη βία των αντιδρώντων. Μαζί τους εμφανίστηκαν και βουλευτές. Ενώ από τον καναπέ του σπιτιού τους συντάχθηκαν και «ανήσυχοι» πρώην πρυτάνεις, οι οποίοι βαρύνονται -επί της θητείας τους- π.χ. με το σχεδόν ολοσχερές κάψιμο μίας πτέρυγας του ΕΜΠ. Κι εμφανίστηκε αυτό το ετερόκλητο πλήθος για να προστατέψει τη… δημοκρατία και να βροντοφωνάξουν… «δεν θα περάσει ο φασισμός». Μεταξύ άλλων «αγωνιστών», ο βαθύπλουτος αριστερός Κλέων Γρηγοριάδης, ο πρώην υπ. Παιδείας Ν. Φίλης και ο πρώην πρύτανης Ν. Μαρκάτος. Και βεβαίως πρωτοπόροι οι μπαχαλάκηδες. Οι οποίοι τη «δουλειά» τους κάνουν.

ΟΜΩΣ, βουλευτές και πρώην πρυτάνεις διέγειραν σε ανυπακοή και κάλεσαν σε ανυπακοή για την εφαρμογή νόμου. Νόμου που ψηφίστηκε από την ελληνική Βουλή κατά το Σύνταγμα. Νομικός δεν είμαι, αλλά ρωτώντας έμαθα ότι -μεταξύ άλλων- παραβιάστηκε το 183 του Ποινικού Κώδικα. Ως πολίτης, όμως, αναρωτιέται κανείς από πού κι ως πού, και με ποιο δικαίωμα κάποιοι επιδιώκουν -κυνηγώντας φαντάσματα- να προτρέπουν ή να απαιτούν την καταπάτηση του νόμου; Ποιοι είναι αυτοί οι περιούσιοι πολίτες οι οποίοι θεωρούν εαυτούς υπεράνω νόμων; Και ποιοι πολιτικοί -αιρετοί- εν έτει 2022 διανοούνται ότι οι νόμοι αλλάζουν στο πεζοδρόμιο και όχι στη Βουλή; Είναι απολύτως θεμιτό για έναν βουλευτή ή ένα κόμμα να επιδιώκει να κερδίσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να αλλάξει τους νόμους που νομίζει ότι πρέπει να αλλάξουν. Μέχρι να το πετύχει αυτό όμως, οφείλει σεβασμό στο Σύνταγμα και στους νόμους και σε κάθε περίπτωση δεν έχει ασυλία στην παρανομία. Οφείλει σεβασμό στην ίδια τη Δημοκρατία, χάριν της οποίας υπάρχουν και φέρουν ιδιότητες.

ΕΙΝΑΙ φανερό ότι κάποιοι έχουν κάνει στόχο ζωής την μπαχαλοποίηση της δημόσιας ζωής, πιστεύοντας ότι έτσι θα αλλάξουν τους πολιτικούς συσχετισμούς. Η αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών είναι απολύτως δημοκρατική και σεβαστή επιδίωξη. Η μπαχαλοποίηση, όμως, αντιστρατεύεται ευθέως τη Δημοκρατία. Και η Δημοκρατία είναι υποχρεωμένη να αμυνθεί με όλα τα μέσα που διαθέτει, υπερασπιζόμενη τους ψηφισμένους νόμους της. Μέχρι το εκλογικό σώμα, ο λαός, να αποφασίσει (;) ότι πρέπει να αλλάξουν. Κι αυτό είναι ιερή υποχρέωση της Δημοκρατίας και της κυβέρνησης. Να εφαρμόσει τους νόμους. Η περίοδος που διανύουμε είναι οιονεί προεκλογική περίοδος και κατά τούτο «δύσκολη». Ομως, η Δημοκρατία -με τις ατέλειές της- υπήρχε και πριν, και θα υπάρχει και μετά τις εκλογές. Η κυβέρνηση οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να μη χάσει το στοίχημα της νομιμότητας, υποκύπτοντας σε μπαχαλάκηδες και πολιτικούς τυχοδιωκτισμούς. Αν το κάνει, πέραν της εκπλήρωσης του χρέους της, θα βγει και πολιτικά κερδισμένη. Παρήλθαν ανεπιστρεπτί οι εποχές που το μπάχαλο σήμαινε «Δημοκρατία» και η ιδεολογική ηγεμονία ανήκε σε συντηρητικές δυνάμεις που υποδύονταν τους «προοδευτικούς».

ΑΙΧΜΗ

ΑΥΤΟΙ ΘΑ «ΣΩΣΟΥΝ» ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

Χθες έκανε την πρώτη εμφάνισή της η «Πρωτοβουλία Ωρα 0». Μια πρωτοβουλία για την «υπεράσπιση της Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου». Μια πρωτοβουλία που συγκροτήθηκε, βγαίνοντας από τα ρούχα της, μετά την υπόθεση των υποκλοπών. Ποιοι είναι, όμως, αυτοί οι υπερευαίσθητοι πολίτες που νοιάστηκαν ξαφνικά για εμάς και τη Δημοκρατία μας; Βλέποντας τα μέλη του Συντονιστικού της, είναι «ένας κι ένας», αν και συμμετέχουν και γυναίκες. Είναι ο γνωστός δικηγόρος Θ. Καμπαγιάννης, δικηγόρος του Α. Τσίπρα, του Κ. Βαξεβάνη και γνωστός συνδικαλιστής του ΔΣΑ. Είναι ο «δικαιωματιστής» και «ανθρωπιστής», νυν μέλος της «επιτροπής σοφών» του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και τέως πρόεδρος του ελληνικού Τμήματος για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Κ. Παπαϊωάννου, ο οποίος πριν από λίγες μέρες συνέταξε την κατάπτυστη «λίστα προγραφών» με ονόματα δημοσιογράφων που δεν τους «γουστάρει». Είναι ένας καθηγητής, ο κ. Ν. Μαραντζίδης, ο οποίος τα τελευταία 10 χρόνια αλλάζει διαρκώς απόψεις. Είναι ένας άλλος καθηγητής, γνωστός «δικαιωματιστής» κι αυτός, με ιδιαίτερη ευαισθησία σε θέματα μειονοτήτων -ειδικά της Θράκης-, ο κ. Δ. Χριστόπουλος – με εμφανείς σχέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ. Συμμετέχουν επίσης τρεις κυρίες (μία δημοσιογράφος και δύο πανεπιστημιακοί), συνεπικουρούμενοι από τον επικεφαλής του Ιδρύματος Κων. Τσάτσου, καθηγητή Ξ. Κοντιάδη, ο οποίος εσχάτως και αιφνιδίως δείχνει ιδιαίτερη ευαισθησία για την παραβίαση του Συντάγματος. Ολοι αυτοί ανησύχησαν ξαφνικά. Αφού πέρασαν μια μακρά περίοδο «ανεμελιάς», η οποία δεν ήταν καθόλου φτωχή σε αφορμές για συνταγματικές και θεσμικές ανησυχίες. Ολοι δείχνουν να ανταποκρίνονται στην υποκριτική προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει το «αμπέχονο» και να βάλει θεσμική φορεσιά. Δικαίωμά τους. Αλλά και δικαίωμά μας να μη θέλουμε να «σωθούμε» απ’ αυτούς τους ευέλικτους και αλά καρτ «δικαιωματιστές»…

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και ο εκλογικός νόμος

 Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι αντιδράσεις τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ. από τη στιγμή που κατέστη σαφές ότι είναι πολύ πιθανόν να αλλάξει ο εκλογικός νόμος. Ο ΣΥΡΙΖΑ θυμήθηκε τη… θεσμικότητα, σε μια μάλλον άγαρμπη προσπάθεια να κρύψει το φόβο του μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο, το οποίο -μεταξύ άλλων- επιβεβαιώνει πως δεν πιστεύει ούτε ο ίδιος ότι μπορεί να είναι πρώτο κόμμα. Αλλιώς θα χαιρόταν για το μπόνους που θα έπαιρνε ως ο νικητής των εκλογών κι ενδεχομένως θα σχημάτιζε αυτοδύναμη κυβέρνηση. Φευ, όμως, η εποχή των λεονταρισμών τελείωσε άδοξα… Αλλά και στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ. ανιχνεύεται υποκρισία. Είναι κοινό μυστικό ότι αυτό που από την αρχή ήθελε ο Ν. Ανδρουλάκης ήταν μια αυτοδύναμη κυβέρνηση Μητσοτάκη, ώστε να αποφύγει την πίεση της συνεργασίας και με τη Ν.Δ., αλλά και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στο μεταξύ βγήκε το απαράδεκτο θέμα της παρακολούθησης του Ν. Ανδρουλάκη. Με το ΠΑΣΟΚ να διολισθαίνει και να ταυτίζεται -«καπελωμένο»- με τον ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί με τη στάση του, που έχει προκαλέσει έντονες εσωτερικές εντάσεις, θόλωσε και η στάση του για τον εκλογικό νόμο. Ενώ όλοι οι παροικούντες την «Πράσινη Ιερουσαλήμ» ξέρουν ότι το καλύτερο σενάριο για τον Ν. Ανδρουλάκη είναι να χάσει ο Α. Τσίπρας, ώστε σε εύθετο χρόνο ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ. να διεκδικήσει κατ’ αρχάς την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μετά την πρωθυπουργία, αίφνης βγαίνουν -εκ του ασφαλούς- κατά της αλλαγής του εκλογικού νόμου. Ομως, η Αθήνα είναι μικρή πόλη…

ΕΝΑ «ΜΠΡΑΒΟ» ΣΤΟ «ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ»

Είδαμε τεράστια αεροδρόμια να καταρρέουν αυτό το καλοκαίρι. Αεροδρόμια κολοσσοί, μπροστά στα οποία το «Ελευθέριος Βενιζέλος» μοιάζει με μικρή κουκκίδα. Απίστευτες καθυστερήσεις, πολλές ακυρώσεις πτήσεων μετά από μεγάλη ταλαιπωρία και ελλείψεις προσωπικού μέχρι την τελευταία στιγμή. Κι όμως, το «Ελευθέριος Βενιζέλος» ανταποκρίθηκε με εξαιρετικές επιδόσεις σε συνθήκες πολύ αυξημένου αριθμού επιβατών και πτήσεων από τις 4 άκρες του κόσμου. Κατά κοινή ομολογία του τουριστικού κλάδου, η συμβολή τής σχεδόν άψογης ανταπόκρισης του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» διεκδικεί σημαντικό μερίδιο για τις φετινές εξαιρετικές επιδόσεις του ελληνικού τουρισμού. Ενα «μπράβο» το αξίζει. Οχι μόνο γιατί γκρινιάζουμε συνέχεια για όλα. Κυρίως γιατί αυτό που πέτυχε δεν ήταν καθόλου λίγο και καθόλου εύκολο.