Αντιλαμβάνομαι την ανίερη σύγκριση, αλλά πρέπει να έχουμε κι ένα μέτρο όταν στεκόμαστε, υπεύθυνα, ενώπιον της κάλπης. Να συγκρίνουμε ήθος, γνώσεις, παιδεία, κοινοβουλευτική ευγένεια, διάθεση για συνεργασία και δημοκρατικούς τρόπους. Θα κάνουμε «Κούγκι» τη Βουλή;

Η κ. Κωνσταντοπούλου αντιμετώπισε τη θητεία της ως πεδίον ακτιβισμού λαμπρόν. Δηλαδή, ως συνέχεια της πλατείας Συντάγματος, όταν τη δονούσε το δημοκρατικότατο σύνθημα: «Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή». Αξέχαστη και η οπτασία της, μπροστά στα ελληνοπρεπή Προπύλαια, προς τον Αγνωστο Στρατιώτη, με τη γροθιά υψωμένη. Ως Πρόεδρος εγκαλούσε το φρουραρχείο της Βουλής, επειδή απέτρεψε διαδηλωτές να εισέλθουν. Αύγουστο 2015, κλειδώθηκε στο γραφείο της, για να μη συνεδριάσει η Βουλή και να μην ψηφιστεί το μνημόνιο Τσίπρα. Ετσι, στα σίγουρα να βγει η Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ενωση και να πορευτεί ένδοξα προς το χάος.

Εφερε κάποιους που έχρισε «Επιτροπή Αλήθειας του Δημοσίου Χρέους» και αντί οι ρεπόρτερς να φωτογραφίζουν τα μέλη της, φωτογράφιζαν το στιλ-πλαζ που είχαν υιοθετήσει. Πήγαινε στη Βουλή μεταμεσονυχτίως κρατώντας τους υπαλλήλους, υποθέτω ως «στραβάδια» σε καψώνι, ως τις πρωινές ώρες. Οι παραπολιτικές στήλες την είχαν κορόνα στο κεφάλι τους. Για τα επόμενα χρόνια που ο Τσίπρας αποφάσισε να την αποχωριστεί και ως το πέρας της τετραετίας Μητσοτάκη, η κ. Κωνσταντοπούλου έκανε μεγάλη προσπάθεια να απεκδυθεί τις εντυπώσεις εκείνης της αλήστου μνήμης προεδρικής θητείας της. Προσπάθησε, εντατικά, να αποδείξει ότι άλλαξε: μειλίχια, συνεργάσιμη, καρδούλες, χεράκια, φιλάκια και «γλυκούλες μου».

Είπαμε, «λες»; Τα δήθεν αντισυστημικά και τα βαρύγδουπα κατά του ΚΚΕ τα αποδώσουμε στην προσπάθειά της μήπως και μαζέψει τα «ορφανά» του διάττοντος ΓιάΝη ή και «τσιμπήσει» από την κατάρρευση ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτοί οι αρχαίοι ημών πρόγονοι τα έχουν πει όλα: Φύσιν πονηράν μεταβαλείν ου ράδιον.

Αποφάσισε ότι το κόμμα είναι «η κωνσταντοπούλειος πλεύση». Επομένως, εξόρισε τους υποψηφίους που είχαν επιτύχει μία ελάχιστη ελπίδα εισόδου στη Βουλή και τους αντικατέστησε με την προσωπική της «φρουρά». Δικό της το κόμμα; Δικές της και οι επιλογές αυτών που την ψήφισαν. «Το κόμμα είμαι εγώ». Δικαίωμά της; Παρέχεται εκ του νόμου. Το ίδιο έπραξαν ο Βελόπουλος, των επιστολών του Χριστού, ο Νάτσιος της ΝΙΚΗΣ, διάδοχος του Αγίου Παϊσίου. Βοήθειά μας.

Αλλά αυτοί οι τρεις, με τα «αποκόμματα», κόπτονται περί πολιτικής ηθικής. Περί εντιμότητας. Περί κατεδάφισης του σαθρού συστήματος. Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ αρχών και ελληνικών αξιών, των ριζών μας. Η Κωνσταντοπούλου υπερέβαλε εαυτήν: Στο ψηφοδέλτιο, μετά από αυτήν, τοποθέτησε τον σύντροφό της, ως «συνδημιουργό της πλεύσης». Και γιατί δεν τον έβαζε εξ αρχής; Δωράκι του έκανε; Φύγε εσύ. Ελα εσύ! Ηθικό; Εντιμο; Αρχές; Μόνον ως ανέκδοτα.