Ηταν τέτοια εποχή το 1996 που οι καθηγητής λατινικών έλεγε τα παραπάνω μέσα στην τάξη. Κάποιοι χάρηκαν αλλά μια κάποιοι που δεν είχαν χρήματα οι γονείς τους να πάνε φροντιστήριο κατάλαβαν ότι κάπου εκεί τελείωνε το όνειρο της διεκδίκησης μίας θέσης στο πανεπιστήμιο.  Και τελείωνε όχι γιατί δεν είχαν την δίψα και την θέληση να την διεκδικήσουν αλλά γιατί αυτό αποφάσισαν άλλοι για αυτούς.

Τα χρόνια πέρασαν αλλά όσοι έχετε παιδιά στο γυμνάσιο, στο λύκειο ακόμη και στο δημοτικό είμαι βέβαιος ότι γνωρίζετε ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει. Κάθε χρόνο με το που ανοίγει ο καιρός και μπαίνει η άνοιξη οι καθηγητές τρέχουν για να βγάλουν την ύλη.

Οχι για να την μεταδώσουν όπως πρέπει στα παιδιά και να την καταλάβουν αλλά για να την βγάλουν! Λες και αυτό είναι το σημαντικό. Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά αυτός είναι ο κανόνας και αποτελεί ακόμη μία πληγή στο εκπαιδευτικό μας σύστημα που είναι κάτι παραπάνω από πολύπαθο.

Για το παραπάνω όμως αντιδράσεις δεν υπάρχουν ούτε καν από τους μαθητές που έχουν κάνει καταλήψεις για πολλούς λόγους αλλά μέσα σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνουν και αυτό το απαράδεκτο γεγονός. Ούτε βέβαια από φορείς που στέκονται εναντίον της αξιολόγησης, των μην κρατικών ΑΕΙ και όλων των άλλων αλλά δεν φωνάζουν για την ύλη που βγαίνει απλά για να βγαίνει και τον ουσιαστικό αποκλεισμό των ασθενέστερων από τη γνώση.